Zoeken in deze blog

vrijdag 22 oktober 2010

10days voor mezelf kiezen, op weg naar zwangerschap, dag 9

Er zijn nu te veel dingen die ik zou willen beschrijven. Maar ik ga beginnen bij een afspraak eerder deze week. Ik had een afspraak met directeur van een uitvaartonderneming om over mijn boek Ik moet je achterlaten te praten. Ik vind dat mijn boek uitermate geschikt is voor de nazorg van een uitvaartcentrum. Mensen kunnen er herkenning in vinden en troost uit putten. Maar helaas deze man had mijn boek niet gelezen. Hij schaarde het boek onder de 'eigen verhalen' die hij al zo vaak had gelezen. Hoe kies je op zo'n moment voor jezelf? Ik vond het een uitdaging om mijn waardigheid te behouden. Je gaat jezelf toch gemakkelijk verdedigen. Mijn boek is geen 'eigen verhaal'. Het is een verhaal over rouw waarin mijn verhaal af en toe terugkomt.

Moet je op zo'n moment opstappen? Is dat voor jezelf kiezen? Ik ben bij die man omdat ik iets van hem wil. Ik wil dat hij mijn boeken aan zijn klanten geeft. Dat ging hij niet doen. Dat was al heel snel helder. Ik vond het oprecht lastig om te handelen op een manier die voor mij het beste was. Uiteindelijk had deze man wel een andere suggestie voor mij, waar we elkaar zouden kunnen helpen. Achteraf goed dat ik niet ben opgestapt.

En nu vandaag. Iemand vraagt mijn hulp via twitter. Iemand voelt zich slecht en alleen en reikt uit naar mij. Ik voel me verantwoordelijk voor deze persoon omdat we al een aantal interessante uitwisselingen hebben gehad. Ik voel me geraakt. En ik maak me zorgen. Hoe kies ik hierin voor mezelf? Ik wil deze persoon graag helpen, maar ken hem alleen online. Uiteindelijk heb ik via twitter iemand gevonden die zich over deze persoon ontfermd.

Hoe heb ik nu voor mezelf gekozen? Ik vind het belangrijk dat ik mensen, ook al ken ik die alleen online, die me hebben geraakt niet zomaar laat vallen. Betrokkenheid is een belangrijke waarde voor mij, net als behulpzaamheid. Echter, ik ga ook voor mezelf kiezen door deze persoon te ontvolgen. Hij blijkt een drugsverslaafde te zijn. En dan kom je weer op het verhaal 'slachtoffer'. Ik wil niet in zijn slachtoffergedrag meegezogen worden. Hij is verantwoordelijk voor zijn leven en zijn keuzes.

Nu ik dit opschrijf, voelt mijn lijf verkrampt, gespannen, misselijk, ik moet bijna overgeven! Dit is shocking voor mij! De laatste dagen komt bij mij heel sterk naar voren dat ik een moederrol op me neem tegenover verschillende mensen in mijn omgeving. Blijkbaar ook tegenover deze persoon. En om tegen een kind te zeggen dat hij het maar uit moet zoeken, dat kan niet. Ik ga dus tegen mijn eigen moederschap in door de banden met een van mijn 'kinderen' door te snijden. Als moeder mag je dat natuurlijk nooit doen.

IK BEN NIET DE MOEDER VAN DEZE PERSOON! Ik ben alleen moeder van mijn twee kinderen. En alleen mijn twee kinderen verdienen mijn moederliefde. Ik ga deze persoon loslaten. Ik ga erop vertrouwen dat ik, door bij mezelf te blijven en een helpende hand hebt uitgestrekt, iets in gang heb gezet. Dat er anderen zijn die het overnemen. Dat het universum zorgt voor deze persoon. Want ik ben niet verantwoordelijk voor alle mensen op deze aarde.

En ik ga nog verder. Omdat ik hier op gewezen werd door Ruud van Wingerden van Binnenstebuiten groei en ontwikkeling. Zolang ik mijn kinderwens blijf invullen met het verzorgen van anderen als kinderen, wordt mijn echte wens nooit vervuld. En daar wil ik nog wel eens beter over nadenken!

1 opmerking:

Marjan Born zei

Francis,
Er is ooit in een therapeutische setting mij gezegd dat het niet zo vreemd is dat ik geen moeder kon worden... want ik 'was al moeder!'
Dit is ook systemisch uit te werken. Het heeft mij veel gebracht.
warme groet van Marjan