Zoeken in deze blog

zondag 11 juli 2010

10days verbouwen en mezelf, dag 8

Lieve lezers, het is weer tijd voor een update van mijn reilen en zeilen. Ik wil het verbouwenproject graag voor mezelf en ook voor jullie afronden. Een ander project lonkt weer aan de horizon. Ik ga op een voorzichtige manier weer mindfulness verder oppakken. De projecten komen elke keer op mijn pad. Ik heb op een gegeven moment een gevoel dat ik me ergens op moet richten en dat nu mijn tijd is om daar naar te kijken. Nu is dat gevoel dat ik yoga weer op moet pakken. Ik wil dan ook 10 dagen yoga gaan doen. Ik heb het boek van Johan Noorloos en ga dat als leidraad gebruiken. Er staat een programma in van 21 dagen en dat ga ik in 10 dagen doen.

Maar nu eerste het verbouwenproject afronden. Ik werd min of meer gedwongen dat project op te pakken. De afgelopen weken is mijn leven beheerst door de verbouwing en kon ik niet anders dan dat onderwerp van mijn blog te laten zijn. Achteraf gezien, is dat niet de beste reden om een project te doen. Dit project is me opgedrongen van buitenaf. Het kwam niet echt uit mezelf. Dus dat project is bij deze afgerond.

Er is nog een ander onderwerp waar ik wel een project aan zou willen wijden, maar dan speelt de gedachte mee 'hoe ver wil en kun je gaan in een blog?'. Dit onderwerp is nogal persoonlijk, intiem en prive. Wil ik daarover schrijven voor iedereen om mee te lezen? Ik vind het oprecht een lastige vraag. Ik heb met jullie al heel wat persoonlijke zaken gedeeld en soms kun je je afvragen of die niet al te ver gingen. Maar wat kun je nog wel vertellen op internet en wat niet meer? Je duistere kanten? Elk mens heeft zo zijn duistere kanten en een paar keer heb ik die van mij al aan de orde laten komen. Maar het is ook weer heel beangstigend om een duistere kant zo onder het voetlicht te laten komen. Je geeft er dan een stem aan en dan komt het opeens wel heel dichtbij. Dus ik ga nog eens nadenken over het onderwerp waar ik nu liever over zou willen bloggen, of dat kan of niet. Ik zou het ook leuk vinden jullie mening erover te horen! Ben ik soms al te ver gegaan in het delen van mijn intimiteiten? Of zouden jullie juist meer willen lezen?

En dan wil ik als aflsuiting van vandaag, mijn ervaring van gisterenavond met jullie delen. Met mijn lief ging ik naar het concert van Prince in Werchter. Ik was nog nooit in Werchter geweest en mijn lief is een fervent festivalbezoeker. Voor hem bekend en voor mij onbekend terrein dus. We hebben daar 's middags en 's avonds wat gehangen op een kleedje, boekje gelezen, gebabbeld, rondgekeken, geluierd, gegeten, gedronken, allemaal heel gezellig en in een zeer prettige sfeer. Er werd muziek gemaakt en we werden wel onderhouden. Er kwam nog een regen- en onweersbui over en we stonden ervoor te schuilen toen Prince opeens op het podium verscheen. Zeer onverwacht. Het leek wel of er een siddering over het veld ging. Iedereen liep naar voren en het voelde magisch. Er klonken bekende klanken over het veld en we werden omgeven door donkere luchten met lichtflitsen en regen. De paarse schijnwerpers werden op de regen gericht tijdens Purple Rain, bijna mythisch. Als intermezzo zongen de zangeressen een lied over angels. Ik ben niet goed in teksten en daar ging het niet om, ik weet dat het over engelen ging en ik had het gevoel dat er engelen bij me waren. Mijn lief was even weg en ik stond daar, keek omhoog naar de wolken en voelde me omgeven door alleen maar engelen. In het groot tussen de wolken zag ik mijn overleden moeder, enorm groot dus, en meer op de achtergrond mijn overleden vader. Ik keek omhoog, zag ze daar en voelde ze overal om me heen. Hun armen warmden me en sterkten me. Ze beschermen me. Ik kon alleen maar huilen en naar de lucht blijven staren en voelen wat ze voor me betekenen. Er is dan geen gevoel van gemis, geen tranen van verdriet, omdat je tot in elke vezel van je wezen weet dat ze bij je zijn en altijd bij je zullen zijn. Dat ze altijd het beste voor je willen en nog steeds alles wat in hun macht ligt, zullen doen om dat te bewerkstelligen. En dat neemt niemand me af!

3 opmerkingen:

Unknown zei

Hai Francis,

Wij waren ook bij Prince. Wat was het gaaf hè? Regen en onweer kunnen daar niets aan veranderen!
In antwoord op je vraag hoeveel je kunt delen op het web, vind ik dat het ook te ver kan gaan. Ik volg je al een tijdje op Twitter maar vind je blogs vaak erg persoonlijk. Iets te persoonlijk naar mijn smaak. En omdat ik je eigenlijk helemaal niet ken, lees ik ook niet alles meer.
Maar de vraag is denk ik niet wat bezoekers willen lezen maar wat jij kwijt wilt en waarom. Dat is het belangrijkste. Als jij er baat bij hebt om bepaalde zaken op het web te bespreken, moet je dat doen. En als ik het niet wil lezen, dan klik ik het weg. Simpel toch?

Succes!
Machteld

Schrijf Junkie zei

Weet dat de meeste mensen kicken op 'heel persoonlijke verhalen' en juist terugkomen naar je blog om op de hoogte te blijven.

Ikzelf vind het ook best wel moeilijk om daarin een tussenweg te vinden. Uiteindelijk schrijf ik meestal alleen maar over mezelf en m'n belevenissen. Ik zou soms wat meer informatief willen schrijven. En soms ook, kan het me niets schelen. Dan ben ik al blij dat ik het van me af heb geschreven...

Unknown zei

Lieve Francis, wat een ontzettend mooie ervaring daar te staan en je geliefden die niet meer hier zijn opeens zo ontzettend dichtbij te voelen. Wat heerlijk dat je daar zo over schrijft. Wat ontzettend mooi om meegemaakt te hebben. Ik weet dat mijn moeder nog ergens bij me is, maar om het dan zo intens te voelen en te zien lijkt me echt geweldig.
Met een dikke knuffel en een traan.
KarinBron