Lieve lezers, ik weet niet of jullie nog weten waarom ik dit project begonnen ben. Maar ter herinnering, omdat ik mezelf wilde laten realiseren dat ik heel veel heb om dankbaar voor te zijn. Dat wensen slechts wensen zijn en niet een noodzaak voor mijn levensgeluk vandaag. En dat ik dus niet voorbij moet gaan aan dat levensgeluk.
Hoe waar dit ook is, het is toch moeilijker toepasbaar als je de teleurstelling aan het verwerken bent dat er weer een maand voorbij is gegaan zonder dat onze kinderwens in vervulling is gegaan. Ook sloeg de realisatie dat ik dadelijk 41 ben, me koud om het hart.Ik ben dus niet meer zwanger geraakt op mijn 40ste. Een soort deadline die ik mezelf had gesteld.
Dus ga ik weer door de worsteling heen van het proberen accepteren dat het leven is zoals het is. Dat het leven je van alles geeft en soms niet datgene dat je wenst. Dat je daarom nog wel dankbaar kunt zijn om wat je wel krijgt. Het leven geeft veel en het leven neemt ook veel. Dat is een feit.
Kijk, ik heb mijn ouders gekregen. Daar ben ik ook vandaag nog dankbaar om. Ze zijn me alleen ook weer ontnomen, dat vind ik moeilijker. Daar kan ik niet dankbaar om zijn. Ik zou ze het liefst nu nog om me heen hebben en met mijn moeder praten over mijn onvervulde kinderwens. Ik ben resultaat van een wens van een jongen na twee meisjes. Hoe was dat voor haar? Was het een teleurstelling? En ik zou zo graag met mijn vader delen dat ik gelukkig ben en hem graag nog een kleinkind had gegund. In feite zou ik ook moeten omarmen (als we deze theorie doorzetten) dat mijn ouders me ontnomen zijn.
Als je daar even op door filosofeert dan komt er weer wel van alles boven borrelen. De realiteit is dat ik dan nooit gezeten had waar ik nu zit. Een andere zekerheid is dat mijn boek Ik moet je achterlaten niet geschreven was. En dat boek heeft weer heel veel mooie dingen in beweging gezet. Dus het leven komt zoals het komt. En natuurlijk is het meer dan verschrikkelijk dat mijn ouders er niet meer zijn, maar je ertegen verzetten heeft zo weinig zin. Omarmen wat het me heeft gebracht is nuttiger.
In alle wijze levenslessen leer je tenslotte dat je alles maar dan ook alles moet omarmen dat het leven je brengt. Simpelweg omdat verzet geen zin heeft. Dit betekent dat ik mijn menstruatie moet omarmen. En dat doe ik niet, absoluut niet zelfs. Zou daar een sleutel liggen in mijn onvervulde wens? Het omarmen van wat is geheel doorvoeren.
Waarom kan ik niet genieten van deze cyclus van het leven? Elke maand is er een eisprong, elke maand een mogelijkheid tot een nieuw leven. Als het moment niet juist is, komt dat nieuwe leven niet en stoot je lichaam het onbevruchte eitje af om weer een nieuwe cyclus te beginnen. Weer een kans op een nieuw leven, weer een eitje dat gaat rijpen. Het is een mooie levenscyclus die mooi blijft ook al wordt daarmee mijn wens niet vervuld. Omarmen wat het me wel brengt. Het feit dat mijn lichaam nog meedoet aan de levenscyclus bijvoorbeeld.
Ik kan me ook afvragen wat er nu allemaal is gebeurd omdat mijn kinderwens nog niet in vervulling is gegaan. Want ook dat feit heeft weer een heleboel mooie dingen in beweging gezet! Door deze blog bijvoorbeeld zijn andere mensen gesterkt en gesteund. Kortom alles wat niet komt, brengt wel andere creaties naar voren! Wat niet komt, opent andere mogelijkheden. Aanvaard dit! Het leven is te mooi om alleen bij de teleurstellingen stil te staan.
Dat was een openbaring, best persoonlijk, ik hoop dat jullie het kunnen waarderen. Dank voor je tijd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten