Zoeken in deze blog

woensdag 6 oktober 2010

10days voor mezelf kiezen, op weg naar zwangerschap, dag 2

Wat is voor jezelf kiezen toch ontzettend moeilijk! Misschien ook omdat ik niet altijd weet wat het beste is voor mezelf. Maandag had ik bijvoorbeeld met mijn lief afgesproken dat hij de kinderen uit school zou gaan halen. Vanwege mijn grote drukte, dan hoefde ik er niet uit en kon ik door blijven werken. Maar als het puntje bij paaltje komt, dan besluit ik om dan maar zelf te gaan. Lief zegt ook dat hij het druk heeft en liever niet weggaat van kantoor. Dan denk ik 'laat maar'.

Daar gaat het mis. Waarom denk ik 'laat maar'. Ik zeg dan in feite dat mijn drukte minder belangrijk is dan zijn drukte. Heel vervelend dat ik mezelf tekort doe. En het is niet zo dat mijn lief er niet toe bereid was, of dat hij niet mee zou werken. Als ik het vraag, kan eigenlijk alles. Op het moment zelf vind ik het moeilijk om voet bij stuk te houden.

Ik denk oprecht dat ik beter voor mezelf kan kiezen als ik beter op een rijtje heb wat ik zelf wil. De laatste weken en maanden is dat voor mij een zoektocht. Op verschillende manieren word ik gewezen op vastgeroeste overtuigingen die ik al dan niet bewust hanteer. Nu net kwam ik tot de schokkende ontdekking dat ik niet zeker weet of moeder zijn echt het belangrijkste voor me is in het leven. Zo voelde het, als een schok. Ik dacht 'dat kan toch niet, mijn kinderen zijn toch het belangrijkste op aarde voor mij?' Misschien is dat niet zo. Misschien vind ik mezelf belangrijker. En dat mag dan weer niet van mezelf. En hoe rijmt dit alles met mijn bijna obsessieve kinderwens?

Dit dilemma kwam vandaag extra naar voren omdat ik een oppasprobleem heb. Mijn kinderen zijn woensdag en vrijdag bij de oppas, of beter, ze zijn thuis maar dan met een oppas/gastouder. Momenteel ben ik gastouderloos en ben ik nu nieuwe meisjes aan het 'uitproberen'. Het meisje dat ik nu heb, roept twijfels bij me op. Een moeilijke achtergrond. En ze kan niet fietsen, wat enorm onpraktisch is. Letterlijk kies ik nu voor mezelf omdat ik het zo druk heb dat ik wel een oppas nodig heb. Dat terwijl ik mijn twijfels erbij heb voor de kinderen. Dit vind ik egoïstisch. Ik laat mijn belang hier voorgaan op het belang van de kinderen.

Als het zo is dat het moederschap niet het belangrijkste is in mijn leven, maakt dat mij dan een mindere moeder? Of zie ik het moeder zijn als aanvulling op mijn bestaan? Voel ik me gewoon dankbaar omdat ik leven door mag geven? Waar komt mijn grote wens vandaan? De liefde vieren tussen mijn lief en mij? Zijn daar geen andere manieren voor? Zoals trouwen?

Ik blijf het idee houden dat een kind ons/mijn leven zou verrijken. En dat ik zeker een beter mens ervan wordt. En dat ik daarin juist voor mezelf kies, omdat een kind mij heel veel zal brengen!

Geen opmerkingen: