Zoeken in deze blog

zaterdag 28 augustus 2010

Proberen zwanger te worden, dag 1

Morgen wordt mijn zoon 7. Het is 7 jaar geleden dat ik zwanger was. Dat was mijn tweede zwangerschap, mijn eerste zwangerschap was tweeënhalf jaar eerder. Dat was voor mij de ultieme ervaring. Mijn geluk kon niet op. Kwaaltjes deden er niet toe. Ik was moeder. Ik droeg een nieuw leven in mij. Mijn lichaam kon een kind voeden en laten groeien. Romantiseer ik die eerste zwangerschap? Ongetwijfeld. Maar het is en blijft een enorm wonder.

Nu, 7 jaar later, ben ik niet meer samen met de vader van mijn kinderen. Heb ik een ontzettend fijne en lieve man ontmoet, die mijn kinderen omarmt. Maar hebben wij de wens samen een kindje te krijgen. Onze relatie zou bekroond worden door een kind. Een jaar geleden was ik zwanger. Tegen iedereen riep ik wat een cadeautje het was. Hoe mooi het voor ons was. Hoe gelukkig wij ons mochten prijzen. Tot het eerste bezoek bij de verloskundige. Het vruchtje leefde niet meer. Na ongeveer zes weken gestopt met groeien. Bij het opschrijven nu stromen de tranen weer over mijn wangen. Om daar niet helemaal naar terug te gaan, kun je hier lezen hoe ik me toen precies voelde.

Nu ben ik weer een jaar verder, en bloedt mijn baarmoeder vandaag weer de tranen van leegte. Deze cyclus ovulatietest gedaan, op het goede moment liefdevol gevreeën(we zitten nog niet in die tijd dat het een verplicht nummertje wordt, gelukkig) en ik voelde, dit is het. Het is raak. Vandaag blijkt van niet. Twee dagen te vroeg ben ik gaan bloeden, buikpijn, en verdriet. Intens verdriet. Een jaar was een deadline voor me. Dan moest het toch weer wel gelukt zijn? In de afgelopen periode ben ik twee keer er absoluut zeker van geweest dat ik zwanger was. Ik had alle symptomen, pijnlijke borsten, dodelijk vermoeid, misselijk (vooral in de avond), maagzuur, en een gevoel van een nieuw leven. Beide keren werd ik 'gewoon' ongesteld. Deze keer is het ook niet 'gewoon' ongesteld. Ik heb veel buikpijn, klontertjes in het bloed, en een onbestemd gevoel.

Ik ben er één keer mee naar mijn huisarts gegaan. Hij is ervan overtuigd dat ik wel 'zwanger' ben geweest. Volgens zijn zeggen, gaan 4 op de 5 bevruchtingen in de eerste twee weken mis. Merken de meeste vrouwen dit niet eens, omdat ze op de gewone termijn ongesteld worden. Maar zou ik, omdat ik al wel zwanger ben geweest, de symptomen eerder herkennen en het dus wel merken. Klonk toen aannemelijk, maar nu het voor de derde keer voor mijn gevoel misgaat, geloof ik deze theorie toch minder.

En het doet er ook niet toe. Ik draag nog geen nieuw leven in mij. Of het nu wel of geen bevruchting is geweest. Wat wél lastig is, zijn de symptomen die ik heb. De twee laatste weken van mijn cyclus heb ik in meer of mindere mate last van misselijkheid en vermoeidheid. Gevoelige borsten spelen vaak ook mee. Dit is geen prettige tijd als daar niet een zwangerschap aan verbonden blijkt te zijn. Bovendien brengt het me elke maand weer uit balans. Krijg ik hoop, heb ik hoop, denk ik zwanger te zijn, wil ik zwanger zijn en is de teleurstelling enorm.

Al met al houdt dit me nu al anderhalf jaar bezig. Heb ik vaak getwijfeld of ik erover zou bloggen. Weet ik dat er veel vrouwen rondlopen die met gelijksoortige problemen kampen. Deze tijd is gewoonweg anders dan die van onze ouders. Ik lees nu ergens dat we in Nederland de hoogste gemiddelde leeftijd ter wereld hebben waarop een vrouw haar eerste kindje krijgt. Dus dat is één factor, we zijn ouder voordat we over zwanger worden na gaan denken. Of we zijn ouder voordat we ons in de juiste omstandigheden bevinden, de juiste man hebben ontmoet, de carrière op de rit hebben en ga zo maar door. Een tweede factor is de situatie van de nieuwe gezinnen, waar ik zelf ook in zit. Een scheiding en daarna een nieuwe man waarmee we ook graag een kind willen krijgen.

Ik wil hier geen wetenschappelijk relaas gaan houden over zwanger worden. Nee, ik wil het verhaal houden over 40 zijn en zwanger willen worden. Natuurlijk mag ik me gelukkig prijzen met twee gezonde, geweldige, prachtige kinderen die mijn leven enorm hebben verrijkt. Ik wil ook geenszins de vrouwen tekortdoen die nog geen gezonde eigen baby in hun armen hebben mogen houden. Maar dit is mijn (ons) verhaal met mijn kinderwens.

Een lange inleiding. Een verhaal waarin zo ontzettend veel valt te vertellen. Een relaas over onzekerheden, gevoelens, emoties, verdriet, teleurstelling, hoop, vertrouwen en ga zo maar door. Ergens diep in me MOET ik het vertrouwen blijven houden dat het ons is gegund, dat we samen ouders mogen worden. Zonder dat vertrouwen is er niets. Wat wil ik nu bereiken met dit 'project'? Ik hoop vrouwen herkenning te bieden. Ik hoop mannen meer begrip over de emoties van hun vrouw te geven. Ik hoop zwanger te worden. Lisa Olson heeft een e-book geschreven, Pregnancy Miracle. Dat ga ik gebruiken als leidraad. Ik weet het, het is super-Amerikaans. Amerikaanser kan bijna niet. Aangezien ik drie jaar in de VS heb gewoond, geloof ik dat ik dit boek Nederlands kan gebruiken. Het ligt er allemaal wel erg dik bovenop, maar dat wil niet zeggen dat het niet zou kunnen werken. Het is het proberen waard toch?

Ik merk dat ik nu al een boek zou kunnen vullen over dit onderwerp. Maar, buiten dat ik mezelf wil helpen, wil ik ook jullie helpen. Suggesties wat jullie willen lezen, zijn dan ook welkom. En lieve mensen, nog nooit heb ik zo gehoopt dat een project succesvol gaat zijn!

3 opmerkingen:

Coole meid zei

Een warme knuffel kan ik je bieden. Dapper, herkenbaar. En wat kan dat energievretend zijn.

Jeanet

Kimminita zei

Wat mooi dat je erover schrijft en wat schrijf je er mooi over. En herkenbaar natuurlijk. Ik ben bijna 32 en kinderloos. Al 9 jaar samen met de liefde van mijn leven en sinds 3 jaar een onvervulde kinderwens. Niet verklaarbaar niet zwanger noemen ze dat. Maar ik heb 1 ding en dat ik het blinde vertrouwen dat ik op het juiste moment toch zwanger mag raken. Het enige 'voordeel' dat ik dan heb vergeleken met jouw verhaal is dat ik 'pas' 32 ben. Maar als ik naar de mensen om me heen kijk, ben ik dus 'al' 32 en nog geen moeder. Het is de grootste achtbaan van emoties waar ik ooit in mijn leven in heb gezeten. Maar gelukkig, het stukje 'zwanger moeten worden' ligt achter ons. Daar zijn we nu al te lang voor bezig geweest. We laten het nu weer liefdevol aan de kosmos over.

Ik volg je verhaal graag en hoop, netals jij, op een positieve uitkomst!

Francis Notten zei

Jeanet en Kimminita, dankjulliewel voor jullie steun en warme en mooie woorden! Ik ga dapper verder.