Zoeken in deze blog

dinsdag 23 november 2010

10days niks, dag 5

Als vervolg op mijn laatste blog. Ik prijs me gelukkig dat ik lieve mensen om me heen heb en dat jullie met me meelezen en meeleven. Het geeft mij de kans mezelf een spiegel voor te houden. En na te denken over de zin van heftig reageren. Uiteindelijk heb ik dan ook besloten milder te reageren. Ik wilde het contact principieel verbreken met die vader. Ik zag daar uiteindelijk toch niet zo het nut van in. Ik heb mijn excuses aangeboden voor mijn gedrag (niets zeggen tegen hen) en ze alsnog bedankt voor hun zorg en het feestje. Verder heb ik erop gewezen dat ik het echt te ver vind gaan, zelfs in irritatie, om mij laks en ongeïnteresseerd te noemen en dat ik hoop dat soort oordelen een volgende keer niet in een sms belanden.

Wellicht niet helemaal mild, maar een stuk milder dan ik van plan was. Ook naar mezelf een mooie overwinning.

Vandaag wil ik echter iets anders met jullie delen. Iets dat mij nogal van slag heeft gebracht en waar ik nog niet zo goed weet om te gaan. Ik merk dat ik nu vooral down ben. Gisteren had ik een heerlijk dagje sauna met massage en zonnen van een lieve vriendin gekregen. We waren echt ontstellend aan het genieten en ontspannen toen ik even een telefoontje moest plegen voor de uitslag van mijn tweede uitstrijkje. Aangezien de gynaecoloog tegen me zei dat het er goed uitzag, nam ik helemaal aan dat er niets aan de hand zou zijn. Echter, het ziekenhuis had mij zelf al gebeld en toen dacht ik al 'dat is niet goed'.

Uiteindelijk na lang wachten iemand aan de telefoon en wat bleek, ze hadden foute cellen gevonden in het uitstrijkje. Ja daar zit je dan in een welnesscenter, niet echt de omgeving om uitgebreid te praten. Dus afgesproken dat ik vanochtend terug zou bellen. De klinische gegevens zijn dat ik een halfjaar geleden pap2 had en nu dus bij het controle-uitstrijkje pap 3a. Zeker geen reden voor grote alarmbellen, maar wel reden voor een verder onderzoek met een colposcopie (soort verrekijker waarmee ze baarmoedermond bestuderen) en (misschien) biopsie.

Nu hoor ik jullie denken 'ach dat valt allemaal toch wel mee'. Er is inderdaad (nog) niets ernstigs aan de hand. Rationeel kan ik het helemaal beredeneren en tot een klein iets maken, maar gevoelsmatig werkt het zo niet. Er is iets met me aan de hand, er zitten namelijk foute cellen in mijn lijf en dan nog wel op een plek waar ik heel graag iets wil, namelijk zwanger worden.

Ook speelt er mee dat het gisteren alweer drie jaar geleden was dat ik mijn vader in zijn bed heb gevonden. Hij was in zijn slaap overleden. Drie jaar alweer. En dit soort dingen die te maken hebben met je vrouw-zijn, wil je graag delen met je moeder. Ook al kan ik dat al 20 jaar niet meer, toch zit er diep in me de behoefte aan mijn moeder. Je moeders armen om je heen die je beschermen. Helaas zijn die moeders armen niet meer fysiek aanwezig.

Ouders
die achter je staan
er voor je zijn
in een onvoorwaardelijkheid
die geen enkele andere liefde kent

Zo zijn mijn ouders
helaas te kort op aarde
en helaas nu niet fysiek
maar alleen in de geest

Ze staan achter me
ze steunen me
ze houden van me
maar kunnen me niet meer
vasthouden en omarmen

Ik mis jullie

Geen opmerkingen: