Zoeken in deze blog

donderdag 16 december 2010

10days boekje weggeven

Ik heb er veel over nagedacht en gisteren besloten dat ik het volgende ga doen. In deze tijd rondom de feestdagen kan het verlies van een dierbare zwaar vallen. De kerst die je altijd samen doorbracht, oud en nieuw waar je altijd bij hem of haar op bezoek ging, nieuwjaarsdag samen zijn, en ga zo maar door.

Ook ik mis mijn vader in deze tijd meer dan ooit. Mijn moeder is al te lang dood om haar direct te missen. Voor mij is met het overlijden van mijn vader, ons gezin tot een eind gekomen. We hebben geen thuis meer waar we samen kerst vieren.

Maar deze 10days gaat het niet om mij, het gaat om jou! Ben jij nu extra verdrietig omdat je dierbare er niet meer is? Of weet je iemand in je omgeving die in de rouw is en een steuntje in de rug kan gebruiken? Dan stuur ik mijn troostboek Ik moet je achterlaten graag op. Mail de adresgegevens en naam waar het boekje naartoe moet naar info@uitvaartteksten.nl en ik verzorg de rest. Ik kan op verzoek een korte persoonlijke boodschap erin schrijven.

vrijdag 10 december 2010

10days niks, dag 8

Ben een hoop aan het nadenken de laatste tijd en dat deel ik helemaal niet met jullie. Dinsdag weer gesproken met Ruud van Wingerden van Binnenstebuiten Groei & Ontwikkeling. We spraken veel over accepteren. Ik droeg die dag ook een armband met daaraan een bedel 'Accept'. Bij mij draait het niet zozeer om loslaten, maar om accepteren. Gewoon de mensen om je heen accepteren zoals ze zijn en ze steunen door er voor ze te zijn.

Ik vroeg oprecht 'hoe doe je dat dan?', er gewoon zijn? 'Geen strijd aangaan' was het simpele antwoord. Ik wil namelijk vaak mijn gelijk halen. Doe dat niet bewust, maar daarvoor wordt het dus eens tijd! Bewuster omgaan met je omgeving. Wat heb je aan je eigen gelijk halen? In je eigen ogen heb je al gelijk en in die ander zijn ogen krijg je nooit gelijk, want die heeft weer zijn of haar eigen gelijk.

Volgen jullie me nog? Je bent er niet voor iemand anders door te proberen je eigen gelijk te halen. Stof tot nadenken!

En nu nodigt Ruud mij uit voor een Week voor jezelf. Hij vindt het echt iets voor mij. Dat terwijl het ver buiten mijn comfort zone ligt. Ik zou zelf nooit naar de Ardennen gaan met een vreemde groep mensen. Maar het zet me aan het denken. Is het iets voor mij? Wat vinden jullie?

maandag 6 december 2010

10days niks, dag 7

Het project niks strekt zich wat langer uit dan die 10 dagen. Ik blog met grote tussenpozen. Ook onderdeel van even niks hoeven van mezelf.

Maar ik wil jullie wijzen op een leuk artikel dat van mijn hand is verschenen, op de website Trotse Moeders. Ik geef tips hoe je tijd voor elkaar kunt maken na de geboorte van een baby.

Hierin verwijs ik naar het bedrijf 210th. Dit is een bedrijf dat is opgezet door mijn schoonzus Sofie. Een mooie, ondernemende, zeer pittige dame die uit de mode komt. Ze heeft haar passie nu gericht op het bedrijf 210th, met nog veel plannen. Nu kun je er spannende relatieboxen bestellen. Deze boxen zijn bedoeld om de intimiteit en communicatie tussen partners te verbeteren. Mijn lief en ik hebben er ook één. En het is heus niet zo dat nu elke avond de accessoires erbij worden gehaald. En ook niet dat we elke dag een opdrachtenkaartje trekken. Nee, maar soms wel, als we er zin in hebben. Dan voegt het op dat moment iets toe voor ons.

Dus als je nog zoekt naar een leuk en spannend kerstcadeau voor je lief, ga dan eens shoppen op 210th, the address you want to share.

Liefde
is er
moet er zijn
bestaat

Liefde
stroomt
geeft energie
is warm

Liefde
de liefde
van mijn leven
is mijn lief

Dankbaarheid
voor zo'n
mooie liefde
verblijdt me

woensdag 24 november 2010

10days niks, dag 6

Het wordt eigenlijk wel een dubieus project 10days niks. Niks bestaat gewoonweg niet. Omdat we altijd in ons leven dingen tegenkomen die we moeten aanvaarden en afhandelen. Niks bestaat niet. Ik besef ook wel dat het oersaai zou zijn als het leven zou bestaan uit niks. Ik gunde mezelf alleen zo erg even niks.

Ja en dan heb je opeens foute cellen met de naam pap3a in je lijf. Meer is het ook niet, foute cellen. Die foute cellen zitten in je baarmoedermond en er is verder niet veel aan de hand. Die foute cellen kunnen ze vrij gemakkelijk bekijken en weghalen.

Nu weet ik dat het echt zou helpen om positief te denken. Ook zou het helpen om de situatie te accepteren zoals die is. Aanvaarden dat ik er op dit moment foute cellen in mijn lichaam zitten. En op de een of andere manier kan ik dat niet. Ik blijf me ertegen verzetten. Wat is dat toch met mij? Dat ik elke keer de strijd aanga? Dat terwijl ik zo graag die strijd niet meer wil.

En natuurlijk zou ik het liefste in de armen van mijn moeder kruipen. En natuurlijk was mijn vader een goede tweede. En natuurlijk is het met een zus toch anders. En natuurlijk is er niet veel aan de hand. En natuurlijk heb ik lieve mensen om me heen. En natuurlijk word ik morgen alweer verder geholpen. En natuurlijk maakt die ene maand op zwanger worden ook niet meer uit. En natuurlijk komt alles goed.

En toch schreeuwt elke vezel in mijn lijf 'ik wil dit niet'. Voor mij zit de sleutel in aanvaarden. In accepteren wat er nu is. In loslaten. In leven. In de mooie dingen blijven zien.

Waarom kost het me dan zoveel moeite?

dinsdag 23 november 2010

10days niks, dag 5

Als vervolg op mijn laatste blog. Ik prijs me gelukkig dat ik lieve mensen om me heen heb en dat jullie met me meelezen en meeleven. Het geeft mij de kans mezelf een spiegel voor te houden. En na te denken over de zin van heftig reageren. Uiteindelijk heb ik dan ook besloten milder te reageren. Ik wilde het contact principieel verbreken met die vader. Ik zag daar uiteindelijk toch niet zo het nut van in. Ik heb mijn excuses aangeboden voor mijn gedrag (niets zeggen tegen hen) en ze alsnog bedankt voor hun zorg en het feestje. Verder heb ik erop gewezen dat ik het echt te ver vind gaan, zelfs in irritatie, om mij laks en ongeïnteresseerd te noemen en dat ik hoop dat soort oordelen een volgende keer niet in een sms belanden.

Wellicht niet helemaal mild, maar een stuk milder dan ik van plan was. Ook naar mezelf een mooie overwinning.

Vandaag wil ik echter iets anders met jullie delen. Iets dat mij nogal van slag heeft gebracht en waar ik nog niet zo goed weet om te gaan. Ik merk dat ik nu vooral down ben. Gisteren had ik een heerlijk dagje sauna met massage en zonnen van een lieve vriendin gekregen. We waren echt ontstellend aan het genieten en ontspannen toen ik even een telefoontje moest plegen voor de uitslag van mijn tweede uitstrijkje. Aangezien de gynaecoloog tegen me zei dat het er goed uitzag, nam ik helemaal aan dat er niets aan de hand zou zijn. Echter, het ziekenhuis had mij zelf al gebeld en toen dacht ik al 'dat is niet goed'.

Uiteindelijk na lang wachten iemand aan de telefoon en wat bleek, ze hadden foute cellen gevonden in het uitstrijkje. Ja daar zit je dan in een welnesscenter, niet echt de omgeving om uitgebreid te praten. Dus afgesproken dat ik vanochtend terug zou bellen. De klinische gegevens zijn dat ik een halfjaar geleden pap2 had en nu dus bij het controle-uitstrijkje pap 3a. Zeker geen reden voor grote alarmbellen, maar wel reden voor een verder onderzoek met een colposcopie (soort verrekijker waarmee ze baarmoedermond bestuderen) en (misschien) biopsie.

Nu hoor ik jullie denken 'ach dat valt allemaal toch wel mee'. Er is inderdaad (nog) niets ernstigs aan de hand. Rationeel kan ik het helemaal beredeneren en tot een klein iets maken, maar gevoelsmatig werkt het zo niet. Er is iets met me aan de hand, er zitten namelijk foute cellen in mijn lijf en dan nog wel op een plek waar ik heel graag iets wil, namelijk zwanger worden.

Ook speelt er mee dat het gisteren alweer drie jaar geleden was dat ik mijn vader in zijn bed heb gevonden. Hij was in zijn slaap overleden. Drie jaar alweer. En dit soort dingen die te maken hebben met je vrouw-zijn, wil je graag delen met je moeder. Ook al kan ik dat al 20 jaar niet meer, toch zit er diep in me de behoefte aan mijn moeder. Je moeders armen om je heen die je beschermen. Helaas zijn die moeders armen niet meer fysiek aanwezig.

Ouders
die achter je staan
er voor je zijn
in een onvoorwaardelijkheid
die geen enkele andere liefde kent

Zo zijn mijn ouders
helaas te kort op aarde
en helaas nu niet fysiek
maar alleen in de geest

Ze staan achter me
ze steunen me
ze houden van me
maar kunnen me niet meer
vasthouden en omarmen

Ik mis jullie

vrijdag 19 november 2010

10days niks, dag 4

Ik wil een dilemma aan jullie voorleggen. Of een situatie waarvan ik vind dat ik 'm niet helemaal gelukkig heb afgehandeld. En vragen wat jullie zouden doen.

Mijn dochter is negen en is al redelijk zelfstandig. Dit stimuleer ik ook bewust. Zo mag ze van school zelf naar de opvang fietsen, mag ze zelf van de opvang naar hockey gaan en komt ze soms zelf uit school naar huis. Negen klinkt misschien jong hiervoor, maar ik laat haar al veel langer zelf een boodschapje halen of zelf naar iets gaan dat dichtbij is. Dit als achtergrondschets.

Afgelopen woensdag had dochterlief feestje bij vriendinnetje die niet meer op school zit. Ik werk op woensdag en zij gaat normaal naar de BSO op school. Er ging nog een meisje van school naar dat feestje en die moeder heeft mijn dochter meegenomen. Ze zouden met het feestje ergens in de stad iets gaan doen en daarna terug wandelen naar huis van feestvarken. Aangezien die wandeling op vrij korte afstand van school dochter zou leiden, had ik gezegd dat ze dat stukje zelf terug mocht lopen naar de BSO op school. Dit ook laten weten aan moeder feestvarken. BSO laten weten dat dochter rond 16.30 weer aanwezig zou zijn.

Nu was ik toevallig rond die tijd in de buurt en dacht, laat ik even checken of dochterlief goed is aangekomen op BSO. Maar das was ze nog niet. Dus toen ben ik in de buurt rond gaan kijken en geen dochter. Ben die moeder gaan bellen, nam niet op. Ik begon me toch lichtelijk ongerust te maken. Uiteindelijk neemt die moeder wel op en blijken ze met de bus terug te zijn gegaan. En hebben ze dochterlief voor het gemak maar meegenomen naar bushalte bij hun huis, want 'ze konden haar er toch maar niet zomaar uitzetten'. Dit terwijl de bus vrijwel langs school komt.

Ik was boos, ik ben nu bij het opschrijven weer boos. Waarom ik precies boos was en ben, wil ik wel even onderzoeken. Ze hadden mij opeens een probleem gegeven. Namelijk mijn dochter moest van hun huis naar de opvang op school. En het was nooit mijn bedoeling dat ze door een vreemde buurt, een onbekende route moest gaan lopen. Dus ik voelde me gedwongen mijn dochter op te gaan halen en naar de BSO te brengen. Hier had ik niet op gerekend en ik had er ook geen zin in. Ook ben ik boos omdat zij besloten hebben een ander plan te trekken en zij dus besloten hebben dat het geen goed idee was om dochter vanaf de stad te laten lopen en haar dus maar mee te nemen. Ik vind dat die beslissing aan mij was. Ze hebben mij niet gebeld om te zeggen dat ze het anders gingen doen en dus mijn dochter niet alleen wilden laten lopen. En, misschien voor mij nog wel het belangrijkste, ze ondermijnden mijn moederschap. Zij besloten dat zij het niet verantwoord vonden om dochter alleen te laten lopen. Terwijl ik het volledig doordacht had hoe ze moest lopen en ik wist dat dit erg bekend terrein voor haar was. Bovendien was ik een paar minuten ook echt ongerust, ik wist immers niet meer waar mijn dochter was.

Ik ben naar de bushalte bij hun huis gefietst heb dochter achterop gezet en heb tegen haar gezegd even te bedanken voor het feestje. Ik was zelf zo boos dat ik niets tegen de ouders van het feestvarken heb gezegd. Hierop kreeg ik een sms van de vader met onder andere de volgende woorden 'Je moet niet denken dat anderen net zo laks en ongeïnteresseerd met haar (mijn dochter dus) willen omgaan als jijzelf.'

Ik heb nog niet gereageerd op deze sms. Hij wilde aangeven dat hij het opgepast vond dat ik niets tegen hun heb gezegd. Nu ik deze woorden van hem opschrijf, doet het pijn. Pijn in mijn hart, rondom mijn hart. Dochterlief heeft natuurlijk ook een en ander meegekregen. Ik heb haar wel verteld dat ik ongerust was en boos op die ouders en ik daarom ervoor gekozen had niets tegen ze te zeggen. Achteraf gezien heb ik het op dat moment niet erg handig aangepakt, maar dat kan ik niet meer veranderen. Bovendien was ik op dat moment ook echt niet in staat iets normaal tegen hun te zeggen.

Ik wil mijn gedrag niet rechtvaardigen, het was niet netjes. Maar het kwetsende wat ik heb gedaan, is niets zeggen. Dat is niet aardig, maar meer is het ook niet. Echter wat die vader schrijft, is zeer veroordelend en erg kwetsend. Iemand verwijten dat ze laks en ongeïnteresseerd met haar dochter omgaat, is nogal wat. Ik wil het contact met deze man verbreken. Dit is meer een principekwestie dan wat anders, want ik zie die vader bijna nooit. De moeder leeft gescheiden van hem en ik wil het haar verder niet aanrekenen. Maar ik accepteer ook dat als zij mijn reactie niet prettig vindt, dat ik haar ook kwijt kan raken.

Wat vinden jullie? Is het contact verbreken een overreactie?

dinsdag 16 november 2010

10days niks, dag 3



Dit is ook een gevolg van 10 days niks. Ik ga lekker fröbelen. En dan ga ik iets maken. Ik heb totaal geen achtergrond of onderricht in de kunstzinnige hoek. Sterker nog, ik ben afgestudeerd civiel ingenieur aan de TU Delft. Ik denk dan maar dat ik een technische en creatieve geest heb.



Het project dat ik gisteren heb afgerond:



Van één kant voel ik me toch schuldig. Ik ben gisteren namelijk de hele dag bezig geweest de barkrukken te schilderen. En dan heb ik dus geen andere 'nuttige' dingen gedaan. En dit is nu het hele doel van het project niks doen! Ik mag van mezelf doen wat ik op dit moment leuk vind.

En voor wie al langer mijn blog leest, het was een moeilijke dag voor me gister. Mijn volgende cyclus is weer begonnen en dit betekent weer geen zwangerschap. Voor het eerst twijfel ik of ik de handdoek maar in de ring moet gooien. Ik vind de maandelijkse teleurstelling moeilijk. En loslaten gaat me niet erg goed af. Ik ben deze maand bewust met andere dingen aan de slag gegaan. Zoals het sportvasten. Ruimte maken. En ergens diep inside hoop ik elke maand toch weer dat het nu zo mag zijn.

Waarom zou ik me dan schuldig voelen over gisteren een dag creëren? En vandaag fröbelen? Ik leg de lat voor mezelf altijd hoog. Ik moet elke dag iets nuttigs doen. En waarom kan ik het pimpen van barkrukken niet als nuttig zien? Tenslotte hebben we daar vanaf nu elke dag plezier van! En blijkbaar heb ik het nu nodig om met mijn handen bezig te zijn en te creëren. Wat is daar in hemelsnaam mis mee? Ik wil echt echt echt leren meer van mezelf te mogen! Het creëren schept bijvoorbeeld ook ruimte om te schrijven, zoals nu. Ik ben in de creatiemodus, en daar ga ik van genieten en profiteren!

vrijdag 12 november 2010

10days niks, dag 2

Wat een heerlijk project is dit toch! Ik hoef helemaal niks van mezelf. Dit leidt niet tot passief gedrag, wat ik misschien wel had verwacht. Nee het leidt tot een soort bezinning. Bewust me afvragen wat ik vandaag wil gaan doen. En daar dan rustig een planning omheen maken. En als dat plan aangepast moet worden, geen probleem. Heerlijk!

Zo had ik vanochtend het gevoel dat ik het druk had (toch wel). Ik had namelijk om 10.30 een koffieafspraak en ik wilde ervoor nog sporten. Hierdoor werd mijn ochtend toch wel erg krap. Mijn koffiedate belde af en daardoor lag mijn ochtend opeens helemaal open! Eerst een kopje koffie kunnen drinken met mijn lief. Even wat kunnen babbelen, een soort quality time die je niet vaak hebt. Daarna heb ik zitten lezen. Boeddhisme voor moeders met schoolgaande kinderen. Ik moet zeggen dat Boeddhisme me toch wel erg aanspreekt. Vooral het stuk 'accepteren wat er is'. Dus bijvoorbeeld constateren dat je stress hebt (omdat je de kinderen uit school moet halen en nog boodschappen moet doen enzovoort). En die stress er gewoon te laten zijn. Niet proberen weg te drukken en ook niet er in op te gaan. Nee gewoon laten zijn en merken dat de stress dan ook weer wel weggaat.

Ook kun je stress opsplitsen in de delen waar die eigenlijk uit bestaat. Zoals het voorbeeld hierboven 'ik ben een slechte moeder want ik ben te laat', 'ik heb mijn huishouden niet op orde want ik moet nog boodschappen doen', teleurstelling in jezelf, enzovoort. Als je beter begrijpt waar de stress door wordt veroorzaakt, kun je 'm ook makkelijker accepteren. En als je 'm accepteert, verdwijnt hij ook sneller.

Doordat ik dus niet meer hoefde te 'haasten' ben ik iets later op de ochtend gaan hardlopen. En heb ik in de zon gelopen. Vroeg vanochtend was er geen zon, en nu wel! Oké het waaide ook flink, maar dat is ook alleen maar weer lekker. Al met al brengt deze dag niksdoen me heel veel!

De vrijheid
ligt open
mijn eigen vrijheid
geen harnas
geen keurslijf
geen dwangbuis
vrijheid
wapperend gewaad
wind door de haren
de horizon
verdwijnt

woensdag 10 november 2010

10days niks, dag 1

Haha. Welke titel ga je gebruiken als je eens even geen concreet doel voor ogen wilt hebben? Niks. Ik moet zoveel van mezelf, dat ik nu even niks hoef. Ik mag schrijven wat in me opkomt en waar ik op dat moment zin in heb. En ik mag schrijven wanneer ik wil. Als ik morgen geen zin heb, schrijf ik niet. Het moet namelijk wel leuk blijven.

En leuk was het gewoon even niet meer. Dus nu ga ik schrijven omdat ik het leuk vind!

Ik werd vandaag weer eens met mezelf geconfronteerd, op een goede manier. Tijdens mijn lunchcoaching met Ruud van Wingerden van Binnenstebuiten groei en ontwikkeling (kijk eens naar hun week voor jezelf, koken en coachen en vooral ontspannen en lachen). Ik leg de lat voor mezelf enorm hoog. Zoals met dit blog bijvoorbeeld. Ik moet van mezelf elke dag schrijven, anders doe ik het niet goed. Ik ga 10 dagen sportvasten, een uitdaging die bijna niemand volbrengt. Nu wil ik mezelf een gezonder eetpatroon aanleren en heb ik rigoureus alle foute vetten, alle suikers en veel koolhydraten geschrapt. Als het niet op het lijstje van mijn trainer voorkomt, mag ik het niet eten (dus ook geen alcohol). Dit is natuurlijk een regime dat gedoemd is te falen.

Met andere woorden, ik ga een uitdaging aan die zo moeilijk is dat ik het niet kan volbrengen en dan kan ik mezelf weer op mijn kop geven omdat ik zo zwak ben. En dan zoek ik nog eens een trainer erbij die letterlijk gruwelt als ik vertel dat ik een cracker met Nutella op heb. Dus ik zorg ook nog eens dat ik word bevestigd in het gevoel 'zwak' te zijn. Om nu weer niet in mijn valkuil te trappen en mezelf te gaan veroordelen dat ik dit gedrag vertoon, ga ik accepteren van mezelf dat ik zo ben. Ik leg de lat voor mezelf hoog. So be it. Echter nu ik me hiervan bewust aan het worden ben, kan ik de lat wel eens wat lager gaan leggen.

Dus vanmiddag een boterham met Nutella gegeten en ervan genoten! Heerlijk! Het verschil met voorheen? ik geniet ervan en ik heb niet veel Nutella nodig hiervoor. Gewoon even dat zoete chocola-achtige proeven en het is weer goed. Dat mag!

dinsdag 9 november 2010

Leegte creëren: sportvasten en mediteren, dag 10

Het is verschrikkelijk lang geleden dat ik jullie iets heb laten weten. Ik was schrijfmoe. Ik was eigenlijk alles moe. Ik had gewoonweg geen fut, geen zin, geen energie, geen puf om ook maar iets te doen.

Dat het met dit project te maken kan hebben, geloof ik wel. Ik was 5 kg in een dikke week afgevallen en mijn lichaam was dus nogal druk in de weer. Mijn hele lijf is nog steeds moe. Het heeft even wat te verwerken.

Ik merk dat ik nog steeds een beetje schrijfmoe ben. Ik heb gewoonweg geen zin om op te schrijven hoe het met me gaat. Wat ik aan het doen ben. Wat me bezighoudt.

Mag ik het hier voor vandaag bij laten? liefs, Francis

donderdag 28 oktober 2010

Leegte creëren: sportvasten en mediteren, dag 2

Het is vandaag de derde afbouwdag en net zoals de andere keer dat ik het deed, valt die dag zwaar. Je eet al niet meer maar je mag nog twee glaasjes sap per maaltijdmoment, morgen is dat er één. Het is de eerste dag dat je geen kauwbaar voedsel binnenkrijgt. En dat mis je dan toch.

Ik vond ook de training van een halfuur hardlopen vandaag niet meevallen. Je voelt het nu ook aan je spieren. Tijdens het hardlopen vertel ik mezelf steeds dat ik goed bezig ben. Ik heb vandaag vooral me gericht om er positief in te staan. En dat heeft gewerkt! Ik heb de dag redelijk goed kunnen doorstaan.

Mediteren op een lege maag geeft een heel ander gevoel dan op volle maag. Je voelt je letterlijk al lichter. In je hoofd ook. Dat maakt het voor mij gemakkelijk om ook mijn gedachten lichter te maken.

Op dit moment ben ik 1,5 kg gewicht en 1,5 % vet kwijt.Ik houd voor ogen waarvoor ik het doe, een leger lijf en een leger hoofd. Als ik op de loopbaan aan het rennen ben, heb ik het gevoel dat mijn ouders achter me staan om alles uit me trekken dat ik nu aan ballast meeneem. Meer nog dan het gewicht, wil ik de ballast kwijtraken!

woensdag 27 oktober 2010

Leegte creëren: sportvasten en mediteren, dag 1

Dag 10 van mijn vorige project is niet geschreven. Ik heb hierbij voor mezelf gekozen en ben verder gegaan met het volgende project. Over voor jezelf kiezen, kan ik nog pagina's vol schrijven. Het is een goed thema geweest dat paste op dat moment.

De trouwe lezers weten dat ik dit blog begonnen ben met sportvasten. 10 dagen sporten en 3 dagen vasten. De overige dagen af- en opbouwen van eten. Uit mijn vorige project komt duidelijk voor mij naar voren dat het tijd is om ruimte te maken, leegte te creëren. Ruimte om te ontvangen en stilte om te luisteren naar mijn innerlijke ik.

Het sportvasten doe ik samen met mijn lief. Vandaag is afbouwdag 2. Ik ben al 2 kg kwijt! En nee, dat is geen vocht. Mijn lief heeft geen hongergevoel, ik wel. Hij vindt het niet moeilijk, ik wel. Hij vindt dat we nu nog veel mogen eten, ik niet (twee sinaasappels, bouillon met soepgroenten en wokgroenten is ons menu vandaag). En nu door het zo op te schrijven, merken jullie ook dat mijn lief mentaal gemakkelijker in elkaar zit dan ik. Ik maak het mezelf moeilijk, ga er iets zwaars van maken. Dus een zeer nuttig project voor mij! Nogmaals weliswaar, maar ik sta er nu ook echt anders is dan een halfjaar geleden.

Omdat de ruimte vooral ook bij mij mentaal nuttig is, ga ik erbij mediteren. Net voor het eerst sinds lange lange tijd gemediteerd. In ons nieuwe huis hebben we een mooi erkerraam waar je in kunt zitten. Een geweldige plek om te zitten. En stil te zijn. Stilte om jezelf te kunnen horen.

Het beloven een mooie 10 dagen te worden!

vrijdag 22 oktober 2010

10days voor mezelf kiezen, op weg naar zwangerschap, dag 9

Er zijn nu te veel dingen die ik zou willen beschrijven. Maar ik ga beginnen bij een afspraak eerder deze week. Ik had een afspraak met directeur van een uitvaartonderneming om over mijn boek Ik moet je achterlaten te praten. Ik vind dat mijn boek uitermate geschikt is voor de nazorg van een uitvaartcentrum. Mensen kunnen er herkenning in vinden en troost uit putten. Maar helaas deze man had mijn boek niet gelezen. Hij schaarde het boek onder de 'eigen verhalen' die hij al zo vaak had gelezen. Hoe kies je op zo'n moment voor jezelf? Ik vond het een uitdaging om mijn waardigheid te behouden. Je gaat jezelf toch gemakkelijk verdedigen. Mijn boek is geen 'eigen verhaal'. Het is een verhaal over rouw waarin mijn verhaal af en toe terugkomt.

Moet je op zo'n moment opstappen? Is dat voor jezelf kiezen? Ik ben bij die man omdat ik iets van hem wil. Ik wil dat hij mijn boeken aan zijn klanten geeft. Dat ging hij niet doen. Dat was al heel snel helder. Ik vond het oprecht lastig om te handelen op een manier die voor mij het beste was. Uiteindelijk had deze man wel een andere suggestie voor mij, waar we elkaar zouden kunnen helpen. Achteraf goed dat ik niet ben opgestapt.

En nu vandaag. Iemand vraagt mijn hulp via twitter. Iemand voelt zich slecht en alleen en reikt uit naar mij. Ik voel me verantwoordelijk voor deze persoon omdat we al een aantal interessante uitwisselingen hebben gehad. Ik voel me geraakt. En ik maak me zorgen. Hoe kies ik hierin voor mezelf? Ik wil deze persoon graag helpen, maar ken hem alleen online. Uiteindelijk heb ik via twitter iemand gevonden die zich over deze persoon ontfermd.

Hoe heb ik nu voor mezelf gekozen? Ik vind het belangrijk dat ik mensen, ook al ken ik die alleen online, die me hebben geraakt niet zomaar laat vallen. Betrokkenheid is een belangrijke waarde voor mij, net als behulpzaamheid. Echter, ik ga ook voor mezelf kiezen door deze persoon te ontvolgen. Hij blijkt een drugsverslaafde te zijn. En dan kom je weer op het verhaal 'slachtoffer'. Ik wil niet in zijn slachtoffergedrag meegezogen worden. Hij is verantwoordelijk voor zijn leven en zijn keuzes.

Nu ik dit opschrijf, voelt mijn lijf verkrampt, gespannen, misselijk, ik moet bijna overgeven! Dit is shocking voor mij! De laatste dagen komt bij mij heel sterk naar voren dat ik een moederrol op me neem tegenover verschillende mensen in mijn omgeving. Blijkbaar ook tegenover deze persoon. En om tegen een kind te zeggen dat hij het maar uit moet zoeken, dat kan niet. Ik ga dus tegen mijn eigen moederschap in door de banden met een van mijn 'kinderen' door te snijden. Als moeder mag je dat natuurlijk nooit doen.

IK BEN NIET DE MOEDER VAN DEZE PERSOON! Ik ben alleen moeder van mijn twee kinderen. En alleen mijn twee kinderen verdienen mijn moederliefde. Ik ga deze persoon loslaten. Ik ga erop vertrouwen dat ik, door bij mezelf te blijven en een helpende hand hebt uitgestrekt, iets in gang heb gezet. Dat er anderen zijn die het overnemen. Dat het universum zorgt voor deze persoon. Want ik ben niet verantwoordelijk voor alle mensen op deze aarde.

En ik ga nog verder. Omdat ik hier op gewezen werd door Ruud van Wingerden van Binnenstebuiten groei en ontwikkeling. Zolang ik mijn kinderwens blijf invullen met het verzorgen van anderen als kinderen, wordt mijn echte wens nooit vervuld. En daar wil ik nog wel eens beter over nadenken!

woensdag 20 oktober 2010

10days voor mezelf kiezen, op weg naar zwangerschap, dag 8

Vandaag een gesprek gehad met Ruud van Wingerden van Binnenstebuiten groei en ontwikkeling. De overdenking die ik vandaag meekreeg is 'slachtofferol'. Een vervelend woord. Bovendien heb ik een enorme hekel aan slachtoffer zijn. Toch speel ik af en toe slachtoffer. Dat is dus iets dat ik niet wil, en daar kan ik nu over na gaan denken.

Een andere conclusie van vandaag. Ik neem in veel van mijn relaties een moederrol op me. En ik heb maar twee kinderen waar ik over mag moederen. Al die anderen, die wel de moederaandacht van mij vragen, zou ik niet moeten bemoederen. Een zeer belangrijke confrontatie met mezelf.

Voor jezelf kiezen, daar is geen recept voor. Wat je wel beter bij jezelf kunt leren ontdekken, is om te herkennen met welk gedrag van jezelf je je goed voelt. Het bemoederen van mensen om me heen, geeft me geen goed gevoel. Ja natuurlijk in eerste instantie wel, is fijn om te zorgen, is fijn als iemand verzorgd wil worden. Maar uiteindelijk doe je twee mensen tekort, jezelf en die ander. Die ander is namelijk een volwassen persoon die prima voor zichzelf kan zorgen en mijn bemoedering niet nodig heeft. En mijn moederrol zou ik moeten bewaren voor mijn kinderen. Niemand anders verdient die moederenergie en dan geef ik het zomaar weg.

Ik heb in dit project besloten om vanaf nu gelukkig te zijn. Ik denk dat het zo simpel is. We bepalen namelijk alles met onze eigen gedachten. Wij bepalen zelf hoe we ons voelen. En vanaf vandaag ga ik niet meer moederen over volwassenen!

dinsdag 19 oktober 2010

10days voor mezelf kiezen, op weg naar zwangerschap, dag 7

Gisteren stond in het teken van het tv-interview. EditieNL had contact gezocht met Denise Hilhorst van Frisse Zin om haar te interviewen over vruchtbaarheidsproblemen en voeding. Zij heeft boeken in eigen beheer uitgegeven 'Open zenuw' over vruchtbaarheidsproblemen en je omgeving en 'Alles dubbel' over startende tweelingmama's. Denise had zelf niet met voeding geëxperimenteerd en verwees de redactie door naar mij.

Zo werd ik gebeld en een uur later geïnterviewd. Dat gaat enorm snel. Het heeft me verbaasd en veel dingen geleerd. Dat zelfs een interview met mij minder dan een halfuur in beslag neemt bijvoorbeeld. Ik dacht ze moeten alles minstens drie keer opnemen voordat het er goed opstaat. De uitzending van het item hutspot goed voor sperma van EditieNL kun je hier bekijken.

In het thema van deze 10days wil ik erop reflecteren. Het is me overkomen gisteren. Ik checkte nog even Twitter voordat ik onder de douche stapte en door de timing werd ik direct gebeld en is alles heel snel gegaan. Geen moment gehad om erover na te denken. Om na te denken wat de impact zou zijn van mijn verhaal op de tv. Om na te denken wat ik precies ging zeggen. Om na te denken in hoeverre ik voor mezelf aan het kiezen was.

En dan voordat je het weet zijn de opname-mannen weer weg. Is je leven voor een aantal dagen behoorlijk overhoop gehaald. En heb ik geen moment nagedacht of ik voor mezelf koos door dat interview te geven. Onze kinderwens werd wel op tv getoond. De wens werd niet breed uitgemeten, maar dat wist ik allemaal van tevoren niet precies. Het was een ludiek item, waarin ik een grappige rol kreeg toebedeeld.

Als ik er nu op terugkijk vind ik dat ik zeker voor mezelf heb gekozen. Ik heb er veel van geleerd. Ten eerste dat het leuk is om te doen. Ik heb twee heel aardige mensen in mijn huis gehad die mij op mijn gemak stelden. Ik heb een leuk contact gehad met de redactie van EditieNL via de telefoon. Ik begrijp nu beter hoe een tv-programma wordt gemaakt, erg interessant. Ik ben voor het eerst van mijn leven op tv geweest.

En ik zag het als een kans en heb die gegrepen. Een kans op wat precies, dat zal de tijd leren!

donderdag 14 oktober 2010

10days voor mezelf kiezen, op weg naar zwangerschap, dag 6

God heeft oneindige liefde en oneindig geduld. Je mag er zo lang over doen als jij nodig vindt. En ik doe er nogal lang over. Goed dat hij geduldig is!

Mijn zoektocht in het voor mezelf kiezen gaat gestaag. Eergisteren naar aanleiding van mijn post te horen gekregen dat ik te streng voor mezelf ben en te hoge verwachtingen heb. Daar lijkt het wel op.

Jouw gevoel van liefde is je toegangspoort naar God. Wat trek ik toch mooie kaartjes. Ik geloof niet in God in ze zin van een man met een witte baard. Ik geloof wel in God in de zin van liefde. Inderdaad, liefde is de poort naar God.

Hoe past dit alles in voor mezelf kiezen? Ik denk dat je het beste voor jezelf kunt kiezen door jezelf te ontwikkelen. Daar ben ik nu heel druk mee bezig. Wat ik ook werkelijk een bizarre ontdekking vind, is dat wanneer je denkt voor jezelf te kiezen, je juist tegen jezelf kiest. Dat behoeft wat uitleg.

Mijn lief was van de week laat thuis. Ik ga me dan opwinden daarover. Ik denk dan voor mezelf te kiezen door me ermee te gaan bemoeien. Ik wil hem naar huis halen omdat ik denk dat dat het beste voor mij is. Jullie voelen al aan dat dat een kromme redenatie is. Wat het beste voor mij is, is om die ander los te laten. Om die ander zijn gang te laten gaan (in dit geval mijn lief). Te accepteren dat hij ervan houdt om soms laat uit te gaan (we praten hier niet over een dagelijkse of wekelijkse of zelfs maandelijkse gewoonte). Dát is het beste voor mij!

Accepteren, daar lijkt het in het leven helemaal om te draaien. Accepteren dat mijn lief van uitgaan houdt. Wat is er eigenlijk mis mee? Daar zit een overtuiging achter dat laat weg zijn niet goed is. Waarom dan niet? Mijn lief komt altijd weer naar huis omdat hij bij mij wil zijn. Het klinkt heel makkelijk, accepteren. Maar dat is het niet. Mijn zus zegt wel eens 'gewoon vanaf nu besluiten dat je het zo vindt'. Dat is het. Gewoon vanaf nu besluiten om anders te gaan denken.

Dat lijkt me een goede om het weekend mee te beginnen 'ik ga vanaf nu anders denken!'. En ook mezelf accepteren natuurlijk! Fijn weekend.

dinsdag 12 oktober 2010

10days voor mezelf kiezen, op weg naar zwangerschap, dag 5

Ik moet nog zoveel leren! En daar ben ik blij om en dankbaar voor! Ik vergis me in hoe ik voor mezelf moet kiezen. Vandaag, bijvoorbeeld, dacht ik voor mezelf te kiezen door mezelf een dag vrij te gunnen. Ik heb namelijk het hele weekend gewerkt en vond dat ik wel een dagje vrij verdiende. Maar wat gebeurt er dan met me? Ik raak in een impasse. In plaats van het ervan te nemen, kom ik nergens toe.

Dat is niet voor mezelf kiezen. Het is een neerwaartse spiraal waar ik in terechtkom. Zelfs het schrijven van deze post, heb ik gisteren niet afgemaakt. Ik had nog een aantal zaken af te handelen en ook dat is me gisteren niet gelukt. Van nietsdoen word ik niet gelukkig. Daar word ik niet blij van.

Als ik dan mezelf een dag vrij wil geven, kan ik beter dat invullen door iets te gaan ondernemen. Ik had bijvoorbeeld een dag naar het strand kunnen gaan. Of naar de sauna. Of een dagje winkelen. Er zijn genoeg bezigheden waar ik blij van word. Maar een dag nietsdoen, nee dat maakt me niet blij. Bovendien stapelen de dingen zich op die ik nog wel moet doen. Een achterstallige administratie bijvoorbeeld. Of dozen uitpakken. Of boek lezen. Of...

Ik weet nog heel goed dat mijn coach tegen me zei: 'je moet wel iets blijven doen'. Wat was ik boos toen zeg. Alsof ik niet genoeg mijn best doe. Nu snap ik die opmerking. Als je niets doet, dan stop je met bewegen. En je moet wel in beweging blijven. Ik denk dat ik nog zoveel te leren heb. Ik vind dat leuk, maar ook moeilijk. Ik heb nu een tip voor een boek gekregen van Karin (zie reacties bij dag 3). Over jezelf ontwikkelen als je je moeder al op jonge leeftijd bent verloren. Wie heeft er nog meer een idee wat me zou kunnen helpen om beter te leren voor mezelf te kiezen? Alle tips zijn meer dan welkom!

zaterdag 9 oktober 2010

10days voor mezelf kiezen, op weg naar zwangerschap, dag 4

Gods wil spreekt door jouw hart. Dat is het spirituele inzichtskaartje dat ik vandaag trok. Dat is een boodschap die steeds terugkomt. Tenminste zo wil ik de boodschap verstaan. Ik zou op moeten gaan in een groter geheel. Niet de 'ik' van mij moeten laten overheersen in het leven. Nee mijn leven in dienst stellen van de algemeenheid. Dat was ook te lezen in mijn gedicht van gisteren. Dat beschouw ik als ultieme vrijheid.

Maar hoe doe je dat in de praktijk? Mijn ik is behoorlijk aanwezig. Ik wil bijvoorbeeld graag gelezen worden. Mijn hersenspinsels wil ik niet alleen voor mezelf houden, nee ik gooi ze op internet om reacties te krijgen. Mijn ik strijdt ook met sommige mensen om me heen. Ik zou het zo heerlijk vinden als ik die strijd niet meer zou voeren. Hoe zet je je ik daarin opzij?

Gisterenavond nog met mijn lief een heftige discussie gevoerd. Of beter ik voelde me aangevallen. Mijn ik zat me behoorlijk in de weg en ik kon mijn ik maar niet loslaten. Ik dacht voor mezelf te kiezen (want daar hebben we het over :-)) door voor mezelf op te komen. De ervaring leert nu dat dat niet per se voor jezelf kiezen betekent. Door je zo op jezelf te richten, zet je jezelf helemaal vast. Je staat niet meer open voor de ander.

Ik wilde mijn lief vertellen dat de overtuiging dat ik geld moet verdienen niet bij mijn past. Ik ben nu namelijk een grote vertaalklus aan het doen waar ik letterlijk ziek van wordt. De hele week al hoofdpijn en misselijk. Omdat ik die klus tegen heug en meug zit te doen. Waarom ik deze klus heb aangenomen? Omdat ik het stemmetje hoorde 'je moet wel geld verdienen'. Dit stemmetje past niet bij mij.

Het is moeilijk uit te leggen en mijn lief begreep me ook niet. Vandaar dat ik het gevoel had dat ik me moest verdedigen. En waar gaat het uiteindelijk om? Dat geld verdienen als hoofdmotivator bij mij niet werkt. En dat het geld dat ik met die klus verdien me het niet waard is om me ziek te voelen. Het werd een strijd. Waar ik zelf maar niet uitkwam en me bleef wentelen in mijn gekrenkte ik. Vreselijk. Mijn lief is de wijzere op zo'n moment en weet mij en zichzelf er dan wel uit te halen. Beter.

Waar wil ik naartoe? Dat voor jezelf kiezen soms betekent je ik niet zo prominent naar voren te laten komen.

Vrij, vrij, vrij
Blij, blij, blij
Vrij met me
Vrijheid
Bevrijd me
Bevrijdend
Zij aan zij
Samen
vrij zijn,
blij zijn!

vrijdag 8 oktober 2010

10days voor mezelf kiezen, op weg naar zwangerschap, dag 3

Gisteren zo'n drukke dag gehad met dingen voor mezelf, dat ik geen tijd had om te bloggen. Wat heb ik zoal gedaan? Ik heb een uitgebreid lunchgesprek gehad met Ruud van Wingerden van Binnenstebuiten groei & ontwikkeling. Nu weet je dat als je zo'n gesprek ingaat, dat je de confrontatie met jezelf aangaat.

Is dat voor jezelf kiezen? Ik denk het wel. Ik wil leren beter naar mijn eigen stemmetje te luisteren en daardoor voor mezelf te kiezen. Het was een voor mij moeilijk gesprek omdat Ruud elke keer heel goed de kern pakte. Dus ik werd continu geraakt en moest zoeken naar woorden. Dat is verrassend voor een schrijver. Op papier is het zoveel makkelijker dan in het echte leven. Na ongeveer een uur bleek dat ik een grote wens naar vrijheid heb. We hebben veel over mijn overtuigingen gesproken. Ik heb zelf het gevoel dat ik veel overtuigingen van mijn moeder met me meedraag.

Mijn moeder is al bijna 20 jaar dood en veel zaken heb ik niet met haar af kunnen handelen. Ik heb het idee dat je een soort losmaakperiode nodig hebt. Dat je je af kunt zetten tegen je ouders (en door voor dochters vooral tegen hun moeder). Dat heb ik nooit gedaan. Ik ben dus nooit af gaan tasten waar ik nu werkelijk voor sta.

Dit klinkt misschien zielig, maar dat is het niet. Ik wil dit nu nog heel graag doen! Niet meer die last op mijn schouders dragen van allerlei verwachtingen waar ik aan zou moeten voldoen. Verwachtingen van iemand die niet eens meer leeft, want zo simpel is het eigenlijk.

Uiteindelijk bestaat je hele leven uit overtuigingen. Waar Ruud me op wees dat je dan maar beter positieve overtuigingen kan hebben. Leven in vrijheid is een positieve overtuiging. Ik moet nadenken wat vrijheid voor mij betekent. Daarom dit gedicht.

De horizon
het einde der dingen
Ik wil de horizon zijn
overvloeien in het geheel
opgaan in de alwetendheid
Geen ik die van alles wil
geen ikke, ikke, ikke
nee een saamhorigheid
een allesomvattend gevoel
een veiligheid
een niets

woensdag 6 oktober 2010

10days voor mezelf kiezen, op weg naar zwangerschap, dag 2

Wat is voor jezelf kiezen toch ontzettend moeilijk! Misschien ook omdat ik niet altijd weet wat het beste is voor mezelf. Maandag had ik bijvoorbeeld met mijn lief afgesproken dat hij de kinderen uit school zou gaan halen. Vanwege mijn grote drukte, dan hoefde ik er niet uit en kon ik door blijven werken. Maar als het puntje bij paaltje komt, dan besluit ik om dan maar zelf te gaan. Lief zegt ook dat hij het druk heeft en liever niet weggaat van kantoor. Dan denk ik 'laat maar'.

Daar gaat het mis. Waarom denk ik 'laat maar'. Ik zeg dan in feite dat mijn drukte minder belangrijk is dan zijn drukte. Heel vervelend dat ik mezelf tekort doe. En het is niet zo dat mijn lief er niet toe bereid was, of dat hij niet mee zou werken. Als ik het vraag, kan eigenlijk alles. Op het moment zelf vind ik het moeilijk om voet bij stuk te houden.

Ik denk oprecht dat ik beter voor mezelf kan kiezen als ik beter op een rijtje heb wat ik zelf wil. De laatste weken en maanden is dat voor mij een zoektocht. Op verschillende manieren word ik gewezen op vastgeroeste overtuigingen die ik al dan niet bewust hanteer. Nu net kwam ik tot de schokkende ontdekking dat ik niet zeker weet of moeder zijn echt het belangrijkste voor me is in het leven. Zo voelde het, als een schok. Ik dacht 'dat kan toch niet, mijn kinderen zijn toch het belangrijkste op aarde voor mij?' Misschien is dat niet zo. Misschien vind ik mezelf belangrijker. En dat mag dan weer niet van mezelf. En hoe rijmt dit alles met mijn bijna obsessieve kinderwens?

Dit dilemma kwam vandaag extra naar voren omdat ik een oppasprobleem heb. Mijn kinderen zijn woensdag en vrijdag bij de oppas, of beter, ze zijn thuis maar dan met een oppas/gastouder. Momenteel ben ik gastouderloos en ben ik nu nieuwe meisjes aan het 'uitproberen'. Het meisje dat ik nu heb, roept twijfels bij me op. Een moeilijke achtergrond. En ze kan niet fietsen, wat enorm onpraktisch is. Letterlijk kies ik nu voor mezelf omdat ik het zo druk heb dat ik wel een oppas nodig heb. Dat terwijl ik mijn twijfels erbij heb voor de kinderen. Dit vind ik egoïstisch. Ik laat mijn belang hier voorgaan op het belang van de kinderen.

Als het zo is dat het moederschap niet het belangrijkste is in mijn leven, maakt dat mij dan een mindere moeder? Of zie ik het moeder zijn als aanvulling op mijn bestaan? Voel ik me gewoon dankbaar omdat ik leven door mag geven? Waar komt mijn grote wens vandaan? De liefde vieren tussen mijn lief en mij? Zijn daar geen andere manieren voor? Zoals trouwen?

Ik blijf het idee houden dat een kind ons/mijn leven zou verrijken. En dat ik zeker een beter mens ervan wordt. En dat ik daarin juist voor mezelf kies, omdat een kind mij heel veel zal brengen!

maandag 4 oktober 2010

10days voor mezelf kiezen, op weg naar zwangerschap

Lieve mensen, ik heb mezelf weer een uitdagend project bezorgd. Voor mezelf kiezen, hoe doe je dat? Jullie zullen misschien denken dat het gemakkelijk is. Maar dat is het niet! Om voor jezelf te kunnen kiezen, moet je weten wat je zelf wilt. En om dat te weten, moet je jezelf heel goed kennen.

Vandaag op de sportschool had ik een klein incident wat me deed beseffen hoe moeilijk het is voor jezelf te kiezen. Er was een man die ik jaren niet heb gezien. Hij wilde op dezelfde voet verdergaan als jaren geleden. Ik zat toen in een heel andere periode in mijn leven en trok dit soort mannen aan, die ik nu zou bestempelen als 'fout'. Ik wil niets met die man te maken hebben op dit moment. Toch kwam hij naar me toe, toen ik in een onmogelijke houding lag om buikspieroefeningen te doen. Hij wilde me zoenen. De enige reactie die ik heb gegeven, is mijn hoofd heel snel wegdraaien, maar er belandde wel een kleffe zoen op mijn wang.

Ik heb hier NIET voor mezelf gekozen, dan had ik deze man een mep verkocht toen hij in mijn persoonlijke ruimte kwam. Ik heb hier NIET mijn grens aangegeven. Blijkbaar is mijn oerreactie het iemand anders naar de zin te maken. Of beter, allerlei aangepast gedrag te vertonen opdat de ander mij maar aardig blijft vinden. Dat gaat kennelijk zover dat ik een 'foute' man toesta over mijn grens heen te gaan. Terwijl ik dit opschrijf, word ik verdrietig. Omdat ik meer waard ben dan dit. Hoe kan ik mezelf zo tekortdoen dat ik een foute man boven mezelf stel??? Werkelijk, werkelijk, werkelijk.

Dit aanpassingsgedrag zit heel erg diep. Het project is op dit moment ingegeven omdat ik in een persoonlijke situatie verkeer, waar het noodzaak is geworden om voor mezelf te kiezen. Ik wil en kan er niet over in detail treden. De details doen er ook niet toe. Ik kan wel beschrijven waar ik tegenaan loop. In het kiezen voor mezelf, doe ik de ander pijn. Deze ander uit dat ook door mij een schuldgevoel te geven, mij dingen te verwijten, mij te vertellen dat ik een onaangenaam persoon ben. Die ander is mij wel dierbaar. Het is iemand die ik helemaal geen pijn wil doen.

In deze situatie is mijn grens zover opgerekt dat ik niet anders kan dan voor mezelf te kiezen. Ik ga kapot aan de situatie, het doet mij pijn en verdriet. Ook al is deze andere persoon mij dierbaar, ik ben gaan beseffen dat ik mezelf dierbaarder vind. Of anders gesteld: hoe kan ik het 'de ander geen pijn willen doen' vooropstellen boven 'mezelf pijn doen'?

Toch vind ik voor mezelf kiezen het moeilijkste wat er is. Er zit een stemmetje in mij dat ik het niet mag. Dat ik het niet waard ben. Op het moment dat ik wel voor mezelf kies en dus de toorn van een ander op me afroep, dan wordt dit stemmetje bevestigd. De ander vindt mij blijkbaar het ook niet waard. De ander stelt zichzelf ook boven mij. Zit daar de crux? De ander is kennelijk wel in staat zichzelf voorop te stellen, om voor zichzelf te kiezen. Want het belang van de ander is belangrijker dan het belang van mij. Ik moet leren dat mijn belang voor mij het aller- aller- aller- allerbelangrijkste moet zijn!

Ik mag er zijn omdat ik een integer mens ben. Ik mag er zijn omdat ik een aardig mens ben. Ik mag er zijn omdat ik een intelligent mens ben. Ik mag er zijn omdat ik een warm persoon ben. Ik mag er zijn omdat ik een mooi mens ben. Ik mag er zijn omdat ik lief ben. Ik mag er zijn omdat ik een goede moeder ben. Ik mag er zijn omdat ik een lieve, gevende, warme, open, begripsvolle, ruimdenkende, passievolle partner ben. Ik mag er zijn omdat ik een fijne vriendin ben. En ik mag er zijn, ondanks mijn fouten, ondanks dat ik niet altijd integer, aardig, warm, lief, goed, ruimdenkend, begripsvol, gevend en fijn ben. Ik mag er zijn en ik mag voor mezelf kiezen!

vrijdag 1 oktober 2010

Proberen zwanger te worden, dag 26-34

Ik heb 8 dagen niet geblogd, dat wil iets zeggen. Eerder gaf ik aan dat ik niet meer elke dag over mijn kinderwens wil en kan bloggen. Jullie snappen allemaal dat ik weer een volledige cyclus heb doorlopen. Deze keer dacht ik niet dat ik zwanger was, dus dat maakte de menstruatieperiode wat draaglijker. En nu zit ik in de medische molen, elke dag temperatuur opnemen, naar het ziekenhuis op bepaalde dagen voor bloed te laten prikken. De eerste keer was afgelopen zaterdag. Dus op tijd er zijn want beperkte openingstijden. Op de brief stond het verkeerde gebouw vermeld, dus het was even haasten, maar het eerstje buisje bloed is onderzocht. Lief heeft vandaag zaad weggebracht (na 4 dagen onthouding), dat maakt je seksleven er ook niet echt gezelliger op.

Die medische molen moet even. Daar waren we al over uit. Het zaad is klaar, dus nu weer normaal vrijen zoals en wanneer we willen. Dat tempen, ach dat went wel. Ik moet nog 2 keer bloed gaan laten prikken, dat is te overzien. 1 november krijgen we de uitslagen van deze onderzoeken en tot die tijd is het dus afwachten (stiekem hoop ik dan gewoon zwanger te zijn...).

Momenteel wordt mijn kinderwens overschaduwd door andere zaken die een rol spelen in mijn leven. Wat ik op mijn pad tegenkom, zijn uitdagingen (zoals iedereen toch?). Mijn zus zei ooit dat je tegen dezelfde problemen, kwesties, vragen, enzovoort aan blijft lopen totdat je hebt geleerd ermee om te gaan.

Dat geloof ik wel. Momenteel ben ik erg zoekende naar mijn kern. Wat wil ík? En nu ik dat opschrijf, besef en voel ik dat ik van mezelf helemaal niets mag willen. Ik ben het niet waard om wensen te hebben. Zo erg is het. Hoe kan ik dit in hemelsnaam zo opschrijven? Natuurlijk ben ik het, net als ieder anders mens, waard om verlangens te hebben. Mag ik voor mezelf opkomen en mag ik voor mezelf kiezen.

Ik ben er nog niet helemaal achter waarom ik het zo moeilijk vind om voor mezelf te kiezen. Wat zeker een rol speelt, is dat ik graag aardig gevonden word. Door voor jezelf te kiezen, kies je niet voor de ander en kan die ander dus een negatief idee van je krijgen. Ook dit is in essentie onzin. Maar ook hier ben ik vrij vasthoudend in mijn overtuiging.

Ik ga ver, enorm ver, om de ander het maar naar de zin te maken. Om de ander maar tegemoet te komen. Om de ander z'n wensen maar te honoreren. En ik vergeet daarbij mezelf. Ik denk dat het project zwanger proberen te worden een nieuwe vorm gaat krijgen. Ik ga 10 dagen voor mezelf kiezen! Hoe klinkt dat?

woensdag 22 september 2010

Proberen zwanger te worden, dag 23, 24, 25

Zieleroerselen
Geroerd, ontroerd, beroerd
Een ziel kan op vele manieren
roeren
Rusten
Zielerustelen
Waarom roeren
en niet rusten?
Berusten!
Dan roert je ziel niet meer
Rust
brengt vrede
Rust
brengt liefde
Rust
brengt acceptatie
Rust
verdringt onrust
Rust schept

Francis 2007

zaterdag 18 september 2010

Proberen zwanger te worden, dag 19-22

Weer een paar dagen niet geblogd. Dit geeft iets aan. Ik kan en wil er niet meer dagelijks mee bezig zijn. In deze periode is er zoveel op me afgekomen. Er is veel losgemaakt, er is veel in gang gezet, er is veel gebeurd.

Een veilige omgeving bieden waar je kind groot kan worden in vrijheid. Dat is hoe ik wil 'ontvangen'. Deze omgeving is nu nog niet veilig, omdat ik zelf niet in een veilige cocon zit. Vrijheid bieden, kun je ook alleen maar als je zelf vrij bent. Groot worden gaat beter in een omgeving waar iedereen openstaat voor groei.

ik ben er nu van overtuigd dat ik 101 vitamines kan nemen, allerlei supplementen, oefeningen kan doen, sporten, voeding aanpassen, afvallen, gezond kan eten, geen alcohol en geen koffie kan nemen, maar dat al die dingen helemaal niets uitmaken. Waar het in de kern omgaat, is een omgeving bieden waar ik een baby kan ontvangen.

Die omgeving is veel groter dan mijn baarmoeder. Dat is de ruimte waarin de baby gaat groeien, maar dat is niet de omgeving. De omgeving is ook niet mijn lichaam, dat is alleen maar het voertuig van mijn baarmoeder. De omgeving is ook niet mijn aura, dat is alleen maar mijn energie die om me heen hangt. Mijn omgeving is veel en veel groter.

Hiermee wil ik helemaal niet zeggen dat ik niet goed zou moeten zorgen voor mijn baarmoeder, lichaam en energie. Nee, er zullen van die bovenstaande dingen als gezond eten en bewegen, echt wel zaken zijn die bijdragen aan een goede ontvangomgeving. Dat maakt ook onderdeel uit van het zorgen voor een goede omgeving.

Maar uiteindelijk denk ik, dat het veel groter is dan wij allemaal met elkaar kunnen bevatten. Ik heb te horen gekregen dat er genoeg belangstelling voor me is. Dat er zielen zijn die bij ons hun aardse leven willen komen leiden. Dat geloof ik ook oprecht. Dat er nog een wezen bij ons een gelukkig leven kan leiden. Maar wat voor een idioot ben ik om te denken dat zo iemand wel bij mij aan komt kloppen als ik bezig ben met materiële zaken?

De afgelopen periode is er veel over me heen gekomen qua verhuizing en inhuisproblemen. Dan zit je gewoonweg niet in de juiste omgeving om te ontvangen. Het medium vertelde me ook dat het beter zou zijn om bewust te ontvangen. Ik ben deze vrouw dankbaar voor het pad dat ze me heeft getoond. Dat is wat ik graag wil, bewust ontvangen, en die veilige, vrije omgeving bieden.

Er is voor mij echt nog wel werk aan de winkel. Maar dat is niet erg. Ik heb richting, ik weet waar ik heen wil. Veiligheid en vrijheid. Voor mijn gevoel ben ik daarin op zoek naar allerlei oplossingen die buiten me liggen, ga naar acupunctuur, ga naar lichaamswerk, ga zoeken zoeken zoeken. En dat wil ik gaan stoppen!

Mijn lieve massagevriendin zei tegen me, 'je wordt er door uit je kracht gehaald'. En ik dacht, excuse my French, 'verdomme ze heeft gelijk'. Ik zoek waar ik niet ga vinden. Ik zoek bij anderen. Gisteren zei een mooie vriendin van me 'je moet het veel dichterbij huis zoeken'. Ze weet niet hoezeer ze hiermee raak was. Letterlijk dichterbij huis. Bij mezelf namelijk!

Ik ga dingen schrappen. Het fysieke laat ik nog uitzoeken uiteraard, dat moet goed zijn. Maar daarnaast is er voor mij vooral op het spirituele vlak werk aan de winkel. Mezelf niet verliezen in allerlei zijsporen, nee bij de kern blijven, bij mezelf blijven, thuis blijven!

En geloven in wat die lieve massagevriendin ook nog zei 'wat als je nu gewoon goed bent zoals je bent, dat wat je nu brengt, is genoeg, je brengt met jouw leven genoeg door er gewoon te zijn'. Dat is voor mij een hele enge gedachte! Hoe kan het zijn dat ik nu genoeg zou brengen? Ik ben toch niet zoveel? Daar, precies daar, ligt de kern voor mij. Ik mag er zijn! Dat was mijn project van begin april. Hoe bizar is het, dat ik door omzwervingen daar toch weer op terugkom? Bij het teruglezen van mijn posts herken ik nu zoveel. Ik voel dat dit de kern gaat raken. Ik mag er zijn, ik mag er zijn, ik mag er zijn!

dinsdag 14 september 2010

Proberen zwanger te worden, dag 18

Vandaag een dag gehad waar ik eens even niet met cycli, temperaturen, supplementen, baby's, verlangens, dromen, enzovoort bezig ben geweest. Gisteren was wat dat betreft een belastende dag. Een dag pauze was dus noodzaak.

Een paar overwegingen die ik vandaag wil delen. Van het weekend met een jonge vrouw gesproken over ongewenste kinderloosheid. We hebben een gezamenlijke kennis die denkt dat het leven maakbaar is. Tenminste zo leggen wij zijn overtuiging uit. Met bepaalde lichaamsoefeningen zou je alles, maar dan ook alles, kunnen veranderen. Dus ook onvruchtbaarheid. Wij, twee (relatief) jonge vrouwen, waren het over eens dat dit niet waar is. Was het maar waar. Dan bestonden er geen uitzichtloze situaties. Het kan enorm confronterend zijn om met deze kennis te spreken. Hij vindt echt dat je leven maakbaar is, dat er op alles een antwoord is. Nu werkt de therapie van oefeningen voor hem, dat heeft hij laten zien door te genezen van de ziekte van Crohn (wat ongeneeslijk is). Maar wij zijn tot de conclusie moeten komen, dat deze therapie voor hem werkt en dat dat niet wil zeggen dat het maar voor enig ander persoon op deze aarde hoeft te werken.

Zo geldt het natuurlijk met alle mogelijke maatregelen die je kunt nemen tegen onvruchtbaarheid. Er zijn talloze suggesties mijn kant opgekomen. Ik ben dankbaar dat jullie de moeite hebben genomen om deze suggesties te geven. Ik moet tot de conclusie komen dat mijn pad toch een uniek pad gaat zijn, iets dat voor mij werkt en dat het voor niemand anders hoeft te werken.

Nog een gedachtespinsel naar boven gekomen dankzij Nadine Schartz: het moederlijk staat voor mij voor 'zorgen'; de kinderen een veilige omgeving bieden waar ze groot kunnen worden in vrijheid. Zou ik zo de 'ontvangomgeving' kunnen inrichten?

maandag 13 september 2010

Proberen zwanger te worden, dag 14, 15, 16 en 17

Een paar dagen offline geweest. Min of meer continu. Het was nodig kan ik wel zeggen. Er is veel gebeurd. Ik blijf de dagen nummeren, zodat ik zelf ook nog weet hoe lang ik bezig ben. En dat is alweer 17 dagen. In die 17 dagen wel ongelooflijk veel gehoord en meegemaakt en gedaan. Het is moeilijk om het begin van het verhaal van vandaag te vinden.

Vandaag naar de gynaecoloog geweest in Voorburg, de fertiliteitspoli. Mijn lief had stress van het werk en een grote achterstand door ons lange weekend weg en zag het niet zitten om weer een ochtend weg te zijn. Dus ben ik er alleen naartoe getogen. Mijn lief en ik hebben uitgebreid van tevoren gesproken over hoe we erin staan en wat we willen. Dus op zich was het geen ramp. Maar erg prettig vond ik het niet om daar alleen rond te lopen. Sowieso vind ik ziekenhuizen niet prettig, er hangt absoluut geen goede energie, heb nu ook hoofdpijn. En op deze poli heb ik gezien wat (tijdelijke) onvruchtbaarheid met vrouwen doet. Ik zag vrouwen die zich stoer gingen voordoen om de pijn eronder te verhullen. Ik zag vrouwen die ontstellend, bijna angstaanjagend, onzeker erbij stonden. Ik zag paren die zich absoluut geen houding wisten te geven en waartussen een soort zwijgzame muur was opgetrokken, zo van 'we hebben het er maar niet over'. Ik zag vrouwen die volledig blij de spreekkamer uit kwamen. Ik zag gelatendheid, verdriet, onzekerheid, stoerdoenerij, pijn, wanhoop, ongemakkelijkheid, eenzaamheid.

Ik vond het ronduit schokkend wat ik in de wachtkamer zag! En ik dacht, ik hoor hier nu ook bij. Ik ben nu ook wanhopig. Wanhopig genoeg om naar de gynaecoloog te gaan. En ik begrijp zo ontzettend goed waarom vrouwen er niet naartoe gaan. Je gaat het vruchtbaarheidsproces medicaliseren. Er komen instrumenten bij kijken. En wat zouden we allemaal het liefste willen? Dat romantische verhaal dat eromheen moet hangen. 'Kijk hoe gelukkig wij zijn, we waren direct zwanger.' De realiteit is dat dit bij bijna niemand echt gebeurt. We weten van mensen vaak niet eens hoe lang ze al aan het 'proberen' zijn. Goed, zover even die zijsprong.

Ik moest vellen met stickers halen voor mij en mijn lief. En toen mocht ik naar binnen. Een jonge vrouw zat er tegenover me. Ik denk eigenlijk jonger dan ik. En ze nam met me de vragenlijsten door. Ze vroeg naar mijn zwangerschappen, cyclus en aanverwante zaken. En toen legde ze uit dat ze een aantal onderzoeken wilde gaan doen. Een inwendig onderzoek, een kweekje, een echo en dan bloedonderzoeken en zaadonderzoek. Dus ik mocht in de stijgbeugels. Al met al zijn het geen plezierige maar ook geen erg onplezierige onderzoeken. Ze zag geen bijzonderheden, ze moest nogal lang zoeken naar mijn eileiders maar volgens haar zeggen, zag het er allemaal erg goed uit.

En daar krijgen we de eerste tegenstrijdigheid in de onderzoeken van de laatste weken. De acupunctuur-homeopathie-dame ontdekte dat mijn baarmoederslijmvlies niet goed zou zijn, dit werd hier niet geconstateerd. Ook de candida vond de gynaecoloog niet terug en geen reden tot zorg. Ze sprak echter wel haar grote zorg uit over het nemen van de voorgeschreven supplementen. Vooral de mucuna pruriens had zij haar zorgen over en stelde dat ik er erg goed over na moest denken of ik dat wel wilde blijven nemen.

En daar zit ik dan. Ik heb eerder geschreven dat ik meerdere wegen wil bewandelen, maar de gynaecologen-weg is niet goed te rijmen met de homeopathische weg. Ze spreken elkaar tegen en de gynaecoloog is er ook zeker geen voorstander van. Weer iets om over na te denken. Volg je gevoel zullen jullie zeggen, maar de oplettende lezer weet dat ik daar nu juist ook op zoek naar ben, een beter gevoel.

Ik word niet echt vrolijk van de onderzoeken die ik moet gaan doen. Ik moet elke ochtend gaan temperaturen en dan op dag 3 van de cyclus, dag 5 van de verhoogde temperatuur en dag 8 van de verhoogde temperatuur bloed laten prikken. Dag 1 is de eerste dag van de menstruatie dat je echt helder bloed verliest. Aan de hand van die bloedonderzoeken kunnen ze dan zien of je een eisprong hebt en of je hormoonhuishouding goed is. Maar als je toevallig op zondag op dag 3 zit, dan moet je dus heel specifiek op de tijd dat het kan, bloed gaan laten prikken. Je moet er over nadenken. En je kunt dan niet het weekend weggaan bijvoorbeeld.

Mijn lief moet zijn zaad laten testen. Dat moet 45 minuten na productie in het lab zijn afgeleverd. Als dat niet kan, kan er een kamertje gereserveerd worden zodat meneer direct na productie het zaad af kan leveren. Sorry, mensen, maar ik kon mijn gezicht toen echt niet in de plooi houden. 'Productie' geweldig woord voor ejaculeren. 'Kom op man, produceer.'

Even serieus weer, eigenlijk wil niemand dit circuit in. Tenminste dat denk ik. Maar ik vind het nog steeds verstandig om fysieke problemen uit te sluiten. Ook al ben ik al eens bevrucht geweest door mijn lief, dat wil niet per se zeggen dat zijn zaad optimaal is. Er zou een kans zijn dat het zaad toch suboptimaal is en dan zou KI een goede optie voor ons zijn. Wisten jullie trouwens dat er een leeftijdsgrens zit aan kunstmatige ingrepen? Hier in Voorburg/Delft helpen ze niemand boven de 41. Dat vond ik behoorlijk schokkend om te horen!

Ook bij mij kan er iets niet helemaal in orde zijn. Dat weten we dan na dat vrij intensieve bloedonderzoek. Maar een maand je in dienst stellen van het onderzoek, lijkt me te overzien. Dus mijn volgende cyclus ga ik tempen en bloed laten prikken op die betreffende dagen. Mijn lief kan dan zijn zaad produceren en afgeven en dan zitten we 1 november weer bij de gynaecoloog om alles door te nemen en te kijken 'hoe nu verder'.

Zover het medische verhaal. Nu het spirituele verhaal nog. Zo noem ik het maar even. Dit weekend werd ik continu aangetrokken tot Maria's. Beelden van haar met de baby op de arm. Nadine Schartz suggereert in een tweet, dat ik me wellicht aangetrokken voel opdat ik het moederlijke alle ruimte mag geven. Dat raakt me, dat spreekt me aan. Ik heb dit weekend gebeden bij een van de Maria's. Gebeden om hulp bij mijn zoektocht naar mezelf. Wat doe ik hier op aarde? Wat heb ik te brengen? Als een van jullie serieus denkt me te kunnen helpen op deze spirituele zoektocht, zou ik dat heel graag horen!

Ik wil afsluiten met een overdenking. Ik begrijp heel goed waarom je niet naar artsen wil gaan om zwanger te worden. Voor mij was de drempel heel erg hoog om te nemen. Bijna onneembaar. En toch denk ik dat het uiterst belangrijk is om te weten of medisch gezien je lichaam helemaal in orde is. Dat er nog andere wegen zijn, dat beaam ik. Maar een basic check-up lijkt me noodzakelijk in dit proces. Dus lieve vrouwen onder ons die niet graag dit medische circuit ingaan, laat je fysiek controleren, neem die onzekerheid weg en bewandel voor de rest het pad dat jij wilt!

donderdag 9 september 2010

Proberen zwanger te worden, dag 13

Graag wil ik met jullie mijn verdere reis delen. Echter, ik ga vanavond met mijn lief een lang weekend weg. Welverdiende korte vakantie. Ik wil me rustig erop voorbereiden en nog even de tijd hebben met mijn lieve kinderen. Dus ik ga het vandaag kort houden.

Vandaag was mijn gesprek met mijn psycholoog/coach. Dit is voor de nuchtere lezers onder ons waarschijnlijk het nuttigste gesprek van deze week. Ik vond het zelf een erg boeiend gesprek moet ik zeggen. Het ging deze keer ook anders dan andere keren. Het leek wel of ik er meer bij was. We hebben het uitgebreid gehad over mijn bezoek aan het medium. En veel dingen zijn herkenbaar, daar kan ik zeker wat mee. Onder andere de nabijheid. Zo heb ik met mijn coach eigenlijk niet gesproken over mijn miskraam. Dat terwijl de miskraam de aanleiding was om naar hem toe te gaan.

Nu ook zei ik hem dat ik het er niet met hem over ging hebben. En dat dat niet aan hem lag, maar aan het feit dat het dan veel te dichtbij zou komen. Dat ik me dan moet laten zien, dan moet ik wel het achterste van mijn tong laten zien en dat wil ik niet. Een goede constatering vind ik zelf. Mijn coach was ook wel uiterst verbaasd dat ik me zo bezighoudt met het zwanger willen worden, terwijl we het daar in zijn sessies absoluut niet over hebben gehad.

Laat ik zeggen dat al met al mij veel duidelijk is geworden over mezelf deze week. ik denk zeker door de combinatie van alle dingen die ik deze week heb gedaan. Nu is de grote vraag 'hoe nu verder?' Hoe ga ik hier verder mee om? Wat ga ik aanpakken? Welk pad sla ik in? Nu wil het toeval dat ik een lang weekend wegga. Ik ben ook duidelijk toe aan een korte pauze in dit blog. Want jullie vinden allemaal dat ik zoveel vertel en open ben, het kost me ook wat. Bovendien krijg ik veel reacties, ook privé. En dat valt me niet altijd mee. Ik trek me elke reactie aan. Vind dat ik er iets mee moet.

Daar wil ik mee afsluiten. Ik waardeer het enorm dat ik zoveel reacties krijg. Ik lees het allemaal maar ik reageer naar niemand. Dan weten jullie dat. Ik voel me eigenlijk verplicht te reageren omdat jullie de moeite nemen mij een hele mail of boodschap te schrijven. Dus excuus dat ik niet reageer. Het is voor nu een keuze om jullie berichten te lezen en er verder niets mee te doen. Het is waarschijnlijk uit zelfbescherming, omdat ik me anders er helemaal in zou kunnen verliezen. En dat doe ik toch al een beetje. Kunnen we het zo afspreken, als je graag meer van mij hoort, vraag het me dan.

Nu ben ik toe aan een paar dagen bezinning. Dank lieve mensen en tot maandag!

woensdag 8 september 2010

Proberen zwanger te worden, dag 12

Vandaag was de dag van het bezoek aan een medium. Dat heb ik nog nooit eerder gedaan en ik had ook geen idee wat ik zou kunnen verwachten. De sceptici onder ons zullen het allemaal niet erg geloven. Dat doet er niet toe eigenlijk. Ik kwam aan op een adres in Voorburg en werd in een kamertje neergezet. Dit medium is helderhorend en legde me uit dat zij dingen hoort van haar gidsen, engelen, hoe je ze ook wilt noemen. Die zaken tikt zij dan in terwijl ze tegen haar worden verteld. Ik kan dan tegelijkertijd meelezen op een ander scherm.

Ik heb eigenlijk alleen maar goed nieuws te horen gekregen. 'Als u de voorwaarden voor het ontvangen begrijpt waarde vrouw lijkt er niets in de weg te staan van ouderschap en we achten u wijs en in staat dit te begrijpen.' 'Er is zeker belangstelling voor u, als u in goede doen bent dan bent u grappig, inventief en in staat bergen te verzetten.'

Maar wat het tegenhoudt: 'een van de thema's die u dient te onderzoeken is deze zucht naar vrijheid want met een kind bent u zeker nog 20 jaar of meer gebonden'. 'Een tweede aandachtspunt zou zijn uw afkeer van nabijheid.' 'Vooral het 'vol' zitten is aan de orde bij u.' (FN: ik zou te veel ballast meetorsen, heb onverwerkte zaken, onbekende patronen en overtuigingen)

'U doet het goed waarde vrouw maar het gaat om meer dan een 'kind', bij u, het gaat om echt ontvouwen, om uw hele potentie openen en zo uw helende kwaliteiten in dienst te zetten van het Grotere Geheel.' 'Ga door, houd moed, verdiep, intensiveer uw pad en leer uzelf kennen waarde vrouw en u zult een genoot zijn om bij aan te komen.'

Wat ik meegenomen heb nu uit dit consult met het helderhorende medium is dat een zwangerschap nog zeker mogelijk is. Maar dat er nog issues spelen die ik eerst op moet ruimen. Het zou ook beter zijn een kind te ontvangen als ik bewuster ben. En het andere is dat ik nog heel veel potentie heb. Nu moet ik eerlijk zeggen dat dat niet voor het eerst is dat ik dat te horen heb gekregen. Sterker nog, dit is nu de derde keer. En dan zou je toch denken dat ik er eens iets mee moet gaan doen.

Wat me overigens oprecht verbaasde, is dat ik als kind dingen meegemaakt heb waar ik nu nog last van heb. Het lijkt erop dat ik in mijn jeugd heel vaak iets heb moeten doen tegen mijn zin en dat ik nu een soort compenseer door zo op mijn vrijheid gesteld te zijn (herkenbaar, dat laatste). Verder ben ik boos en niet verdrietig. Vooral ook boos over mijn jeugd en wil ik eigenlijk helemaal niet op aarde zijn. Door me er zo tegen te verzetten, zit ik meer in de irritatiemodus dan in de productiemodus. Wat dan weer een saillant detail is, ook bij de acupunctuur kwam naar voren dat ik geprikkeld ben.

Er is genoeg te onderzoeken, te ontdekken, te leren, te groeien, te ontwikkelen. En dan wordt mijn 'project' zwanger worden, toch weer een ander project. Gisteren ben ik gewezen op wat lichamelijke 'gebreken' vandaag op wat psychische 'gebreken'. En zo moet ik het niet meer zien! Het zijn geen gebreken, het zijn uitdagingen, het is een avontuur. Die potentie in mij moet eens vrij komen. En dat ik daar verschillende wegen voor moet bewandelen, dat moge duidelijk zijn.

Nu ga ik het eens allemaal laten bezinken. Ik voel dat mijn hoofd weer licht is, ik geloof zeker dat dat te maken heeft met het bezoek van vandaag. Ik heb verschrikkelijke trek in zoet, dus daar ligt mijn eerste uitdagingen. En ik ben op aarde om te brengen, niet om te halen! Ik breng iets dat er nog niet is (ook nog eens, wauw). Daar moet ik het voor nu even bij laten!

dinsdag 7 september 2010

Proberen zwanger te worden, dag 11

Lieve lezers, ik ben van slag. En dat is zacht uitgedrukt. Ik heb me net even op het werk gericht om mijn gedachten te verzetten, maar ik merk dat ik verdrietig ben en van slag. Mijn hoop op een zwangerschap nu is wel vervlogen moet ik zeggen.

Wat is er gebeurd? Door het boek van Lisa Olson ben ik terechtgekomen bij een acupuncturiste. Gemmy Simons van Praktijk de Kern. Bij haar terechtgekomen via Twitter. Nu doet ze niet alleen acupunctuur en ik zou het niet eens kunnen benoemen met wat voor een apparaten ze me heeft doorgemeten, maar mijn energiehuishouding is niet geheel in balans. Dat is niet erg verrassend, want ik denk dat bij iedereen er wel iets uit balans is. Maar wat voor mij de belangrijkste conclusies waren vandaag: mijn endometrium heeft te weinig energie, ik heb last van overmatige candida en een lactose-intolerantie.

Slik. Er is dus wel iets meer aan de hand dan een beetje uit balans zijn. Voor het zwanger worden, is natuurlijk het endometrium het meest relevant. Dat is het inwendige baarmoederslijmvlies. Kennelijk werkt dat niet optimaal op dit moment. En daar komt dan weer het vreemde bij om de hoek kijken. Ik had al zo'n gevoel. En dan kunnen jullie nu zeggen, ja ja. En dat snap ik ook. Maar ik heb dus het idee dat het bevruchten niet zozeer het probleem is, maar dat het innestelen problematisch is. Of in ieder geval, het proces daarna. Aangezien dat nu op dit moment speelt, het eitje zou al bevrucht kunnen zijn en zou zich langzamerhand moeten gaan nestelen, heb ik weinig hoop deze cyclus. Op dit moment wordt er te weinig energie gemeten daar waar het eitje zich lekker moet kunnen nestelen.

Dat is nu een tegenslag. En natuurlijk wil het niet zeggen dat het onmogelijk is! Maar de condities zijn nu niet optimaal. Het is wel een probleem dat verholpen kan worden, dat is dan het goede nieuws. Ik heb nu mucuna pruriens voorgeschreven gekregen om de baarmoederwand te verbeteren. Overigens meet ze dan het stofje ook weer door of het wel bij mij past. En dit reageerde heel goed. Ik lees nu ook op internet dat het wordt gebruikt als libido verhogend middel, dus mijn lief zal ook blij zijn. Verder ga ik maandag naar de gynaecoloog en komt dit probleem waarschijnlijk ook naar voren. Ik zal dan misschien hormonen moeten gaan nemen. Maar dat is maandag.

De andere twee zaken die Gemmy heeft gevonden zijn dus een candida en lactose-intolerantie. Toen ik dit net tegen mijn lief vertelde, wilde hij het allemaal niet geloven en vond dat ik naar mijn huisarts moest (sorry Gemmy). Die reactie snap ik ook weer wel. Het klinkt natuurlijk vaag meten met apparatuur waar je energie niet goed zou zijn. Haar advies is nu om te kijken wat ik al kan invoeren van de dieetvoorschriften die ze me heeft meegegeven. Die gaan ver. Vindt Gemmy ook. De belangrijkste punten zijn geen koffie, thee, chocolade, roken en alcohol meer. Vermijd suikers en zoetstoffen. En aangezien ik daarnaast een lactose-intolerantie heb, mag ik ook geen zuivel meer.

En als jullie dan weten dat ik elke ochtend koffie verkeerd drink, heel graag zuivel gebruik, dol ben op chocolade en taart, dan snappen jullie dat ik nogal wat aan moet gaan passen. Ook is niet zeker dat ik soja wel zou kunnen verdragen, dat gaan we volgende keer meten.

En mijn milt- en long-energie waren ook erg laag. Longen kan wijzen op verdriet. Dat herken ik. Ik voel verdriet. En dat had ik ook al gemerkt bij mijn energiemasseuse. Ik denk zelf dat daar de clou zit. In dat verdriet. Dat blokkeert me momenteel. Laten we hopen dat morgen bij het medium meer duidelijk wordt over het verdriet.

Ik sluit af vandaag met jullie allemaal te danken voor jullie steun en medeleven en gedachtes en ga zo maar door. En om jullie te laten weten dat ik ook met jullie meeleef.

Veel liefde

maandag 6 september 2010

Proberen zwanger te worden, dag 8, 9 en 10

Lieve lezers, van het weekend geen post geschreven. Zaterdag ben ik zelfs weinig bezig geweest met het idee zwanger worden. Er waren andere zaken die mijn aandacht vroegen. En ik moet zeggen dat ik dat wel even lekker vond. Niet zo ermee bezig te zijn.

Wel zag ik weer reacties binnenkomen op mijn post. Ik vind het mooi om te zien hoe jullie met me meeleven. En de moeite nemen jullie visie te geven, of mij gewoon een hart onder de riem te steken, of een andere bijdrage te geven. Hoe dan ook heeft deze blog al mooie dingen doen ontstaan.

Er zijn ook mensen in mijn omgeving die het maar gek vinden dat ik hierover tweet en blog. Logisch en dat mag ook. Ik probeer die mensen ook zeker niet te noemen (bij naam dan) in mijn schrijven. Ik wil graag iedereen respecteren. Het mag niet uitmaken of je er nu wél of niet publiekelijk over wilt spreken (en dan ga ik natuurlijk wel heel ver door erover te bloggen). Mijn keuze is geweest om het op het web te gooien. Dat heeft voordelen, ik leer mensen kennen die me steunen, ik krijg andere visies, er wordt een spiegel voorgehouden en ik krijg voor mezelf dingen op een rij door erover te schrijven, bijvoorbeeld. De keerzijde is dat ik soms meningen en visies krijg die ik eigenlijk liever niet had willen horen. Uiteindelijk denk ik dat die visies en reacties ook weer een doel dienen. Als ik dingen liever niet wil horen, raakt dat iets bij mij kennelijk en dan is daar wellicht een blokkade.

Zaterdag had ik een vreemde ervaring. We hadden een heel gezellige middag/avond gehad met de familie en daarna was ik heel erg licht in mijn hoofd. Later toen we in bed lagen, lag ik helemaal te draaien, ik was echt extreem duizelig. Erg onprettig. De volgende ochtend voelde ik me raar en vreemd. Enigszins ontheemd. Ik ben toen toch gaan hardlopen en daarna wat yoga gedaan en in de zon gelegen. Ik had het gevoel dat mijn schedel openstond. Naar mijn idee wilde het universum mij iets duidelijk maken. Dit klinkt allemaal heel zweverig waarschijnlijk, maar ik probeer te beschrijven wat er gebeurde. Uiteindelijk had ik heel erg het gevoel dat ik met mijn lief 'moest' vrijen. Later die middag een ovulatietest gedaan die positief was. Toch raar, ik zei ook echt tegen dat staafje 'zie je wel, ik wist het wel'.

Zou het vertrouwen in mijn lijf weer terugkomen? Dat zou fijn zijn! Ik ben wel gestopt met alle extra supplementen. Ik houd het nu op de multivitamine, vitamine C, omega-olie en tarwegras. Ik had vooral het idee dat ik even moest stoppen met de Q10.

Morgen ga ik naar de acupuncturiste, ik ben benieuwd! Nu ga ik wel slapen. Hoop dat deze post toch aanspreekt. Er speelt nog meer door mijn hoofd, maar ben nu te moe erover te schrijven. Morgen is er weer een dag!

vrijdag 3 september 2010

Proberen zwanger te worden, dag 7

Vandaag was de stap het medische circuit in. Mijn lief en ik zaten bij de huisarts. Deze goede man, die al meer dan 20 jaar mijn huisarts is, hield een heel relaas over fertiliteitsproblemen. En natuurlijk gaat deze blog daar uiteindelijk ook over. En toen een heel relaas over het 'instrumenteren' van een zwangerschap. En hoe weinig kans we hebben op een baby. Ook via de instrumentele weg is de kans enorm klein (25%) en dus niet erg hoopgevend.

Dat is uiteindelijk de harde waarheid. Ik ben nu eenmaal 40 en na je 35ste neemt de kans op een bevruchting schrikbarend af. Tsja. En dan het welbekende verhaal over hoe het 30% bij de vrouw, 30% bij de man en 30% bij de combinatie kan liggen. Nu hebben mijn lief en ik bewezen dat we wel een bevruchting kunnen bewerkstelligen, ik ben immers een jaar geleden zwanger geweest. Helaas is die zwangerschap afgebroken door een miskraam. Maar sindsdien ben ik niet meer zwanger geweest en vinden we het wel tijd om medisch uit te laten zoeken of alles wel in orde is.

De huisarts kon zich daar prima in vinden. Als wij samen nog heel graag een kindje wilden, dan moesten we naar een gynaecoloog. Die kan bijvoorbeeld onderzoeken of ik misschien al in de overgang ben. Of het zaad van mijn lief van redelijke kwaliteit is. Of er andere hormoon-ongeregeldheden zijn. Eigenlijk gewoon of het fysieke allemaal in orde is. Direct naar de fertiliteitspoli gebeld. Ik werd eerst ingedeeld bij een arts in opleiding. Daar is mijn ervaring wisselend mee, en ik merk dan ook vaak dat ze dan toch weer weg zijn als je nog een keer moet komen. Dus na wat doorvragen, is de afspraak nu bij een vrouwelijke arts (afgestudeerd en wel). Overigens begreep ik van de huisarts dat de gynaecoloog die in ons ziekenhuis zit, landelijk bekendheid geniet op het gebied van fertiliteit. En dat alle gynaecologen één team vormen en dus het niet uitmaakt bij welke persoon ik precies terechtkom.

Vinden jullie mij een idioot? Ik pak alles aan nu. Het boek van Lisa Olson ligt hier ook nog steeds. Heb het alleen te druk gehad met werk om het verder te lezen. Maar als onderdeel van stap 3 staat de afspraak voor acupunctuur al. Misschien nog even leuk om te vermelden, de Chinese kruiden die zij aanbeveelt:
wilde yams, gezegende distel, vloeibaar chlorofyl, astragalus, pompoenzaad, agnus castus, rode frambozenbladeren, klaver, eenhoornwortel, teunisbloemolie, zilverkaars, alfafa, kelp, Ho Shou Wu, en de laatste damiana, wat ook het libido zou verhogen. Nu wil ik direct bij zeggen, ga deze kruiden alsjeblieft niet zomaar gebruiken! Ik heb er een paar op google opgezocht en ze zijn allemaal vrij sterk. De meeste dienen ervoor om je hormonen te balanceren. Ik vond het grappig om even het lijstje te vermelden en pompoenzaad en alfafa zijn natuurlijk veilig te eten.

Ik heb trouwens nog twee links gekregen naar boeken en websites die vrouwen geholpen hebben. NaturalFertilityPresciption en Taking charge of your fertility. Misschien hebben jullie er nog iets aan.

Maar ik heb er zelf nog eens verder over nagedacht. Lisa Olson heeft een heel uitgebreid programma en dat heeft voor haar gewerkt. Maar dat wil niet zeggen dat het voor mij of voor jou ook werkt. Ieder mens heeft zijn eigen blokkades waarom dingen soms niet gaan zoals je zou willen. En bij Lisa werkte haar programma. Ik ga mijn eigen programma doen, waar ik dingen in ga verwerken waarvan ik denk dat het nut heeft. En dan kan ik ook een boek gaan schrijven zoals Lisa Olson. Met een programma dat voor mij heeft gewerkt. Maar laat ik dat niet gaan doen.

De afspraken staan! Medium, acupuncturiste, personal trainer, psycholoog, gynaecoloog. En dan ga ik daaruit eens destilleren wat nu echt bij mij past. Misschien wordt dat dan wel gewoon yoga en meditatie :-).

Ik ga weekend houden, morgen fluiten bij de hockey van dochterlief. Dat brengt me op een afsluitende gedachte. Ik heb het geluk al moeder te zijn. Zou ik 'tevreden' kunnen zijn met het moederschap van twee? Soms voelt mijn blog oneerlijk tegenover de lezeressen die kinderloos zijn. Ik kan me alleen maar verontschuldigen als ik jullie tekortdoe, dat is niet mijn bedoeling. Als ik me al realiseer wat de pijn is die ik voel, kan ik me alleen maar een kleine voorstelling maken bij de pijn die jullie moeten voelen. Ik wil mezelf alleen ook niet tekortdoen. En ik schrijf dus mijn verhaal over mijn zoektocht naar vrede voor mij. En helaas is die voor mij heel moeilijk te vinden zonder het nog zo gewenste kindje.

donderdag 2 september 2010

Proberen zwanger te worden, dag 6

Vandaag ben ik naar mijn energiemasseuse geweest. Zo noem ik haar. Ze masseert, maar brengt ook mijn energie weer in balans. Ze merkte op dat ik vast zat. Ze had het idee dat ik een harnas om me heen heb gebouwd. Mijn energie zat helemaal vast. Dat terwijl ze mij kent met fladderende energie. Ook zag ze een groot hek staan op elke weg die ik inging, een blokkade.

Haar vertellende over het boek van Lisa Olson, moest ze erg om me lachen. In haar beleving, en eigenlijk is dat ook mijn geloof, hebben we helemaal geen invloed op zwanger worden. Er is namelijk een ziel in het universum die bij ons zou moeten passen en in onze situatie. Wij kunnen niet bepalen 'we willen nu een kind'. Nee die ziel kiest bij welke ouders die geboren wil worden. En als wij dat zijn, dan komt dat op het moment dat dat moet komen.

En ja daar zat ik dan. Proberend alles uit de kast te trekken om maar zwanger te kunnen worden. Zo is mijn pad ook niet. We hebben ook veel gesproken over mijn pijn. Ik heb erg moeten huilen op haar massagetafel. Heerlijk als dat gewoon even mag, als je je mag laten gaan. Ik beschreef de pijn als een leegte die ik voelde. Hier hebben we het nog uitgebreid over gehad. Haar overtuiging is dat ik nu denk die leegte op te kunnen vullen met een kind en dat dat niet de goede reden is. Die leegte moet ik zelf opvullen en ik kan dat ook.

Al met al realiseerde ik me vandaag dat er veel meespeelt in dit hele proces van zwanger willen worden. Er zitten dingen in mij die nog niet zijn opgelost. Ik zal daar mee moeten dealen. Zoals ieder mens met issues in zijn of haar leven moet dealen. Ik mis mijn ouders. Heel erg. Ik heb het wel geaccepteerd dat ze er niet meer zijn, maar ik mis ze wel. En in het proces moeder worden, wil je graag je eigen moeder betrekken. Of dat zou ik graag doen. De cirkel rond maken. Dat zou mooi zijn, maar dat kan niet. Is dat de leegte die ik meen te voelen?

De leegte wordt me duidelijk in stilte. En voor de stilte probeer ik weg te lopen. Ik ga volgende week naar een medium. Dat vind ik heel erg eng, de confrontatie zal enorm zijn. Maar ik wil graag weten waar mijn blokkade zit. Ook ga ik volgende week naar een accupuncturiste (dankzij Twitter bij iemand terechtgekomen). Ook daar zal gekeken worden naar mijn blokkades.

Ik doe veel, dat realiseer ik me. Ik neem zelfs colostrum (het schijnt ook een middel tegen puistjes te zijn). Ik draag elke keer als ik naar buiten ga een pet. Het is bijna belachelijk. Maar wat ik me meer en meer ga realiseren dat het om mij gaat. Ik moet me vooral goed voelen. En dat kan ik nog wel verder onderzoeken, waardoor ik me goed voel. Eén ding in ieder geval: hardlopen! Dat heb ik vanochtend gedaan en ik heb genoten van de mist over het water, de rust in het bos, de stilte. En van het buiten actief bezig zijn, heerlijk! Volgende week staat er dus veel op het programma, naast dat ik ook nog probeer een afspraak te maken op de sportschool met een personal trainer. En ik al een afspraak met een psycholoog heb staan. Er zal genoeg te schrijven zijn in ieder geval!

woensdag 1 september 2010

Proberen zwanger te worden, dag 5

Gisteren was een zware dag voor mij, hoewel ik dus niet van dat woord zwaar hou. Maar het is zoals het is. Toen ik zelf mijn gedicht aan het einde weer las, voelde ik weer de pijn. Gisterenavond kon ik alleen nog maar huilen. Mijn lief was hier niet zo van gediend. Hij had een drukke dag gehad, hard gewerkt, en had geen zin om weer over baby's te praten. Of beter hij vond dat ik geobsedeerd ben. Auw.

Ook de reactie van Marjan Born van gisteren raakte me diep. Ik voelde me verdrietig. Een valkuil van mij, het voelde alsof er tegen me werd gezegd dat ik het niet goed doe. En ja, ik wil alles graag goed doen. Zeker het in vervulling laten gaan van mijn kinderwens, ja dat moet ik helemaal uiterst tot in de puntjes perfect doen. En daar mijn obsessie.

De reactie van Kimminita voelde veel beter. Ze begrijpt me en prijst me vanwege mijn doorzettingsvermogen en inzet. Ik ben dankbaar voor deze steun Kimminita, heel erg. Het is fijn het idee te krijgen dat mensen begrijpen wat je doormaakt en bedoelt. Maar de reacties van mijn lief en Marjan hebben me aan het denken gezet. En ze hebben gelijk. Ik ben in deze korte tijd al behoorlijk ver gegaan, het is een obsessie geworden ja. Ik pluis het boek van Lisa Olson helemaal uit. En verder ben ik bij alles aan het wikken en het wegen, past dit nu wel in mijn kinderwens of niet?

Gisterenavond ben ik onder de douche gaan staan en heb het met mijn lief uitgepraat. Het is goed dat ik hem als nuchtere tegenhanger heb. Vandaag heb ik niet in het boek gelezen! Ben ik weinig bezig geweest met alles uitpluizen. Ik heb wel nog antwoord gekregen van Lisa Olson over mijn Vitamine A vraag. Je moet uitkijken met Vitamine A als je zwanger bent. En dus vond ik het vreemd dat je van haar extra Vitamine A moet nemen. Nu zegt ze in haar antwoord dat als je voldoende Vitamine A uit je voedsel haalt, je geen supplement hoeft te nemen (ja waarom adviseert ze dat dan wel?) en dat het teveel aan bèta-caroteen niet wordt omgezet naar Vitamine A en het dus nooit een gevaarlijke concentratie kan worden. Ik ga geen extra Vitamine A nemen, ik drink gewoon melk.

En dat brengt me bij een punt waar ik mee zit. Ik hou erg van chocola. Maar chocola is niet een voedingsstof die je nodig hebt. Bovendien zitten er ook nog eens veel suikers in. Allerlei redenen waarom het niet goed is. Maar ik lust op zijn tijd ook wel een stukje appeltaart bijvoorbeeld. En dit soort voedsel zou ik dus allemaal niet meer mogen eten. Nu zijn er natuurlijk allerlei redenen aan te voeren waarom ik geen appeltaart zou moeten eten, maar ja. Elk mens heeft zo toch zijn zwakheden? Waaraan je af en toe toe moet kunnen geven? Het werkt toch niet om dat soort geneugten geheel te schrappen omdat het beter voor je zou zijn?

Uiteindelijk denk ik dat het boek van Lisa Olson toch erg gericht is op het fysiek en niet zo zeer op de geestelijke gesteldheid. Marjan zei gisteren ook al, zo er mee bezig zijn, kan gewoonweg niet goed zijn. Het is ook niet goed, zo voelt het voor mij ook. Ik krijg net nog een reactie van Lindasnoepje. Ook zij zegt dat ze weinig rust terugziet. En dat is helemaal waar. Ik ben als een bezetene bezig. Vandaag wilde ik gaan hardlopen. Dat wil ik weer onderdeel maken van mijn routine. Helaas is het er niet van gekomen. Maar ik ben al blij dat ik gewoon wil gaan hardlopen ondanks dat het niet goed zou zijn. En, Lindasnoepje, de afspraak met de huisarts staat ook! Dat had ik vandaag ook gedaan.

dinsdag 31 augustus 2010

Proberen zwanger te worden, dag 4

Punt 1: ik heb antwoord gekregen van Lisa Olson op mijn vraag waarom je geen melkproducten moet eten en dan wel melk moet drinken:
Vitamin A rich foods include:

Carrots, sweet potatoes, cantaloupe, spinach, eggs, yellow fruits and vegetables, whole milk and milk products, dark green leafy veggies, and fish oils.

Out of the above list, it's best that you don't use milk products in order to get your Vitamin A, as they are famous for being mucus forming and loaded with hormones and antibiotics.

Stemt dit antwoord me tevreden? Nu niet helemaal. Dat heb ik ook gezegd, dat ik het verwarrend vind om het standaardlijstje met Vitamine A-bevoorraders te noemen, terwijl je elders zegt een bepaald product niet te gebruiken vanwege hormoonrisico's.

Nu heb ik met mijn vraag natuurlijk wel direct twee controversiële zaken te pakken.
1 Zuivelproducten: meningen zijn zo uiteenlopend dat ik echt niet weet wat ik moet geloven. Wel doen voor kalk-inname en dus Vitamine A. Niet doen omdat het je organen zou verslijmen? Hormonen lijkt me te ondervangen met biologische melk.
2 Vitamine A: een te hoge inname van vitamine A kan in de vroege zwangerschap de vrucht beschadigen bij daarvoor gevoelige vrouwen (bron Vitamine-informatiebureau). Maar Vitamine A is ook essentieel voor een goede ontwikkeling van de foetus. Nu adviseert Lisa om bèta-caroteen te nemen (dit wordt door je lichaam omgezet naar Vitamine A). Op dezelfde bron lees ik dat een teveel aan bèta-caroteen niet wordt omgezet naar Vitamine A en dat het dus een veilige manier van Vitamine A-inname is.

Dit zijn al twee discussiepunten die opgeworpen worden over stap 2 van Lisa Olsons MiraclePregnancy. Ook zijn de reacties niet van de lucht dat het wel erg veel supplementen zijn en dat te veel vitamines nemen zelfs gevaarlijk is. Dus ik ben zelf er nog wat verder ingedoken. Volgens mij zit er weinig gevaar in het drinken van tarwegras (smaakt ook naar gras) en het innemen van de Omega-vetten. Vitamine E en C plas je gewoon uit bij een surplus, ook geen probleem. Verder neem ik natuurlijk foliumzuur (want dit zit in mijn multivitamines)en daarnaast nog B-complex. Omdat ik al die multivitamine neem, ga ik B-complex niet meer nemen. De meeste B-vitamines kunnen geen kwaad bij een teveel, maar B-6 bijvoorbeeld wel. Ik kan deze bewaren voor als mijn multivitamines op zijn. En dan neem ik nog Q10. Ik ga hier morgen nog eens verder onderzoek naar doen.

Bij stap 2 van Lisa hoort nog een punt: het vermijden van gifstoffen. Hierover zegt Lisa: eet alleen biologisch voedsel, en ontgiftig je darmen, nieren en lever elke 2 tot 3 maanden. De andere punten die ze noemt, zijn wel erg vergezocht (zoals geen vloerbedekking in je huis vanwege de lijm die giftige moleculen kan uitstoten).

Zoals jullie lezen, het is allemaal nogal wat. Het houdt me wel bezig en het kost ook nogal wat uitzoekwerk. Nu wordt er ook veel tegen me gezegd dat ik het moet loslaten, als je iets te erg wilt, dat het dan juist niet komt. En meer van dat soort opmerkingen. En Saskia en Astrid wijzen me bij de reacties op het feit dat ik het lot niet kan tarten. Maar hier wil en kan ik nog niet aan. Misschien hebben jullie gelijk, maar mijn wens is zo groot. Ik moet het idee hebben dat ik er zelf nog iets aan kan doen. Want anders is de wanhoop er. Heb ik er totaal geen controle meer over.

En lieve lezers, vandaag realiseerde ik me weer dat het pijn doet. Ik wil zo graag mijn baby in mijn armen houden en deze maand is het begin er weer niet. Er komt nog geen baby. Dat doet zeer, dat steekt, dat is een gemis. En ik weet het, ik stort me nu volledig op het proberen om die baby wel te krijgen. Daar kan ik me dan in verliezen. Ik moet mezelf ook de tijd gunnen om te rouwen! Ik leg het anderen zo goed uit in mijn boek 'Ik moet je achterlaten'. Ik ben er alleen zelf nog echt helemaal niet aan toe om mijn kinderwens achter me te laten. En dat gevoel krijg ik als ik er niet meer mee bezig zou mogen zijn.

Ik wilde het hier voor vandaag bij laten.

Mijn zielenkind
je bent bij me
ik voel je
zo dichtbij

maar je bent
niet in me
niet van me
zo ver weg

Kom hier
groei in me
vul mijn buik
word mijn kind!

maandag 30 augustus 2010

Proberen zwanger te worden, dag 3

Wat een enerverende dag en wat een reacties. Er (b)lijken ontzettend veel vrouwen met een onvervulde kinderwens rond te lopen. Dat kan een eerste kind zijn, maar ook een tweede of een derde (zoals bij mij). En het rondlopen met het altijd maar proberen zwanger te worden.

Dingen die ik vandaag wil delen, een tweet van Ellemijn: Wat zijn kleine kindjes/baby's toch een wonder..een heel eigen karakter verpakt in een klein lijfje, een echt mens, eigen, uniek, ontroerend. Deze tweet las ik, en deed pijn, maar hij beschrijft ook precies waarom wij zo graag nog een kindje zouden willen. Ik persoonlijk vind baby'tjes echt geweldig. Vroeger niet hoor, ik denk dat het ook veel sterker is gaan leven sinds ik zelf moeder ben, maar ze zijn zo mooi, zo puur, zo open. Ik blijf vertrouwen houden dat ik nog een keer mijn eigen baby in mijn armen mag houden, maar het doet ook pijn dat het nu nog niet zo mag zijn.

Marjan Born van Reborn heeft een mooi gedicht toegevoegd bij mijn post van gisteren. En zij als ook Iris wijzen mij erop dat er wel erg veel wordt gevraagd van Lisa Olson. Trouwens meer mensen hebben me dat laten weten via Twitter. Ik kan toch wel het gevoel hebben dat je alles in eigen hand kan hebben. Dat je zelf het voor het zeggen hebt over je eigen leven. Maar dat is niet waar. Je hebt niet overal invloed op. Je kunt niet alles bepalen. En natuurlijk stort ik me er nu ook weer vol overgave in, overtuigd dat ik het lot wel even naar mijn hand kan zetten. De teleurstelling en desillusie zal gigantisch zijn als dit me niet lukt. Weer een aspect om mee te nemen.

Overigens staat er nu een link naar het boek van Lisa Olson bovenaan mijn blog. Als je het zou willen bestellen, kan het via die link. Ik heb erover getwijfeld, maar heb me toch aangemeld als 'affiliate' van Lisa Olson en krijg nu commissie als iemand via mijn blog het boek koopt. Maar ik ga zeker niet alleen maar promotieverhalen van haar boek houden, nee ik bekijk het juist ook met een kritische blik. Maar als je het toch wilt kopen, doe het dan via mijn link.

Vandaag heb ik wel koffie gedronken. Dat vind ik enorm moeilijk om te laten staan. Veel mensen zullen dat hebben met alcohol of sigaretten, maar ik vind het dus heel moeilijk om koffie te laten staan. Cafeïne zou je bloedvaten kunnen vernauwen en daarmee vruchtbaarheidsproblemen kunnen veroorzaken. Ik heb wel braaf een pet opgezet als in naar buiten ging, ik ben wezen wandelen en heb twee keer heen en weer gefietst naar school. Ik ben wel te laat naar bed gegaan en moest vroeg weer op, dus dat ging ook niet goed. Maar ik doe mijn best.

Vandaag wilde ik ingaan op stap 2 van het programma van Lisa Olson. Voeding, vitamines en mineralen inzetten. Er zitten een paar tegenstrijdigheden in haar aanbevelingen, daar heb ik al over gemaild, maar nog geen reactie vernomen, ben wel benieuwd. Samengevat wat je wel zou moeten eten: walnoten, zwart sesamzaad, gerst, tofu, sojabonen, tarwekiemen, zeewier, vis, visolie, eieren, broccoli en donkergroene groentes, niet-citrus fruit, groenten, scheuten, granen, kruiden, kool, bloemkool, witlof, wortels, zoete aardappelen, meloen, spinazie, gele vruchten en groenten, volle melk en melkproducten, sla, frambozen, druiven, appels, peren, rode paprika, sinaasappels, citroenen, watermeloen, kiwi, aardbeien, peterselie, avocado, selderij en prei. Dit rijtje komt voort uit verschillende redenen waarom, maar het gaat te ver om alles uit te gaan leggen.

Wat je NIET mag eten/drinken: geen roofvissen, geen niet-biologisch vlees, geen snelle koolhydraten zoals in wit brood, witte rijst, enzovoort, geen melkproducten (hier spreekt ze zichzelf tegen), geen alcohol, geen cafeïne, geen nicotine, geen onnodige medicijnen, geen ananas, mango en meloen (hier spreekt ze zichzelf weer tegen), je mag geen fruit nemen met een te warme of te koude energie (hoe je nu weet of een vrucht energieneutraal is, geen idee).

Dan kom ik bij de supplementen die je volgens Lisa zou moeten nemen. Dat is een hele waslijst. Ik ben met die lijst naar de natuurwinkel in Delft gegaan en de dame die me hielp, keek me echt vreemd aan. Ze vond het op z'n zachts gezegd overdreven en ook zeker dubbelop. En ook vreemd om het bij vruchtbaarheidsproblemen te nemen. Een aantal supplementen heb ik wel gekocht:
Een combinatie van Omega 3, 6 en 9 (ik heb een olie die je toe kunt voegen aan je avondeten of yoghurt), tarwegras-drank (ik had er nog nooit van gehoord, een soort vitaminebommetje), extra losse vitamine C en E en B-complex (ik neem al multivitamines voor vrouwen die zwanger willen worden) en Q10 (verhoogt de vitaliteit). De dame in de natuurwinkel vond overigens alleen de vetten een echt goed advies. De kosten van dit rijtje vitamines en olie is ook redelijk schokkend. Ik moest bijna 100 euro neertellen. Dat vind ik toch wel een bezwaar. En dan heb ik niet eens de helft gekocht van wat Lisa 'voorschrijft'.

Hier wil ik het voor vandaag bij laten. Ik ben heel benieuwd of ik reactie krijg van Lisa, maar dat laat ik jullie dan weer weten, natuurlijk!

zondag 29 augustus 2010

Proberen zwanger te worden, dag 2

Goedemorgen, dag 2 van dit project. Maar ik wil geen project gaan noemen, omdat dat het gewoonweg niet is. Het is een wens en ik ga de komende tijd er zoveel mogelijk aan doen om deze wens in vervulling te laten gaan. Ik heb dus het boek Pregnancy Miracle van Lisa Olson gedownload en net geprint. Ik denk dat ik ook een afspraak met de huisarts ga maken. Er kan tenslotte iets lichamelijks mis zijn. Zeker ook omdat ik toch een miskraam heb gehad en wellicht is dat allemaal niet helemaal goed afgerond. Ik zal meer moeten gaan bewegen, mijn voedingspatroon aan gaan passen, en ga zo maar door. Maar als jullie mij een beetje kennen, weten jullie ook dat ik ervan overtuigd ben dat je met je gedachten ook veel kunt doen. Of misschien juist wel blokkeren. Dus dat stuk zal ik ook verder moeten bekijken.

Gisteren was een lastige dag voor me, zoals jullie begrepen hebben. Ook deze maand weer de teleurstelling. We waren op een verjaardag en daar ging het gesprek over tafel over de rauwmelkse kaas die werd geserveerd. Er werd gezegd tegen een andere vrouw 'je bent toch niet zwanger hè, want het is rauwmelkse kaas'. Vervolgens ging het even heen en weer 'nee, ik niet hoor, dat hoeft niet meer, ben blij dat ik uit de luiers ben' enzovoort. Nu ben ik de laatste die zou zeggen dat andere mensen rekening moeten houden met mijn kinderwens, dat vind ik echt onzinnig. Dus het is zeker geen verwijt naar die mensen toe. Ze hebben gewoon een gesprekje zoals je op verjaardagen kunt hebben. Maar auw, wat deed het pijn. Wat komen dergelijke opmerkingen op een gevoelige dag voor mij, hard aan. En toen realiseerde ik me opeens wat vrouwen met een onvervulde kinderwens door moeten maken. Op elk feestje weer, op elke sociale gelegenheid opnieuw, steeds de opmerkingen. En er zijn uiteraard talloze soorten opmerkingen die gevoelig kunnen liggen. Wat een nachtmerrie als je dat steeds moet doormaken.

Voor mij was het de eerste keer dat ik me zo voelde, want tot mijn deadline van een jaar, vond ik dat ik geen onvervulde wens had. Nee het kon immers elk moment gebeuren. Nu voelt het voor mezelf anders. En dan komen die opmerkingen binnen. En begrijp ik opeens, hoe ook ik soms bijgedragen heb aan pijnlijke opmerkingen. En begrijp me niet verkeerd, ik vind niet dat die anderen er niet over mogen praten, nee ik vind dat ik er zelf op een goede manier mee moet leren omgaan. Maar dit is zeker een extra aspect waar je mee moet dealen.

Ik wil nu naar het stappenplan gaan van Pregnancy Miracle. Er zijn vijf stappen (vrij vertaald).
Stap 1, in balans en harmonie raken voor de bevruchting
Stap 2, gebruikmaken van voeding, vitamines en mineralen om je vruchtbaarheid te verbeteren
Stap 3, acupunctuur en traditionele Chinese kruiden gebruiken om te reinigen en je energie voor bevruchting in balans te brengen
Stap 4, interne reiniging en je lever ontgiften
Stap 5, door acupressure en Qigong-oefeningen je organen en je Qi (levensenergie) optimaliseren

Deze stappen worden in ongeveer 100 pagina's A4 verder besproken en uitgelegd. Zoals je zult begrijpen, ben ik er enigszins door overweldigd. Maar laten we beginnen bij stap 1. Er zijn twee fases in je cyclus, voor en na de ovulatie. Voor je ovulatie moet je een rustige en ontspannen interne omgeving creëren. Na de ovulatie kan je lichaam aan het werk moeten (bij bevruchting) of uitrusten (geen bevruchting). In deze periode is rust weer het kernwoord en mag je, volgens Lisa Olson, zelfs geen wilde seks hebben (je wilt de spieren in je bekken niet stimuleren). Er zijn 8 geboden waaraan je je moet houden in dit programma! (lees mee en schrik niet)
1 Zorg voor voldoende slaap. Ga eerder naar bed en sta later op. Ten minste 8 uur kwaliteitsslaap is nodig om een zwangerschap aan te kunnen.
2 Geen junkfood meer eten (ook geen suikers). Eet veel verse groenten en fruit en vezels.
3 Zorg voor voldoende lichaamsbeweging, elke dag.
4 Stop met roken.
5 Geen alcohol en cafeïne meer gebruiken (dus ook geen cola).
6 Geen koud eten en koude drankjes, dus geen ijsjes eten.
7 Draag een pet/muts, in kouder weer zeker, maar bedek je hoofd in alle soorten weer.
8 Droog je haar voordat je naar buiten gaat.

En ik moet hier nog aan toevoegen de geboden waar je je aan moet houden vanaf 24 uur voor je ovulatie tot je volgende menstruatie (de periode dat je bevrucht zou kunnen zijn)
- Niet vliegen (dat is in Nederland minder een issue)
- Geen hobbelige bus-, trein- of tramritjes (dit zou druk op voortplantingsorganen kunnen veroorzaken)
- Geen schouder-/nekmassages (hierdoor kun je ongewild verkeerde acupunctuurpunten stimuleren)
- Geen emotionele stress (tsja, hier heb je het niet altijd voor het zeggen)
- Geen warm bad of sauna (dit verhoogt je interne temperatuur teveel)
- Geen aromatherapie (dit zou negatief effect hebben bij onvruchtbaarheid)
- Geen gember (kan verkeerde energieverdeling in je lichaam veroorzaken)

Waar ik het meeste moeite mee ga hebben, is geen koffie meer drinken. Waar ik echt vreemd bij opkijk, is altijd je hoofd bedekken als je naar buiten gaat. Dat zijn twee dingen die ik bewust aan zal moeten gaan passen. Verder ga ik graag in bad en dat mag dus de tweede helft van de cyclus niet meer. Laat staan de sauna (vind ik ook zo heerlijk). Ook zal ik beter op mijn voeding moeten gaan letten en elke dag zorgen voor lichaamsbeweging. Dus vanaf morgen ga ik elke dag tussen de middag wandelen (hardlopen mag ook niet, lees ik elders).