Lieve lezers, van het weekend geen post geschreven. Zaterdag ben ik zelfs weinig bezig geweest met het idee zwanger worden. Er waren andere zaken die mijn aandacht vroegen. En ik moet zeggen dat ik dat wel even lekker vond. Niet zo ermee bezig te zijn.
Wel zag ik weer reacties binnenkomen op mijn post. Ik vind het mooi om te zien hoe jullie met me meeleven. En de moeite nemen jullie visie te geven, of mij gewoon een hart onder de riem te steken, of een andere bijdrage te geven. Hoe dan ook heeft deze blog al mooie dingen doen ontstaan.
Er zijn ook mensen in mijn omgeving die het maar gek vinden dat ik hierover tweet en blog. Logisch en dat mag ook. Ik probeer die mensen ook zeker niet te noemen (bij naam dan) in mijn schrijven. Ik wil graag iedereen respecteren. Het mag niet uitmaken of je er nu wél of niet publiekelijk over wilt spreken (en dan ga ik natuurlijk wel heel ver door erover te bloggen). Mijn keuze is geweest om het op het web te gooien. Dat heeft voordelen, ik leer mensen kennen die me steunen, ik krijg andere visies, er wordt een spiegel voorgehouden en ik krijg voor mezelf dingen op een rij door erover te schrijven, bijvoorbeeld. De keerzijde is dat ik soms meningen en visies krijg die ik eigenlijk liever niet had willen horen. Uiteindelijk denk ik dat die visies en reacties ook weer een doel dienen. Als ik dingen liever niet wil horen, raakt dat iets bij mij kennelijk en dan is daar wellicht een blokkade.
Zaterdag had ik een vreemde ervaring. We hadden een heel gezellige middag/avond gehad met de familie en daarna was ik heel erg licht in mijn hoofd. Later toen we in bed lagen, lag ik helemaal te draaien, ik was echt extreem duizelig. Erg onprettig. De volgende ochtend voelde ik me raar en vreemd. Enigszins ontheemd. Ik ben toen toch gaan hardlopen en daarna wat yoga gedaan en in de zon gelegen. Ik had het gevoel dat mijn schedel openstond. Naar mijn idee wilde het universum mij iets duidelijk maken. Dit klinkt allemaal heel zweverig waarschijnlijk, maar ik probeer te beschrijven wat er gebeurde. Uiteindelijk had ik heel erg het gevoel dat ik met mijn lief 'moest' vrijen. Later die middag een ovulatietest gedaan die positief was. Toch raar, ik zei ook echt tegen dat staafje 'zie je wel, ik wist het wel'.
Zou het vertrouwen in mijn lijf weer terugkomen? Dat zou fijn zijn! Ik ben wel gestopt met alle extra supplementen. Ik houd het nu op de multivitamine, vitamine C, omega-olie en tarwegras. Ik had vooral het idee dat ik even moest stoppen met de Q10.
Morgen ga ik naar de acupuncturiste, ik ben benieuwd! Nu ga ik wel slapen. Hoop dat deze post toch aanspreekt. Er speelt nog meer door mijn hoofd, maar ben nu te moe erover te schrijven. Morgen is er weer een dag!
2 opmerkingen:
Zo zag ik deze maand ook allerlei voortekenen. Dat was me in maanden niet gebeurd. Maar vanochtend werd ik toch ongesteld. Dus ik hoop dat jouw voorgevoel een betere uitslag geeft. Het vertrouwen in dat ik op een dag moeder mag worden is morgen weer rotsvast terug ;-)
Eigenlijk is het heel simpel.Je lichaam weet precies wanneer het tijd is om te vrijen(en wanneer het zwanger wil worden)De signalen zijn niet mis te verstaan. Door onzekerheid of door angst dat het niet zal lukken vergeten mensen echt te kijken en te voelen. Door dat wel te doen, kom je het dichts bij de kern.
Een reactie posten