Zoeken in deze blog

vrijdag 19 november 2010

10days niks, dag 4

Ik wil een dilemma aan jullie voorleggen. Of een situatie waarvan ik vind dat ik 'm niet helemaal gelukkig heb afgehandeld. En vragen wat jullie zouden doen.

Mijn dochter is negen en is al redelijk zelfstandig. Dit stimuleer ik ook bewust. Zo mag ze van school zelf naar de opvang fietsen, mag ze zelf van de opvang naar hockey gaan en komt ze soms zelf uit school naar huis. Negen klinkt misschien jong hiervoor, maar ik laat haar al veel langer zelf een boodschapje halen of zelf naar iets gaan dat dichtbij is. Dit als achtergrondschets.

Afgelopen woensdag had dochterlief feestje bij vriendinnetje die niet meer op school zit. Ik werk op woensdag en zij gaat normaal naar de BSO op school. Er ging nog een meisje van school naar dat feestje en die moeder heeft mijn dochter meegenomen. Ze zouden met het feestje ergens in de stad iets gaan doen en daarna terug wandelen naar huis van feestvarken. Aangezien die wandeling op vrij korte afstand van school dochter zou leiden, had ik gezegd dat ze dat stukje zelf terug mocht lopen naar de BSO op school. Dit ook laten weten aan moeder feestvarken. BSO laten weten dat dochter rond 16.30 weer aanwezig zou zijn.

Nu was ik toevallig rond die tijd in de buurt en dacht, laat ik even checken of dochterlief goed is aangekomen op BSO. Maar das was ze nog niet. Dus toen ben ik in de buurt rond gaan kijken en geen dochter. Ben die moeder gaan bellen, nam niet op. Ik begon me toch lichtelijk ongerust te maken. Uiteindelijk neemt die moeder wel op en blijken ze met de bus terug te zijn gegaan. En hebben ze dochterlief voor het gemak maar meegenomen naar bushalte bij hun huis, want 'ze konden haar er toch maar niet zomaar uitzetten'. Dit terwijl de bus vrijwel langs school komt.

Ik was boos, ik ben nu bij het opschrijven weer boos. Waarom ik precies boos was en ben, wil ik wel even onderzoeken. Ze hadden mij opeens een probleem gegeven. Namelijk mijn dochter moest van hun huis naar de opvang op school. En het was nooit mijn bedoeling dat ze door een vreemde buurt, een onbekende route moest gaan lopen. Dus ik voelde me gedwongen mijn dochter op te gaan halen en naar de BSO te brengen. Hier had ik niet op gerekend en ik had er ook geen zin in. Ook ben ik boos omdat zij besloten hebben een ander plan te trekken en zij dus besloten hebben dat het geen goed idee was om dochter vanaf de stad te laten lopen en haar dus maar mee te nemen. Ik vind dat die beslissing aan mij was. Ze hebben mij niet gebeld om te zeggen dat ze het anders gingen doen en dus mijn dochter niet alleen wilden laten lopen. En, misschien voor mij nog wel het belangrijkste, ze ondermijnden mijn moederschap. Zij besloten dat zij het niet verantwoord vonden om dochter alleen te laten lopen. Terwijl ik het volledig doordacht had hoe ze moest lopen en ik wist dat dit erg bekend terrein voor haar was. Bovendien was ik een paar minuten ook echt ongerust, ik wist immers niet meer waar mijn dochter was.

Ik ben naar de bushalte bij hun huis gefietst heb dochter achterop gezet en heb tegen haar gezegd even te bedanken voor het feestje. Ik was zelf zo boos dat ik niets tegen de ouders van het feestvarken heb gezegd. Hierop kreeg ik een sms van de vader met onder andere de volgende woorden 'Je moet niet denken dat anderen net zo laks en ongeïnteresseerd met haar (mijn dochter dus) willen omgaan als jijzelf.'

Ik heb nog niet gereageerd op deze sms. Hij wilde aangeven dat hij het opgepast vond dat ik niets tegen hun heb gezegd. Nu ik deze woorden van hem opschrijf, doet het pijn. Pijn in mijn hart, rondom mijn hart. Dochterlief heeft natuurlijk ook een en ander meegekregen. Ik heb haar wel verteld dat ik ongerust was en boos op die ouders en ik daarom ervoor gekozen had niets tegen ze te zeggen. Achteraf gezien heb ik het op dat moment niet erg handig aangepakt, maar dat kan ik niet meer veranderen. Bovendien was ik op dat moment ook echt niet in staat iets normaal tegen hun te zeggen.

Ik wil mijn gedrag niet rechtvaardigen, het was niet netjes. Maar het kwetsende wat ik heb gedaan, is niets zeggen. Dat is niet aardig, maar meer is het ook niet. Echter wat die vader schrijft, is zeer veroordelend en erg kwetsend. Iemand verwijten dat ze laks en ongeïnteresseerd met haar dochter omgaat, is nogal wat. Ik wil het contact met deze man verbreken. Dit is meer een principekwestie dan wat anders, want ik zie die vader bijna nooit. De moeder leeft gescheiden van hem en ik wil het haar verder niet aanrekenen. Maar ik accepteer ook dat als zij mijn reactie niet prettig vindt, dat ik haar ook kwijt kan raken.

Wat vinden jullie? Is het contact verbreken een overreactie?

2 opmerkingen:

Unknown zei

Beste Francis,

Wat een mooie openhartige blog. Ik snap je boosheid. Je stimuleert de zelfstandigheid en eigen verantwoordelijkheid bij je kind. Bij het bevorderen van haar zelfstandigheid neem je ook een gecalculeerd risico. Je houdt haar minder aan de hand en daarmee neemt de kans toe dat er een keer iets mis gaat. Dat hoort bij het langzaam loslaten. En nu ging er iets mis. Niet dramatisch, maar toch, het ging ten koste van jouw planning en tijd. Dat is iets waar ik me, ook bij mijn eigen kinderen, erg kwaad om kan maken. Tijd, aandacht en energie zijn je belangrijkste bestaansmiddelen en daar moet een ander niet zomaar aan tornen. Maar of die boosheid terecht is? Afgezet tegen de risico's die horen bij het loslaten denk ik van niet. Maar dat is jouw afweging natuurlijk.
De reactie van de vader zou mij ook van slag brengen. Hij snapt en kent de zuivere intentie van jouw gedrag niet. Andersom ken jij ook de intentie achter zijn gedrag niet. Misschien zit er wel oprechte zorg voor jou dochter achter. Of misschien strookt het niet met zijn persoonlijke opvattingen over opvoeden en loslaten. Je weet het niet en je komt er alleen achter door hem er een keer op aan te spreken. Daarmee neem je een risico en het is spannend. Maar wie weet wat het je oplevert.

Succes,

Patrick Visser
vader drie dochters

heleen + rod zei

Tot halverwege van je blog dacht ik 'Kom kom, een beetje flexibel, Francis'.

Totdat ik bij die sms aankwam. Wat een eikel zeg die vent. Wat een bemoeizuchtige types! En dat ze dan ook nog commentaar hebben op jou ouderschapsstijl. Dumpen, je hebt helemaal niets aan dat soort types. Je hoeft je tegenover hem echt niet te verdedigen.

Boos en terecht. Geniet er van.