Ik heb mezelf en jullie twee dagen laten zitten. Ik had vele goede voornemens en een gehele planning uitgewerkt. Maar ik heb er weinig aan gedaan. Ik heb één ochtend yoga-oefeningen met ademhalingsmeditatie na afloop gedaan. Al met al was ik zo'n 45 minuten bezig. En ik vond het een hele opgaaf. Nu moet ik zeggen dat yoga me niet vreemd is. Ik beoefen al zo'n twee jaar poweryoga. Dan is de yoga in dit programma wel erg basic. Je armen boven je hoofd houden en dan te horen krijgen op de track dat als de inspanning te zwaar is, je je armen weer mag laten zakken, irriteert me. Oftewel, deze track past niet bij me. En dat slaat me dan lam. Ik vind die oefening niet leuk en dan stop ik. Ik denk niet, laat ik gewoon drie keer de zonnegroet doen. Of een andere yoga-oefening. Ik weet er natuurlijk meer dan genoeg. Ik realiseer me zelfs nu dat ik een yogaboek bij me heb. 'Hoe yoga je leven kan veranderen' van Johan Noorloos. Hij was mijn leraar op een van mijn yogaretreats op Ibiza. Heerlijke week was dat en tevens mijn introductie met yoga.
Dat is een van mijn bevindingen, lamgeslagen worden omdat een oefening niet past. Terwijl ik vele alternatieven voor handen heb. Jammer, maar ik ben blij dat ik dit kan constateren.
Een ander onderdeel van deze dagen is drie minuten ademruimte. Dat is een oefening die ik zeker aan kan raden! Ik wil hier eerst nog meer over lezen voordat ik precies kan vertellen hoe en wat. Dus hou mijn blog de komende dagen in de gaten.
Ik wil iets anders met jullie delen. Ik hou ervan tijdschriften te lezen en gisteren viel mijn oog in Mind magazine op een artikel over hoe je leeft als je weet dat je binnenkort doodgaat. Vier mensen vertellen hoe ze de laatste dagen van hun leven willen slijten. Nu is het natuurlijk al moeilijk om het verhaal van mensen te lezen die weten dat ze doodgaan. Je wilt zelf eigenlijk niet met het eindige van het leven worden geconfronteerd. De realiteit is alleen zo, dat we allemaal doodgaan. Het leven is werkelijk eindig, stopt. Zie ook mijn boek Ik moet je achterlaten. Als je weet dat je doodgaat, ga je ook zo tegen het leven aan kijken. Dan wil je er nog alles uithalen wat erin zit. En wat lees je dan? Wat willen deze mensen? Genieten van de kleine dingen in het leven. Niks verre reizen maken. Niks avontuur opzoeken. Niks zoeken. Nee gewoon vinden. Het geluk vinden in de glimlach van hun kind, in het gesprek met een broer, in de warmte van een partner. Deze mensen zijn niet bang voor de dood. Ze genieten van het leven.
En daar vind je mindfulness helemaal in terug. Als je de dood in de ogen kijkt, kun je niet anders dan mindful leven. Dat gaat vanzelf. Hoe werkt het dan bij ons mensen dat als we de dood niet in de ogen kijken, we ons leven enigszins aan ons voorbij laten gaan? We rennen, vliegen, werken, werken, werken. En dan vergeten we te genieten van die kleine dingen. Dat is jammer, echt jammer. Ik voel me gezegend dat ik twee kinderen heb. Ze zijn van nature mindfuller dan volwassenen. Ze genieten van kleine dingen. Zo enthousiast als ze zijn over een konijntje in de tuin, of een lieveheersbeestje. Madeliefjes rijgen of schelpen zoeken. Kuilen en rivieren graven of kastelen bouwen.
De vogels tsjilpen
de herten grazen
de konijnen huppelen
de meeuwen zweven
adem in
adem uit
ervaar
geniet
het leven
is zo
eenvoudig
en simpel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten