Zoeken in deze blog

maandag 13 september 2010

Proberen zwanger te worden, dag 14, 15, 16 en 17

Een paar dagen offline geweest. Min of meer continu. Het was nodig kan ik wel zeggen. Er is veel gebeurd. Ik blijf de dagen nummeren, zodat ik zelf ook nog weet hoe lang ik bezig ben. En dat is alweer 17 dagen. In die 17 dagen wel ongelooflijk veel gehoord en meegemaakt en gedaan. Het is moeilijk om het begin van het verhaal van vandaag te vinden.

Vandaag naar de gynaecoloog geweest in Voorburg, de fertiliteitspoli. Mijn lief had stress van het werk en een grote achterstand door ons lange weekend weg en zag het niet zitten om weer een ochtend weg te zijn. Dus ben ik er alleen naartoe getogen. Mijn lief en ik hebben uitgebreid van tevoren gesproken over hoe we erin staan en wat we willen. Dus op zich was het geen ramp. Maar erg prettig vond ik het niet om daar alleen rond te lopen. Sowieso vind ik ziekenhuizen niet prettig, er hangt absoluut geen goede energie, heb nu ook hoofdpijn. En op deze poli heb ik gezien wat (tijdelijke) onvruchtbaarheid met vrouwen doet. Ik zag vrouwen die zich stoer gingen voordoen om de pijn eronder te verhullen. Ik zag vrouwen die ontstellend, bijna angstaanjagend, onzeker erbij stonden. Ik zag paren die zich absoluut geen houding wisten te geven en waartussen een soort zwijgzame muur was opgetrokken, zo van 'we hebben het er maar niet over'. Ik zag vrouwen die volledig blij de spreekkamer uit kwamen. Ik zag gelatendheid, verdriet, onzekerheid, stoerdoenerij, pijn, wanhoop, ongemakkelijkheid, eenzaamheid.

Ik vond het ronduit schokkend wat ik in de wachtkamer zag! En ik dacht, ik hoor hier nu ook bij. Ik ben nu ook wanhopig. Wanhopig genoeg om naar de gynaecoloog te gaan. En ik begrijp zo ontzettend goed waarom vrouwen er niet naartoe gaan. Je gaat het vruchtbaarheidsproces medicaliseren. Er komen instrumenten bij kijken. En wat zouden we allemaal het liefste willen? Dat romantische verhaal dat eromheen moet hangen. 'Kijk hoe gelukkig wij zijn, we waren direct zwanger.' De realiteit is dat dit bij bijna niemand echt gebeurt. We weten van mensen vaak niet eens hoe lang ze al aan het 'proberen' zijn. Goed, zover even die zijsprong.

Ik moest vellen met stickers halen voor mij en mijn lief. En toen mocht ik naar binnen. Een jonge vrouw zat er tegenover me. Ik denk eigenlijk jonger dan ik. En ze nam met me de vragenlijsten door. Ze vroeg naar mijn zwangerschappen, cyclus en aanverwante zaken. En toen legde ze uit dat ze een aantal onderzoeken wilde gaan doen. Een inwendig onderzoek, een kweekje, een echo en dan bloedonderzoeken en zaadonderzoek. Dus ik mocht in de stijgbeugels. Al met al zijn het geen plezierige maar ook geen erg onplezierige onderzoeken. Ze zag geen bijzonderheden, ze moest nogal lang zoeken naar mijn eileiders maar volgens haar zeggen, zag het er allemaal erg goed uit.

En daar krijgen we de eerste tegenstrijdigheid in de onderzoeken van de laatste weken. De acupunctuur-homeopathie-dame ontdekte dat mijn baarmoederslijmvlies niet goed zou zijn, dit werd hier niet geconstateerd. Ook de candida vond de gynaecoloog niet terug en geen reden tot zorg. Ze sprak echter wel haar grote zorg uit over het nemen van de voorgeschreven supplementen. Vooral de mucuna pruriens had zij haar zorgen over en stelde dat ik er erg goed over na moest denken of ik dat wel wilde blijven nemen.

En daar zit ik dan. Ik heb eerder geschreven dat ik meerdere wegen wil bewandelen, maar de gynaecologen-weg is niet goed te rijmen met de homeopathische weg. Ze spreken elkaar tegen en de gynaecoloog is er ook zeker geen voorstander van. Weer iets om over na te denken. Volg je gevoel zullen jullie zeggen, maar de oplettende lezer weet dat ik daar nu juist ook op zoek naar ben, een beter gevoel.

Ik word niet echt vrolijk van de onderzoeken die ik moet gaan doen. Ik moet elke ochtend gaan temperaturen en dan op dag 3 van de cyclus, dag 5 van de verhoogde temperatuur en dag 8 van de verhoogde temperatuur bloed laten prikken. Dag 1 is de eerste dag van de menstruatie dat je echt helder bloed verliest. Aan de hand van die bloedonderzoeken kunnen ze dan zien of je een eisprong hebt en of je hormoonhuishouding goed is. Maar als je toevallig op zondag op dag 3 zit, dan moet je dus heel specifiek op de tijd dat het kan, bloed gaan laten prikken. Je moet er over nadenken. En je kunt dan niet het weekend weggaan bijvoorbeeld.

Mijn lief moet zijn zaad laten testen. Dat moet 45 minuten na productie in het lab zijn afgeleverd. Als dat niet kan, kan er een kamertje gereserveerd worden zodat meneer direct na productie het zaad af kan leveren. Sorry, mensen, maar ik kon mijn gezicht toen echt niet in de plooi houden. 'Productie' geweldig woord voor ejaculeren. 'Kom op man, produceer.'

Even serieus weer, eigenlijk wil niemand dit circuit in. Tenminste dat denk ik. Maar ik vind het nog steeds verstandig om fysieke problemen uit te sluiten. Ook al ben ik al eens bevrucht geweest door mijn lief, dat wil niet per se zeggen dat zijn zaad optimaal is. Er zou een kans zijn dat het zaad toch suboptimaal is en dan zou KI een goede optie voor ons zijn. Wisten jullie trouwens dat er een leeftijdsgrens zit aan kunstmatige ingrepen? Hier in Voorburg/Delft helpen ze niemand boven de 41. Dat vond ik behoorlijk schokkend om te horen!

Ook bij mij kan er iets niet helemaal in orde zijn. Dat weten we dan na dat vrij intensieve bloedonderzoek. Maar een maand je in dienst stellen van het onderzoek, lijkt me te overzien. Dus mijn volgende cyclus ga ik tempen en bloed laten prikken op die betreffende dagen. Mijn lief kan dan zijn zaad produceren en afgeven en dan zitten we 1 november weer bij de gynaecoloog om alles door te nemen en te kijken 'hoe nu verder'.

Zover het medische verhaal. Nu het spirituele verhaal nog. Zo noem ik het maar even. Dit weekend werd ik continu aangetrokken tot Maria's. Beelden van haar met de baby op de arm. Nadine Schartz suggereert in een tweet, dat ik me wellicht aangetrokken voel opdat ik het moederlijke alle ruimte mag geven. Dat raakt me, dat spreekt me aan. Ik heb dit weekend gebeden bij een van de Maria's. Gebeden om hulp bij mijn zoektocht naar mezelf. Wat doe ik hier op aarde? Wat heb ik te brengen? Als een van jullie serieus denkt me te kunnen helpen op deze spirituele zoektocht, zou ik dat heel graag horen!

Ik wil afsluiten met een overdenking. Ik begrijp heel goed waarom je niet naar artsen wil gaan om zwanger te worden. Voor mij was de drempel heel erg hoog om te nemen. Bijna onneembaar. En toch denk ik dat het uiterst belangrijk is om te weten of medisch gezien je lichaam helemaal in orde is. Dat er nog andere wegen zijn, dat beaam ik. Maar een basic check-up lijkt me noodzakelijk in dit proces. Dus lieve vrouwen onder ons die niet graag dit medische circuit ingaan, laat je fysiek controleren, neem die onzekerheid weg en bewandel voor de rest het pad dat jij wilt!

3 opmerkingen:

kaat mossel zei

Morgen word ik 44. Boven de grens dus in Voorburg :-) En ook boven mijn eigen grens. Ik had er 3 toen ik Rutger leerde kennen en toen volgden een aantal miskramen en uiteindelijk Jamie, nu 3. En toen weer een miskraam en nam ik het besluit dat het werkelijk genoeg was geweest. Emotioneel gezien. Misschien had de medische weg nog kunnen helpen maar het voelde als inhalig, met 4 gezonde kinderen in huis.

En nu voelt het als 'te laat' want ik had zo graag ons gezin nog uitgebreid met nog een kindje van ons samen. Ook al hebben we ze alle 4 samen...

Ik wens jou snel duidelijkheid. Want die onzekerheid kan killing zijn.

Kimminita zei

Zelf hebben wij anderhalf jaar geleden toen we inmiddels allebei 30 waren dezelfde onderzoeken laten doen. Gewoon om inderdaad eventuele onregelmatigheden op te sporen of uit te sluiten.

Alles was bij allebei goed. En toen de gyn zei dat een volgende stap wa mijn eisprong te monitoren en dat ik dan met grote regelmatigehid naar de poli moest komen trokken we de grens.

Ik heb diep respect voor mensen die de medische molen in gaan om zwanger te raken. Zelf moet ik daar (nog) niet aan denken. Het vergt zoveel plannen en dan staat je hele dag in hetteken van zwanger raken, ik kan dat (nog) niet aan.

Maar ja, ik word dan binnenkort ook 'pas' 32. Dus ik hoop nog steeds op het natuurlijke wonder en geloof ook nog steeds dat dat kan. In Voorburg zou ik nog 8 jaar de tijd hebben ;-)

Succes de komende tijd met bloed prikken en tempen. Het is even een minder romantische maand maar daarna kun je hopelijk weer 'back to daily life'.

heleen + rod zei

Het is inderdaad niet romantisch en het is stressvol, maar weet je, op de dag dat je die lijntjes op die positieve test ziet wil je alle dokters en verpleegsters omhelzen omdat he hen zo dankbaar bent.

Laat je idealen van hoe het voor elkaar komt los, en omarm alle dingen die tot je beschikking staan om de droom van een nieuwe baby te realiseren.

En geef de moed niet te snel op, ik heb vriendinnen van 42 en 44 die voor het eerst zwanger werden. Maar een beetje hulp als je het echt wil is geen overbodige luxe.