Zoeken in deze blog

maandag 28 februari 2011

3*10days me and the kids, dag 6

Lieve lezers, ik weet niet of jullie nog weten waarom ik dit project begonnen ben. Maar ter herinnering, omdat ik mezelf wilde laten realiseren dat ik heel veel heb om dankbaar voor te zijn. Dat wensen slechts wensen zijn en niet een noodzaak voor mijn levensgeluk vandaag. En dat ik dus niet voorbij moet gaan aan dat levensgeluk.

Hoe waar dit ook is, het is toch moeilijker toepasbaar als je de teleurstelling aan het verwerken bent dat er weer een maand voorbij is gegaan zonder dat onze kinderwens in vervulling is gegaan. Ook sloeg de realisatie dat ik dadelijk 41 ben, me koud om het hart.Ik ben dus niet meer zwanger geraakt op mijn 40ste. Een soort deadline die ik mezelf had gesteld.

Dus ga ik weer door de worsteling heen van het proberen accepteren dat het leven is zoals het is. Dat het leven je van alles geeft en soms niet datgene dat je wenst. Dat je daarom nog wel dankbaar kunt zijn om wat je wel krijgt. Het leven geeft veel en het leven neemt ook veel. Dat is een feit.

Kijk, ik heb mijn ouders gekregen. Daar ben ik ook vandaag nog dankbaar om. Ze zijn me alleen ook weer ontnomen, dat vind ik moeilijker. Daar kan ik niet dankbaar om zijn. Ik zou ze het liefst nu nog om me heen hebben en met mijn moeder praten over mijn onvervulde kinderwens. Ik ben resultaat van een wens van een jongen na twee meisjes. Hoe was dat voor haar? Was het een teleurstelling? En ik zou zo graag met mijn vader delen dat ik gelukkig ben en hem graag nog een kleinkind had gegund. In feite zou ik ook moeten omarmen (als we deze theorie doorzetten) dat mijn ouders me ontnomen zijn.

Als je daar even op door filosofeert dan komt er weer wel van alles boven borrelen. De realiteit is dat ik dan nooit gezeten had waar ik nu zit. Een andere zekerheid is dat mijn boek Ik moet je achterlaten niet geschreven was. En dat boek heeft weer heel veel mooie dingen in beweging gezet. Dus het leven komt zoals het komt. En natuurlijk is het meer dan verschrikkelijk dat mijn ouders er niet meer zijn, maar je ertegen verzetten heeft zo weinig zin. Omarmen wat het me heeft gebracht is nuttiger.

In alle wijze levenslessen leer je tenslotte dat je alles maar dan ook alles moet omarmen dat het leven je brengt. Simpelweg omdat verzet geen zin heeft. Dit betekent dat ik mijn menstruatie moet omarmen. En dat doe ik niet, absoluut niet zelfs. Zou daar een sleutel liggen in mijn onvervulde wens? Het omarmen van wat is geheel doorvoeren.

Waarom kan ik niet genieten van deze cyclus van het leven? Elke maand is er een eisprong, elke maand een mogelijkheid tot een nieuw leven. Als het moment niet juist is, komt dat nieuwe leven niet en stoot je lichaam het onbevruchte eitje af om weer een nieuwe cyclus te beginnen. Weer een kans op een nieuw leven, weer een eitje dat gaat rijpen. Het is een mooie levenscyclus die mooi blijft ook al wordt daarmee mijn wens niet vervuld. Omarmen wat het me wel brengt. Het feit dat mijn lichaam nog meedoet aan de levenscyclus bijvoorbeeld.

Ik kan me ook afvragen wat er nu allemaal is gebeurd omdat mijn kinderwens nog niet in vervulling is gegaan. Want ook dat feit heeft weer een heleboel mooie dingen in beweging gezet! Door deze blog bijvoorbeeld zijn andere mensen gesterkt en gesteund. Kortom alles wat niet komt, brengt wel andere creaties naar voren! Wat niet komt, opent andere mogelijkheden. Aanvaard dit! Het leven is te mooi om alleen bij de teleurstellingen stil te staan.

Dat was een openbaring, best persoonlijk, ik hoop dat jullie het kunnen waarderen. Dank voor je tijd!

donderdag 24 februari 2011

3*10days me and the kids, dag 5

Vandaag een heel groot cadeau gekregen van mijn dochter van bijna 10. Ik had niet zo meegekregen dat ze ermee bezig was, maar vandaag was er een musicalvoorstelling. Dochter zit op een montessorischool en elke klas geeft dan één keer per jaar een maandfeest. Ze doen dan een optreden dat vaak door de juf wordt gestuurd. Echter in dit geval had een van de meisjes in de klas een musical geschreven.

Er zitten 28 kinderen in de klas en natuurlijk moest iedereen een rol(letje) krijgen, dus dat was nog een hele puzzel. Er waren dubbelrollen voor sommige kinderen, maar de hoofdrollen werden door 2 kinderen vervuld, erg grappig opgelost door dezelfde kleren! Het verhaal begon heel moralistisch (ik ga vanavond nog checken met mijn dochter hoe zij het heeft opgevat). Er was een meisje, Lisa, die altijd alles wilde en op een dag besloot niets meer te willen want 'je hebt niet alles nodig om blij te zijn'. Wauw wat een boodschap!

Hoe het verhaal zich verder ontspon, was iets minder helder. Het meisje dat niets meer wilde, groeide op, ging naar de universiteit, studeerde rechten, moest tijdens haar studie twee oud klasgenoten als advocaat uit de gevangenis pleiten omdat ze onschuldig vastzaten op verdenking van het stelen van een zak geld, de rechter was namelijk ook een oud-klasgenote die nog boos op de advocate was en dus de jongens uit wraak had veroordeeld.

En dan de liedjes die ze erin hadden verwerkt, geweldig! Een nieuwe dag van Nick en Simon was het eerste nummer. Aansluitend op het feit dat het meisje anders wilde gaan leven. Vervolgens kwam Just the way you are van Bruno Mars. Dit was op het moment dat Lisa verkering kreeg met Justin (dat had hij in een briefje gevraagd in groep 8) en toen ze bij hem thuis waren, begon hij te zingen. Saillant detail, beide Lisa's en beide Justins traden hiervoor op. Nadat Justin het had uitgemaakt via de sms kwam Alex in beeld (Lisa was toen ongeveer 20) en die zong 'Schat wat is jouw ping?' van Fouradi. Er waren ouders die Ping niet kenden, maar ik vind het zelf te grappig. Overigens vertelde Justin later toen hij terug was uit New York (?!) dat hij dat sms'je niet had verstuurd 'het is dus nog aan' vroeg Lisa. 'Ja' zei Justin. De dialogen waren hier en daar wat kort. Maar juist dat eigene, maakt het zo indrukwekkend!

Uiteindelijk om te vieren dat de jongens uit de gevangenis waren ontslagen dankzij een andere rechter (weer een rolletje) werd het nummer Time van the Black Eyed Peas opgevoerd. Tijdens dit dansje werden de rechter en advocate weer vriendinnen. En toen de aftiteling waarin de regisseuse, de jongens van de powerpoint, de dames van de make-up, de dames van de kleding, de performers van dansje 1, 2, 3 en 4 en uiteindelijk ook het publiek werd bedankt.

Waarom het zo'n groot cadeau was? Omdat de kinderen duidelijk heel veel tijd en zorg hadden besteed aan dit optreden. Het verhaal was op hun eigen manier doordacht. Ze hadden er eigentijdse muziek in weten te verwerken. Elk kind stond te stralen. Het werd duidelijk met veel plezier opgevoerd. Aan alle kinderen was gedacht en iedereen werd in zijn waarde gelaten. Er zaten allerlei boodschappen in verwerkt die de kinderen echt wel mee zullen nemen! Mijn dochter rende naar afloop naar me toe voor een superknuffel. Apetrots was ze. Zo trots heb ik 'r nog niet vaak gezien.

Een kleine impressie van het optreden is hier te vinden.

Dankjewel lieve dochter voor je mooie optreden!

zondag 20 februari 2011

3*10days me and the kids, dag 4


Er gebeurt eigenlijk teveel met de kinderen om niet te bloggen. Het is leuk om te delen en ook om te beseffen dat ze werkelijk elke dag opnieuw allerlei cadeautjes aan je geven.

Samen met dochterlief heb ik een tasje gecreëerd. Zaterdagmiddag op het idee gekomen en de creatie is nu af. Dochter blijft herhalen dat ik de beste moeder van de wereld ben. Want er zijn toch geen andere moeders die in een middag een tasje voor je maken? Toen ik tijdens het creatieproces vroeg aan zoonlief 'als je een meisje zou zijn, wat vind je er dan van?' Waarop hij antwoordde 'mooi, maar als jongen vind ik het ook heel mooi hoor mama'.

Wat brengt mij dit? Ontzettend veel. Het doet me beseffen dat ik twee fantastische kinderen heb waarmee ik enorm gezegend ben. Kinderen die het fijn vinden dat mama creëert en voor en met ze bezig is. Kinderen die op hun manier enorm slim zijn! Kinderen die zoveel geven en ik hoop dat ik er altijd oog voor mag hebben!

donderdag 17 februari 2011

3*10days me and the kids, dag 3

Vandaag wil ik iets heel ontroerends met jullie delen!




Is het niet geweldig hoe mijn dochter dat opeens bedenkt? Ik las het berichtje en eerst dacht ik wat vreemd dat er zo'n soort bericht in dat hartje staat. Welke moeder is een werkster? Sorry dat ik het moet toegeven maar het duurde echt even voordat het kwartje viel dat het een berichtje was van mijn dochter. Het duurde dus ook even voordat ik het überhaupt had gezien. Vooral omdat ik dacht dat het bij het plaatje hoorde.

Gisteren vroeg is dus aan dochterlief 'heb jij dat geschreven?' en toen keken twee grote stralende ogen mij aan en hoefde ze niets meer te zeggen. Een confrontatie met mezelf, dat ik soms geen oog heb voor details. Maar ik heb mezelf nu eens niet gek gemaakt met schuldgevoel over wat ik allemaal fout heb gedaan hierin. Nee ik geniet van dit bericht. Ik denk, wat goed dat ze vindt dat ik goed kan werken. Ze is dus kennelijk trots op me en vindt dat ik goed bezig ben. Ze houdt van me. Ze heeft de moeite genomen dit te schrijven.

Het is een geweldig iets om elk moment dat ik wil naar te kijken. En gisteren ontaardde ook in veel knuffels en veel herhalingen dat ik lief ben. Dochter van bijna 10 zei gisteren terwijl ze me knuffelde 'je bent echt de allerbeste moeder die je kunt hebben, nou ja soms niet, maar meestal wel'. Zo eerlijk en oprecht, zo warm en diep, zo fijn en genieten, zo helemaal mijn dochter.

En dat terwijl ik me deze week juist wél een beetje schuldig voelde omdat we maandag- en dinsdagavond weg waren en omdat ik ze maandag, dinsdag en woensdag niet naar school had gebracht. Dit is dan wel weer het ultieme bewijs dat er zoveel leeft in je eigen hoofd en dat iedereen daaromheen een andere waarheid heeft. Dochter vindt het blijkbaar juist fijn deze week. Ze wist gisteren haar waardering uit te spreken voor het feit dat ik haar hockeyspullen had opgeruimd, haar tas had gepakt en ga zo maar door. Ze neemt het niet meer voor lief maar beseft dat ik het voor haar doe.

Kinderen brengen je elke dag cadeautjes als je ze maar weet te ontvangen.

dinsdag 15 februari 2011

3*10days me and the kids, dag 2

Gisteren was het Valentijnsdag. Ik had het geluk verrast te worden door mijn lief. Zijn vraag was alleen geweest 'regel je maandag oppas' en ik dacht wat leuk. Valentijnsdag is eigenlijk een commercieel gebeuren, zeggen veel mensen. Misschien is dat zo, maar het is ook een uitgelezen moment om de liefde te vieren.

En niet alleen de liefde tussen partners. Gisteren heb ik voor mijn beide kinderen een kaartje geschreven met een gedicht. Over hoe ze vreugde brengen aan ons. Hoe ze ons leven verrijken. Hoe lief ze zijn. Hoe eigen ze zijn. Hoe een mooie lach ze hebben.

Wel gingen we dus weg 's avonds en ook 's middags moest ik al weg voor een vergadering. Ergens voelde ik me daar schuldig over. Nu hebben we een heel lief buurmeisje dat een enorme klik heeft met vooral dochterlief, dus de kinderen vonden dat wel erg gezellig. En toen we ze gedag gingen zeggen, vroeg zoon 'maar je moest toch naar een vergadering? is die nu al klaar dan?'. Hij klonk bijna teleurgesteld dat we thuis zouden zijn. Maar dochter wist haarfijn uit te leggen 'nee ze gaan nu weg voor Valentijn. Ze gaan samen eten en dan gaan ze allemaal lieve woordjes tegen elkaar zeggen en lieve dingen over elkaar zeggen.'

Geweldig toch dat de kinderen zien hoeveel liefde er is tussen ons. Dat ze ons dat gunnen. Dat ze het fijn vinden dat we de liefde gaan vieren. Het is goed!

vrijdag 11 februari 2011

3*10days me and the kids

Lieve lezers, ik wil jullie weer vaker op de hoogte houden van mijn reilen en zeilen. Waarom? Omdat ik jullie mis en omdat ik het mis mijn gedachten op een rijtje te zetten.

Vandaag de spreuk uit de kalender van Flow magazine 'Niet krijgen wat je wenst, is soms het best wat je kan overkomen.' Voor de trouwe lezers, zij weten dat ik maar één grote wens heb, een derde kinderwens. Deze wens gaat nu al 2 jaar niet in vervulling. Zou dat het beste zijn wat me kan overkomen? Geen derde kind?

Daarom wil ik nu 30 dagen stilstaan bij mijn twee kinderen die er al wel zijn. Soms kun je je zo focussen op een wens zodat je helemaal vergeet wat je allemaal al wél hebt.

Mijn dochter is negen, bijna tien. Mijn zoon is zeven. Mijn zoon was de afgelopen maanden niet erg gezellig. We hadden veel ruzie. Vooral over eten. Hij begon al te klagen over het feit dat het eten niet lekker was voordat hij wist wat we gingen eten. Dit ging van kwaad tot erger. Tot op een avond iedereen tegen iedereen begon te schreeuwen, mijn lief uiteindelijk ontplofte, zoonlief niet meer voor rede vatbaar was en dochterlief heel hard moest huilen omdat zij niet tegen ruzie kan.

Ook ik houd niet van ruzie en moest wel 10 keer tot 10 tellen om rustig te blijven. Ik ben dan liever even stil en laat het allemaal bezinken. Mijn lief ontploft nooit, het ging dan ook echt ver met zoonlief en zijn lontje was korter dan het mijne. Maar ik moest dus even schakelen, dat ook mijn lief wel eens uit kan vallen tegen de kinderen.

Ik wilde niet dat zoonlief zo ging slapen en probeerde met hem te gaan praten. Hij was nog niet voor rede vatbaar en uiteindelijk zei ik tegen hem 'doe toch niet zo kinderachtig' waarop hij reageerde 'maar ik bén nog een kind mama'. Dat haalde voor mij de angel eruit, ik heb er nog veel over gelachen later.

Zoonlief riep me uiteindelijk bij me omdat hij iets geks op tv had gezien. Hij wilde niet zeggen wat, maar toen ik vroeg ging het om een meisje of jongen, zei hij nee twee jongens. Hij had twee jongens zien zoenen en vond dat dat echt niet op tv mocht komen. Ik denk dat hij dit nog helemaal niet kan plaatsen.

Toen was hij wel voor rede vatbaar en hebben we de ruzie uitgepraat. We zijn overgestapt op een beloningssysteem. Elke avond dat hij niet zeurt krijgt hij een bedrag om te sparen voor een speelgoedslang die hij heel graag wilde hebben.

Zoonlief klaagde deze hele periode ook over buikpijn en vermoeidheid en na lange tijd bleek hij Pfeiffer te hebben gehad. Dat verklaarde opeens een hoop over zijn gedrag.

Een mooi moment om te reflecteren en je te realiseren wat je wél hebt. Twee geweldige kinderen die ieder hun eigen levenspad bewandelen en daar hele mooie dingen op tegenkomen!