Zoeken in deze blog

donderdag 22 april 2010

In 30 dagen naar vrijheid en geluk, dag 9 in mindfulness

Goedemorgen lieve lezers. Gisteren heb ik mijn post niet kunnen schrijven, dat terwijl ik wat leuks te vertellen heb. Dus ik ga dat vandaag inhalen.

Eigenlijk kun je natuurlijk elke dag wat leuks vertellen. Want als we erbij stilstaan, gebeurt er elke dag iets moois, leuks, ontroerends, scheppends, veranderends, groeiends, prachtigs.

Gisteren was dat voor mij een heel kort moment met mijn dochter. Ik noem het een heel kort moment om aan te geven dat het iets kleins was, maar wat voor mij wel grootse betekenis heeft. We fietsten samen naar het voetbaltoernooi waar ze met school aan meedeed. Ik kom vaak op het laatste moment aan bij verplichtingen en dus mijn dochter dacht dat dat nu ook weer het geval was. Ik had haar verzekerd dat we tijd genoeg hadden, maar toch maakte ze zich er druk over. Bovendien maakte ze zich ook druk over het voetballen, ze wilde nu wel winnen (dat in tegenstelling tot vorig jaar, alles verloren). We fietsten door alle deze spanning in een hoog tempo. En plots zegt ze 'Mama, het doet hier pijn'. Ze wijst daarbij op haar borst.

In korte tijd schiet er werkelijk van alles door mijn hoofd. Zoveel dat het te ver gaat om op te schrijven. Maar dan schiet er door mijn hoofd 'ademhaling'. Ik denk mede omdat ik 's ochtends voordat ik ging sporten even 10 minuten mijn ademhaling heb gevoeld (een van de oefeningen uit het boek Mindfulness en bevrijding van depressie). Dus ik zeg tegen haar 'we gaan even heel diep inademen, zo, ja en hou vast en dan pffffffffff laat het maar los'. Puur intuïtief ging ik deze oefening met haar doen. Drie keer gedaan en ik vraag haar 'zullen we het nog 1 keer doen?'. En dan zegt ze tegen me 'nee Mama, ik voel me alweer helemaal goed'. En de blik die ze in haar ogen had, het vertrouwen in mij, het vertrouwen in zichzelf, de gelukzaligheid, de ontspannenheid, de sereniteit, de rust, de het zichzelf zijn, dat vond ik het mooiste moment dat ik gisteren heb meegemaakt. Misschien wel het mooiste moment dat ik dit jaar met haar heb meegemaakt. Of alles opeens samenkomt en alle puzzelstukjes op hun plek vallen.

Een lief kind
zegt zo weinig
een mooi kind
dekt niet de lading

Een eigen kind
ze is zichzelf
zo puur en onbedorven
zo sociaal

Haar schoonheid
gaat veel verder
dan haar blauwe ogen
en donkere haar

Haar pracht
zit veel dieper
dan haar lieve
uitstraling

Een meisje
op weg om
vrouw te
worden

Geen opmerkingen: