Zoeken in deze blog

vrijdag 30 juli 2010

10days yoga, in mezelf keren, dag 5

Helaas gisteren geen oefeningen meer gedaan. Maar vanochtend wel weer heerlijk in de zon mijn zonnegroeten en oefeningen gedaan. Het is toch verhelderend en bevrijdend. Daarna werd ik wel weer direct in huisbeslommeringen getrokken, maar dat halfuurtje voor mezelf pakt niemand me meer af!

Ik wil graag een incident van vandaag met jullie delen. Ik reed vanmiddag in gedachten verzonken naar Den Haag. Als je vanaf Rotterdam over het Prins Clausplein de Utrechtse baan opdraait, moeten de auto's van de rechtse baan vaak opschuiven (die willen dan niet naar Voorburg maar naar Den Haag). Er zaten twee vrachtauto's naast mij. De voorste deed zijn knipper uit en voegde in, dat kon. De achterste, een vrachtauto met aanhanger, deed ook zijn knipper uit en voegde ook in, maar daar reed ik. Ik schrik, ik toeter, kijk in mijn spiegels, zie auto's, manoeuvreer me tussen de twee vrachtauto's en het komt goed. Maar de dubbele vrachtwagen had terug getoeterd. Ik dacht hoezo, jij deed echt heel gevaarlijk.

Dus ik ben naast 'm gaan rijden en gekeken naar die vrachtauto. Ik zag zijn nummer op het portier staan en ben hem gaan bellen. Het was een 06 en hij nam op. Ik kreeg een gesprek met hem. Hij vond dat luxe auto's maar weinig begrip hebben voor vrachtauto's en dat ik makkelijk naar links had kunnen gaan en erop had moeten anticiperen. Bovendien had hij allang gezien dat het naast mij vrij was en dat ik dus makkelijk naar links kon. Ik vond dat hij me best wat meer tijd had mogen geven en dat hij niet gelijk naar links had hoeven komen omdat hij veel groter is dan ik en ik er van geschrokken was.

Ik kan er nu ontzettend om lachen dat ik direct heb gebeld. Hahaha. En het heeft me iets gebracht. Ik ben tijdens het gesprek rustig gebleven. Ik heb mijn gelijk niet gekregen en hij heeft niet zijn gelijk gekregen. Maar we bleven vriendelijk en luisterden naar elkaar. Ook heeft hij wel gevraagd of het nu met mij ging. En het heeft me iets geleerd. Hij dacht oprecht het goede te doen en vond oprecht dat ik eerder had kunnen reageren. Hij was dus niet van plan mij weg te duwen, maar deed het 'overwogen'. Ik vind het nog steeds niet kunnen, maar goed. Wat ik duidelijk wil maken, is dat ik wel meer begrip heb voor hem en zijn collega's. Dat ze heel wat ergenissen hebben tijdens een dag op de weg. En dat ik een volgende keer meer rekening kan houden met vrachtauto's.

Ik hoop dat ik deze chauffeur ook iets heb geleerd. Maar dat doet er niet eens toe. Ik ben zelf weer een stukje wijzer geworden en was trots op hoe ik heb gecommuniceerd met deze man. En ik kan om mezelf lachen, ook niet onbelangrijk!

donderdag 29 juli 2010

10days yoga, in mezelf keren, dag 4

Hallo lieve lezers, dag 4 van de yoga is weer voorbij. En helaas heb ik vandaag geen oefeningen gedaan. Vanmorgen om 8 uur was al de eerste afspraak in ons nieuwe huis en om echt zo vroeg op te staan, dat was dan weer te veel van het goede.

Toch vind ik het jammer dat ik vandaag heb overgeslagen. Zeker omdat ik vandaag geen ontspannen dag er op heb zitten. Ik merk dat ik gespannen ben, geprikkeld, lichtgeraakt, chagrijnig. Nu weet ik natuurlijk niet hoe ik me gevoeld zou hebben als ik de oefeningen wel had gedaan.

Ik ben net heel boos geworden op een kabelprovider. Heeft dat zin? Nee! Voel ik me er beter door? Nee! Lucht het op? Nee! Ik voel me zeer onrechtmatig behandeld. Heeft de provider daar een boodschap aan? Nee! Kortom allerlei ergenissen die totaal niets oplossen. Zou yoga daarbij helpen? Ja! Even je hoofd leegmaken, lekker je op je ademhaling concentreren en je lichaam voelen. Zal ik dan zo de oefeningen gaan doen? Ja! Dat lijkt me het beste idee voor vandaag.

Nu, morgen vertel ik weer of het heeft opgelucht. Tot morgen.

woensdag 28 juli 2010

10days yoga, in mezelf keren, dag 3

Daar ben ik weer. Ook vandaag heb ik de wekker gezet zodat ik mijn oefeningen kon doen voor de eerste afspraak. En ik heb in de zon mijn zonnegroeten kunnen doen! Heerlijk warm was het. Heerlijk verwarmend ook. De oefeningen gaan me nog niet echt gemakkelijker af dan dag 1. Misschien is dat logisch op dag 3, kan dat nog niet. We lukt de brug nog steeds. Dat voelt bevrijdend. En het voelt zeker als een open houding.

Dat is het natuurlijk ook 'een open houding'. Je opent je hele voorkant naar de zon. Je bent heel kwetsbaar ook. Tenminste zo voelt het voor mij. Misschien was dat de blokkade, dat ik me niet kwetsbaar op durfde te stellen.

Mijn schouders doen nog erg zeer bij de Kaars en de Ploeg lukt al helemaal niet (je benen over je hoofd met je tenen achter je hoofd de grond raken). De spieren werken niet mee. Ze willen gewoonweg niet oprekken.

De energieboost die ik gisteren ervoer, heb ik vandaag juist weer niet ervaren. Na een vol ochtendprogramma was de energie op. Gewoonweg helemaal op. Weg, verdwenen, en nu voel ik me moe en futloos. Deze post zit ik dan ook met grote moeite te schrijven. Ik vind wel van mezelf dat ik nu dagelijks moet bloggen en dit project moet volhouden. Ik merk wel dat yoga me goed doet. Ook al voel ik me vandaag minder. Ik voel me wel meer ontspannen dan ik in lange tijd me heb gevoeld.

Al met al gaat mijn project dus goed. Morgen is mijn eerste afspraak al om 8 uur, ik denk niet dat ik het red om vroeger op te staan om mijn oefeningen te doen. Ik ben heel erg benieuwd. Ik laat het jullie morgen weten!

dinsdag 27 juli 2010

10days yoga, in mezelf keren, dag 2

De tweede dag van dit project is een feit. En dat is al een belangrijke mijlpaal, want het is even geleden dat ik werkelijk dagelijks achter mijn blog heb gezeten. Het voelt goed om weer met een project bezig te zijn. De ideeën voor nieuwe projecten beginnen ook weer te borrelen. En dat is een goed teken, want dan kom ik weer in de flow van projecten doen.

Vanochtend zelfs mijn wekker gezet om op tijd mijn yoga-oefeningen te kunnen doen voor mijn eerste afspraak. Vroeg opstaan is niet mijn favoriete bezigheid. Ik slaap graag uit. Voor mij is het dus een 'opgaaf' om 's ochtends vroeg op te staan. Dat zit niet in mijn natuurlijke gedrag. Maar ik wil nu zo graag elke ochtend mijn yoga doen, dat ik er dus zelfs de wekker voor heb gezet.

Wat ik vandaag opmerkte, is dat ik het echt warm kreeg tijdens de oefeningen. Ik voelde de energie letterlijk door mijn lijf stromen. Een hele fijne gewaarwording! Ik heb nu een programma dat ongeveer 20 tot 25 minuten in beslag neemt. Dat vind ik net een mooie tijdsduur. Niet te lang, maar je bent wel lekker bezig geweest. En dat ik bezig ben geweest, voel ik ook aan mijn lijf. Ik voel mijn spieren op een aangename manier. Ik voel dat ik ze gebruikt heb, zonder dat ze pijn doen.

De brug (weet je nog, op handen en voeten staan met je buik omhoog) ging ook vandaag weer vrij soepel. Volgens mij is vooral mijn onderrug momenteel soepeler. De kaars (schouderstand) daarentegen gaat erg moeizaam. Ik merk vooral dat mijn schouderspieren niet uit kunnen rekken. Ik kan ze niet recht strekken. Ik blijf in een soort halve houding staan.

Ik heb nog niet veel rust in mijn hoofd in de relaxation na afloop van de oefeningen. Het werkt heel louterend om dan je hoofd leeg te maken. Bij mij schieten de gedachten nog alle kanten op. Dat is dan maar zo op dit moment. Het is ook druk in mijn hoofd met alle huisperikelen. Ik hoop dat het in de loop van de week wel beter gaat. Ik ben benieuwd, ik hoop jullie ook! Tot morgen.

maandag 26 juli 2010

10days yoga, in mezelf keren

Lieve lezers, het is weer tijd om een project op te pakken. Ik ga met het boek van Johan Noorloos 10 dagen yoga-oefeningen doen. Ik word op mijn gemak wakker en probeer dan buiten de oefeningen te doen. Ik doe 3 maal de eerste zonnegroet en ga dan automatisch over in de workout.

Wat me echt verbaasde, ik heb immers veel aan yoga gedaan, is de spierpijn ervan. Ik heb echt het gevoel dat ik heb getraind, voel veel van mijn spieren. Wat me nog meer verbaasde, is dat ik nu de houding de brug opeens kan (je staat op handen en voeten met je buik omhoog gericht). Dit is een houding die ik nog nooit heb kunnen doen. Blijkbaar zat daar ergens een blokkade die nu weg is. Het schijnt een erg goede houding te zijn om je doorstroming van het lichaam te stimuleren, dus ik ben blij dat hij lukt. Wel heb ik nog last van mijn onderrug. Ik ben benieuwd hoe het de rest van de week vergaat.

En wat me ook verbaasde, is dat de kaars weer niet lukt (schouderstand). Het doet te veel pijn om op mijn schouders te staan. Dit komt omdat de spieren zijn verkrampt, ik kan ze niet rechttrekken.

Het zet me echt aan het denken, mijn schouders zitten vaster en mijn onderrug zit juist losser. Wat zou dit betekenen?

Wat ik al wel merk na de oefeningen van vanochtend is dat ik veel meer energie heb! Ik zie weer mogelijkheden waar ik eerst problemen zag en ik heb weer zin in dingen te ondernemen waar ik mijn koppie een beetje liet hangen. Al met al ben ik heel blij met mijn eerste dag yoga! Morgen meer.

vrijdag 23 juli 2010

Verbouwen, verhuizen, the story continues

Lieve lezers, ik weet het, het is geen project. Maar ik word zo in beslag genomen door de verhuizing naar een nieuwbouwhuis, dat ik niet anders kan dan het weer even van me af te schrijven.

In het kort komt het erop neer dat mijn verwarmingssysteem nog steeds niet naar behoren werkt. En even voor de duidelijkheid, dit sleept zich nu al 7 weken voort. Van een leiding die vol purschuim zat tot een pomp die verkeerd om is geïnstalleerd tot knoppen die verkeerd zijn geplaatst tot toevoer- en retourleiding die zijn omgewisseld tot druk die wegloopt. En er is nog geen oplossing in zicht. Gisteren is de vloerverwarming met gas afgeperst, toen bleef de druk staan. Nu zit er geen water in mijn vloerverwarmingssysteem, maar nog wel in de bron. Die twee systemen zijn nu losgekoppeld van elkaar en ook op de bron loopt de druk nu helemaal weg. Het installatiebedrijf is nog twee weken met bouwvak. Kortom geen idee.

Daarnaast speelt nu ook al 5 weken dat we een gemeten vochtige plek in de vloer hebben. Het vochtgehalte is precies even hoog als 5 weken geleden, dus niet hoger, maar helaas ook niet lager. Hiervoor zijn al constructieve mankementen aan de gevel verholpen, zijn de waterleidingen afgeperst en dus ook de vloerverwarming is afgeperst. Het is geheel onduidelijk waar het vocht vandaan komt.

En nu hebben we nog 1 week onderdak. Ons huisje op de camping is vanwege hoogseizoen niet langer beschikbaar. In eerste instantie was de planning om 4 weken op de camping te wonen, dat zijn er 7 geworden. En nu nog 1 week in het appartement van mijn lief. Maar dan hebben we geen dak meer boven ons hoofd terwijl we een geweldig nieuw huis hebben dat qua verbouwing en schilderwerk helemaal af is. Door toedoen van de vochtige vloer en door toedoen van een niet naar behoren functionerend warm water- en verwarmingssysteem zijn we dakloos.

Gisterenavond werd me dit allemaal echt teveel. Teveel is nooit goed. Ik ben van nature toch redelijk optimistisch en zie overal wel mogelijkheden. Maar nu, na al 7 weken rond te zwerven, voor een vierde keer te moeten verhuizen (naar de camping, 2 keer op de camping en nu van de camping) met nog een vijfde keer in het vooruitzicht (na deze week in het appartement van mijn lief) en dan niet weten hoe vaak nog te moeten verhuizen, schoot ik vol. Ik zag het niet meer zitten. Ik zag ook geen oplossing meer.

De projectontwikkelaar opperde dat we in tijdelijke huisvesting zouden kunnen. Hij kwam met een aanbod tot 1 oktober van een gestoffeerd tweekamerappartement. Dat gaat niet werken met 2 kinderen. Bovendien staan al mijn meubels in de opslag en begin ik mijn eigen spullen ook wel aardig te missen. Duidelijk geen structurele oplossing. En het draagt niet bij tot gemoedsrust.

Ik probeer mezelf voor te houden dat spullen niet belangrijk zijn. Ook probeer ik mezelf voor te houden dat het niet uitmaakt om zo vaak te verhuizen en een zwervend bestaan te leiden. Ook probeer ik mezelf voor te houden dat het niet uitmaakt wanneer we precies in ons huis gaan wonen. Op de lange termijn maakt een maand eerder of later niet uit. Maar dit alles helpt niet. Ik ben vreselijk onrustig. Voel me nergens meer thuis. Het gevoel hebben dat je thuiskomt als je de sleutel in je slot draait, dat gevoel mis ik verschrikkelijk.

Mijn lief besefte niet hoe moeilijk ik het ermee had totdat hij me zag breken. Ik was sowieso chagrijnig. Dat vond ik dan wel weer grappig aan mijn lief. Hij wilde ook wel chagrijnig worden maar vond dat het niet veel zin had. Heerlijk zo'n makkelijke lief. Nu hebben we afgesproken dat we 'gewoon' in ons nieuwe huis gaan wonen. We leggen een tijdelijke vloerbedekking neer op de stukken waar de woonkamer al wel droog is. We laten de vloer op onze slaapverdieping vast leggen (op de kinderverdieping ligt de vloer al). We gaan alles in orde maken zodat we in kunnen huizen. Heerlijk, dit voelt zoveel beter! We gaan in ons huis wonen. We hebben weer een thuis!

dinsdag 13 juli 2010

Voetbalafsluiting

Oké, ik ben aan mijn eigen regels gebonden en daarin werk ik elke keer in blokken van 10 dagen aan mezelf. Voetbal hoort daar niet echt onder. Onder aan jezelf werken. Maar ik merk dat het me enorm bezighoudt.

Waarom? Ik heb eigenlijk geen idee. Ik merkte dat ik juist deze keer niet zo opging in het voetbal als andere EK's of WK's. Ik heb mezelf er voor afgeschermd omdat ik me er helemaal in kan verliezen. Ik leef dan zo mee met 'onze jongens' dat ik de spanning dan zelf bijna niet aan kan. Dit WK leek het anders. Er leefde ook bij mij het idee dat het nu haalbaar zou zijn. Wereldkampioen worden was mogelijk. Ik probeerde er niet te veel aan te denken, weer om mezelf te beschermen.

Nu zit ik tussendoor naar de boottocht door Amsterdam te kijken. De jongens zien er ontspannen uit. Zelfs van Persie kan lachen. En toch vind ik het ontzettend jammer. Ook ik wijdt het gedeeltelijk aan de scheidsrechter. Ik speel nu al dagen de wedstrijd af in mijn hoofd. De kans van Robben komt steeds naar boven. Het geluk was deze keer niet op onze hand, maar op Spanjes hand. En ook het latere moment van Robben waar hij niet viel, maar juist voor de goal ging. Dat siert hem van één kant, van de andere kant was het een cruciale val geweest. Puyol rood in plaats van Heitinga, dan was het dubbeltje wel onze kant opgevallen.

De spelers moeten dit soort dingen beslissen in een split second. Robben dacht te kunnen scoren, maar helaas. De keeper was sneller. En dan alle kaarten, die laten we eerlijk zijn, wel allemaal terecht waren. Ze hebben hard gespeeld, ik neem aan bewust om de Spanjaarden uit hun spel te krijgen. Dat is aardig gelukt, maar het heeft een prijs. Een rode kaart. Of dat beslissend was, weet ik niet. Uiteindelijk was beslissend dat we toch niet snel genoeg gefocust waren na een niet toegekende corner. Dat dat een foute beslissing van de scheids was, staat buiten kijf. Maar scheidsrechters maken nu eenmaal fouten. Dat daar dan een goal uit kan vallen, ligt toch aan het niet snel genoeg omschakelen en weer teruggaan naar absolute concentratie.

Braafheid stond erbij en keer ernaar. Van de Vaart probeerde het nog, maar hij is geen Nigel de Jong. Kon de coach niet langer wachter met de wissel? Een penaltyspecialist inbrengen, moet je niet te vroeg doen. En dat doet me ook denken aan de wissel van Kuyt. Waarom hij eruit? Hij zat niet lekker in de wedstrijd, dat is waar, maar ook Kuyt had Iniesta niet zomaar laten lopen. Die zat alle wedstrijden overal tussen.

Ik denk dat ze toch de ervaring miste voor zo'n grote finale. Ze zijn er hard ingegaan, maar hebben te weinig nagedacht over hoe je dan de scheids kan bespelen. Daar waren de Spanjaarden beter in. En voor mijn gevoel is dus niet de wedstrijd beslist door het betere voetbal van Spanje, maar door het betere strategische spel naar de scheids toe van Spanje. En dat vind ik echt jammer, het was niet nodig geweest.

Nu worden onze mannen gehuldigd, dat is verdiend want tweede team van de wereld word je niet zomaar. Er valt de spelers weinig te verwijten, behalve net het gemis van de flair die je nodig hebt in een finale. Die fout zullen ze nu niet meer maken. Bedankt jongens, het waren mooie weken. Jullie hebben de spanning goed opgevoerd en ons tot de 117ste minuut laten geloven dat het mogelijk was. En dat verdient ook een pluim!

zondag 11 juli 2010

10days verbouwen en mezelf, dag 8

Lieve lezers, het is weer tijd voor een update van mijn reilen en zeilen. Ik wil het verbouwenproject graag voor mezelf en ook voor jullie afronden. Een ander project lonkt weer aan de horizon. Ik ga op een voorzichtige manier weer mindfulness verder oppakken. De projecten komen elke keer op mijn pad. Ik heb op een gegeven moment een gevoel dat ik me ergens op moet richten en dat nu mijn tijd is om daar naar te kijken. Nu is dat gevoel dat ik yoga weer op moet pakken. Ik wil dan ook 10 dagen yoga gaan doen. Ik heb het boek van Johan Noorloos en ga dat als leidraad gebruiken. Er staat een programma in van 21 dagen en dat ga ik in 10 dagen doen.

Maar nu eerste het verbouwenproject afronden. Ik werd min of meer gedwongen dat project op te pakken. De afgelopen weken is mijn leven beheerst door de verbouwing en kon ik niet anders dan dat onderwerp van mijn blog te laten zijn. Achteraf gezien, is dat niet de beste reden om een project te doen. Dit project is me opgedrongen van buitenaf. Het kwam niet echt uit mezelf. Dus dat project is bij deze afgerond.

Er is nog een ander onderwerp waar ik wel een project aan zou willen wijden, maar dan speelt de gedachte mee 'hoe ver wil en kun je gaan in een blog?'. Dit onderwerp is nogal persoonlijk, intiem en prive. Wil ik daarover schrijven voor iedereen om mee te lezen? Ik vind het oprecht een lastige vraag. Ik heb met jullie al heel wat persoonlijke zaken gedeeld en soms kun je je afvragen of die niet al te ver gingen. Maar wat kun je nog wel vertellen op internet en wat niet meer? Je duistere kanten? Elk mens heeft zo zijn duistere kanten en een paar keer heb ik die van mij al aan de orde laten komen. Maar het is ook weer heel beangstigend om een duistere kant zo onder het voetlicht te laten komen. Je geeft er dan een stem aan en dan komt het opeens wel heel dichtbij. Dus ik ga nog eens nadenken over het onderwerp waar ik nu liever over zou willen bloggen, of dat kan of niet. Ik zou het ook leuk vinden jullie mening erover te horen! Ben ik soms al te ver gegaan in het delen van mijn intimiteiten? Of zouden jullie juist meer willen lezen?

En dan wil ik als aflsuiting van vandaag, mijn ervaring van gisterenavond met jullie delen. Met mijn lief ging ik naar het concert van Prince in Werchter. Ik was nog nooit in Werchter geweest en mijn lief is een fervent festivalbezoeker. Voor hem bekend en voor mij onbekend terrein dus. We hebben daar 's middags en 's avonds wat gehangen op een kleedje, boekje gelezen, gebabbeld, rondgekeken, geluierd, gegeten, gedronken, allemaal heel gezellig en in een zeer prettige sfeer. Er werd muziek gemaakt en we werden wel onderhouden. Er kwam nog een regen- en onweersbui over en we stonden ervoor te schuilen toen Prince opeens op het podium verscheen. Zeer onverwacht. Het leek wel of er een siddering over het veld ging. Iedereen liep naar voren en het voelde magisch. Er klonken bekende klanken over het veld en we werden omgeven door donkere luchten met lichtflitsen en regen. De paarse schijnwerpers werden op de regen gericht tijdens Purple Rain, bijna mythisch. Als intermezzo zongen de zangeressen een lied over angels. Ik ben niet goed in teksten en daar ging het niet om, ik weet dat het over engelen ging en ik had het gevoel dat er engelen bij me waren. Mijn lief was even weg en ik stond daar, keek omhoog naar de wolken en voelde me omgeven door alleen maar engelen. In het groot tussen de wolken zag ik mijn overleden moeder, enorm groot dus, en meer op de achtergrond mijn overleden vader. Ik keek omhoog, zag ze daar en voelde ze overal om me heen. Hun armen warmden me en sterkten me. Ze beschermen me. Ik kon alleen maar huilen en naar de lucht blijven staren en voelen wat ze voor me betekenen. Er is dan geen gevoel van gemis, geen tranen van verdriet, omdat je tot in elke vezel van je wezen weet dat ze bij je zijn en altijd bij je zullen zijn. Dat ze altijd het beste voor je willen en nog steeds alles wat in hun macht ligt, zullen doen om dat te bewerkstelligen. En dat neemt niemand me af!

donderdag 8 juli 2010

10days verbouwen en mezelf, dag 7

Vandaag was weer een interessante dag! Ik ben voor mijn doen behoorlijk boos geworden. Mijn lief was verbaasd en zei 'dat is niet mijn stijl'. Dat klopt het is zeker niet zijn stijl, en eigenlijk ook niet mijn stijl. Maar soms moet je wel. Tenminste dan vind ik wel dat het gerechtigd is.

Vandaag ging het over het zonnepaneel. De installateur van het paneel en de leverancier van de pomp waren het niet eens. En ik zat ertussen. Bovendien werd ik gebruikt als een soort speelbal. En vooral werd ik niet repsectvol behandeld. Ik stelde dat het zonnepaneel niet functioneerde en de installateur stelde van wel. En dus werd ik niet geloofd. Uiteindelijk na anderhalf week aandringen dat het systeem echt niet werkt, kwam vandaag dan toch de installateur om mij te laten zien dat het wel werkte.

Ik heb het over ons nieuwe huis. Maar dat snapte jullie hopelijk al. De garantieafdeling van de bouwer was ook al bezig om te achterhalen waar het vocht in de vloer vandaan komt. Die waren er met twee mannen en de opzichter. Dan kwam de installateur van het zonnepaneel met twee man sterk. En van de projectontwikkelaat kwamen er ook nog twee man. Het was dus een drukke boel. En de installateur ging mij wel eens laten zien dat het systeem wel degelijk draait.

Niet dus. Wat een afgang. Gelukkig dat iedereen erbij was. Maar mijn boosheid. De installateur bleef bij hoog en laag beweren dat het systeem werkte. Dus uiteindelijk schoot ik uit mijn slof en stelde dat ik 0% vertrouwen had in zijn bedrijf. Er was mij namelijk bij oplevering verteld dat het systeem volledig was getest en werkte en twee weken na dato bleek het systeem helemaal nog nooit te hebben gewerkt omdat er een leiding vol zat met purschuim. En ook toen was het verhaal dat de pompleverancier nooit wat had teruggekoppeld. Dus dat hij bij mij niet meer moest aankomen dat hij nooit wat van de pompleverancier had gehoord.

Nu ik het opschrijf word ik weer boos. En die boosheid is wel interessant om te onderzoeken. Waar komt die nu vandaan? Ik denk dat ik dan het gevoel krijg dat ik word behandeld als een of ander dom vrouwtje. Dat ik als dom word beschouwd, trek ik me wel aan. Dat is blijkbaar een gevoelig punt. Terwijl, als je me een beetje kent, weet dat ik niet dom ben. Waarom trek ik me dat zo aan? Bovendien is het ook niet waar dat ik als dom word gezien. Dat gevoel krijg ik alleen, maar waarop is dat gebaseerd? Geen idee eigenlijk.

Ik denk ook dat onrechtvaardigheid meespeelt. Het gevoel te hebben onrechtvaardig te worden behandeld. Dat is ook iets waar ik slecht tegen kan. Maar waarom is dat belangrijk voor me? Uiteindelijk gaat het erom dat het zonnepaneelsysteem gaat werken. Dat dat niet op een vriendelijke manier gaat, maakt niet uit. Dat het niet op een manier gaat waar ik me bij prettig voel, maakt niet uit. Of dat mag toch niet uitmaken? Ik weet niet precies wat me dwarszit, maar dat het niet lekker zit, is wel duidelijk! Ik ga er nog eens over nadenken, tot morgen!

donderdag 1 juli 2010

10days verbouwen en mezelf, dag 6

Goedemiddag lezers. Een korte update over de vochtproblemen. Inmiddels is de vloerverwarming afgeperst en is geconcludeerd dat dat niet het probleem kan zijn. Dus morgenvroeg om 8 uur wordt de waterleiding afgeperst en als daar geen lek te vinden is, wordt de hemelwaterafvoer nagekeken.

Kortom het is even een puzzel waar het vocht nu vandaan komt.

Een van mijn lezers gaf aan dat ze liever meer leest over hoe het mij vergaat. Dat vind ik zelf eigenlijk ook een interessantere invalshoek. Dus ik ga proberen me iets meer te richten op mezelf.

Ik heb deze week 1 keer kunnen genieten van een vrije ochtend op de camping. Het is natuurlijk heerlijk weer en ik heb zelfs even de zonnegroet gedaan met mijn blote voeten in het gras. Ik zou echt willen dat ik meer tijd had om te genieten. Het is in ieder geval niet echt een straf om nu in een caravan te wonen. En toch komt het er voor mij niet echt van om ervan te genieten. Daarover kan ik dan weer boos worden op mezelf. Dat is niet handig en niet prettig.

Mijn voornemen is toch meer tijd voor mezelf in te plannen. Meer genieten van het nu. Vanochtend kwam ik nog een moeder op school tegen waarmee ik aan het einde van het vorig schooljaar uitgebreid over mijn dochter heb gesproken. Ik zei tegen haar 'zo weer een jaar verder'. We hebben erom gelachen, maar het deed me ook weer beseffen hoe snel het jaar is omgegaan. En dat is dan weer tijd voor retrospectie.

Ik blijf het wel leuk vinden jullie op de hoogte te houden over mijn vochtproblemen in de vloer. Ik ga het ook zeker bloggen als er morgen meer duidelijkheid komt. Nu ga ik even een moment voor mezelf nemen en mijn computer al een uur eerder afsluiten dan normaal. Dus tot morgen lieve lezers!