Ik mag er zijn, dag 6

Gisteren moeten toegeven tegen mezelf dat ook ik maar een mens ben. Dat is moeilijk voor iemand die worstelt met het zich waardig proberen te voelen. Want volgens mijn eigen normen heb ik me onwaardig gedragen. Het heeft me zelfs tot tranen toe bewogen.

Nu ik er weer aan denk, gaat dat verdrietige gevoel weer door me heen. En wat gebeurde er nu eigenlijk? Ik probeerde iedereen tevreden te houden en dan toch vooral mijn lief. Ik woon niet zo groot en we delen de huiskamer met z'n vieren, mijn lief en ik en mijn twee kinderen. De kamer van de kinderen is niet groot genoeg voor veel activiteiten. Dus tv kijken, op de Wii spelen, muziek luisteren, spelletjes doen, knutselen, computerem, enzovoort moet allemaal op de 40 m2 gebeuren. Meestal gaat dat goed en regelt zich dat vanzelf. Gisteren niet. Mijn lief luisterde naar muziek met de volumeknop vrij ver open (daar houdt hij nu eenmaal van) en kinderen waren het hier niet mee eens. Dus schreeuwden ze (dat moest ook wel om boven de muziek uit te komen) dat de muziek zachter moest. Lief reageerde niet en dus zochten de kinderen naar meer redenen om te schreeuwen, waaronder dat hij niet op de bank mocht eten (een regel die ik voor de kinderen heb ingesteld om mijn vrij nieuwe bank te sparen). Uiteindelijk schoot ik heel hard uit tegen mijn dochtertje en schreeuwde ook, stuurde haar schreeuwend naar haar kamer. (Het opschrijven alleen al doet me weer pijn.)

Een uitgebreide situatieschets, maar waar het om gaat, is wat het met mij doet. Harmonie en vrede zijn voor mij belangrijke normen. Je kunt niet echt spreken van een harmonieuze situatie. Bovendien had mijn lief aangegeven dat hij het mist om muziek te draaien, dat als we een weekend thuis zijn met de kinderen er geen eigen tijd voor hem is. En het zijn niet zijn kinderen. Dus vond ik op dat moment dat ik het voor hem op moest nemen en deed dat door te schreeuwen tegen mijn kinderen.

Terug kijkend op deze situatie doet mijn lijf pijn, ben ik intens verdrietig en vind ik dat ik mijn kinderen en mezelf tekort heb gedaan. En mijn pijn zit 'm vooral er in dat ik vind dat ik mijn kinderen tekort heb gedaan. Waarom stelde ik het belang van mijn lief boven dat van hen? Dit is vreselijk voor mezelf om dit op te schrijven, om toe te moeten geven aan mezelf dat ik tekort heb geschoten. Schreeuwen tegen kinderen is iets dat not done is in mijn boekje.

Hoe past eigenwaarde, me waardig voelen nu in dit geheel? De eerste vijf dagen hebben me geleerd dat ik mezelf zou moeten nemen zoals ik ben. En ik ben dus ook iemand die af en toe (de eerste keer sinds ik mijn lief ken en dat is 15 maanden) uit haar slof schiet. Je kunt stellen dat ik in 95% van de tijd NIET uit mijn slof schiet tegen de kinderen. Blijkbaar is 95% niet goed genoeg voor mij. Wil ik 100%. En ik hoor mezelf nog zeggen tegen iemand anders met deze zelfde 100% wens dat dat een onmogelijkheid is. Dat je niet 100% van de tijd volgens je eigen benoemde norm perfect kunt zijn. En toch wil ik dat!

En daar ligt het pijnpunt en de kern waar dit project om draait. Ik kan mezelf niet accepteren zoals ik ben. Ik kan niet accepteren dat ik niet 100% perfect ben. Deze last drukt op mijn schouders alsof ik de aarde moet dragen. Hoe accepteer ik mezelf? Hoe doe ik dat? Help me alsjeblieft, want deze last is te zwaar voor me.