3*10days me and the kids, dag 9

Goedemorgen, er is nu zoveel te vertellen dat ik niet weet waar te beginnen. Afgelopen vrijdag was ik jarig en ik heb wel de meest bijzondere en leuke verjaardag ooit gehad. Ik had namelijk afgesproken bij mijn dochter op school te gaan helpen met dingen maken voor de goededoelenavond. De bedoeling is dat de kinderen zelf dingen maken die dan verkocht worden op die avond. De opbrengsten gaan naar een tandheelkundige opleidingskliniek in Rwanda.

Afijn, ik heb donderdagavond een mand gevuld met allerlei Zpagetti kleuren, met haaknaalden, met versiersels en andere benodigdheden. Dus vrijdag mee naar school om tasjes te gaan haken. De juf noemde wat meisjes die mee mochten en zo begon ik met vijf meiden te haken. Eerst koos iedereen een kleur, vervolgens ging ik de basis van het haken uitleggen en zo gingen ze aan de slag.

Dit was echt zo'n ontzettend leuke ochtend. Het enthousiasme van die meiden. En later heeft 1 jongen mijn tasje overgenomen, omdat hij ook zo ontzettend graag een tasje wilde 'knopen'. Maar hun enthousiasme en de creativiteit die ze hadden. Ieder had haar eigen ideeën over welke vorm het tasje moest hebben, welke uitstraling, welke versiersels. Ze waren niet te stuiten.

's Avonds was er een feestavond voor de kinderen bij Bacinol II, de nacht van de kunstfabriek. Daar kwam ik een vader van een van de meisjes tegen die ook een tasje had gemaakt. Ik hoorde van hem dat zij het ook zo ontzettend leuk had gevonden. Die stralende ogen van dat meisje, dat alleen al was zo verwarmend en verwonderlijk!

Ik heb mezelf zonder dat ik het van tevoren wist, het beste cadeau ooit gegeven. De kinderen de mogelijkheid bieden te creëren en iets eigens te maken. Wat zij mij daardoor gegeven hebben, is niet in woorden te omschrijven. En een dochter die trots is op haar moeder, dat gevoel is ook onbeschrijflijk.

Het resultaat:

3*10days me and the kids, dag 8

Lieve lezers, de post van gisteren vind ik nu een beetje 'zielig' van mezelf. Het alleen zijn dat me tegenstaat. Maar het is ook een feit. Ik ben niet graag alleen. Toch ben ik blij dat ik me er doorheen geslagen heb. Ik ben een weekend bewust alleen gebleven en ben niet het huis uit gaan vluchten. Het was goed voor me.

Gisteravond waren de kinderen weer teruggekomen van een week vakantie bij hun vader. Erg fijn dat ze er weer zijn. Maar ook altijd wennen van beide kanten. Zoonlief past zich wat makkelijker aan dan dochter. Ze mist haar vader ook meer. Ze was erg moe, wilde gaan slapen, maar was ook verdrietig om allerlei redenen. Ze wilde niet naar school, voor haar gevoel klopte het niet. En dat is dan niet uit een soort van tegenzin die kinderen wel vaker hebben, maar ze wilde gewoon echt niet naar school.

Aangezien ze wat laat terug waren, was ik vooral mijn best aan het doen om ze zo snel mogelijk in bed te krijgen. Totdat ik me realiseerde dat mijn dochter even aandacht nodig had. Dus gezellig even met haar zitten kletsen. Ze was erg onder de indruk van al mijn haak- en breiwerkjes. Ze kon niet geloven dat er iemand een tas bij me 'besteld' heeft en ze vindt het geweldig dat ik tasjes wil maken voor de goededoelenavond bij haar op school.

Vervolgens zegt ze tegen me 'ik schaam me echt niet voor jou'. Als ik haar wat verbaasd aankijk, omdat ik me afvraag waar dat nu weer vandaan komt, legt ze verder uit 'sommige kinderen schamen zich voor wat hun ouders doen, maar dat heb ik bij jou helemaal niet. Ik vind het juist knap dat je dit kunt (met het net gehaakte tasje in haar hand).' Een trotse dochter doet mij ook weer trots voelen!

Ook zoonlief vindt mijn creaties geweldig. Het uiltje dat ik voor hem heb gehaakt, moet vandaag dan ook direct mee naar school. Leuk toch, dat je kinderen blij zijn met wat je doet.

Vandaag voel ik me trots. Trots omdat ik moeder ben van twee geweldige kinderen.

3*10days me and the kids, dag 7

Goedemiddag lieve lezers, vandaag word ik vooral geconfronteerd met mezelf. Ik ben een weekend alleen, iets dat heel erg zelden gebeurt. Mijn lief is aan het carnavallen en mijn kinderen zijn nog bij hun vader, ook aan het carnavallen. Een leeg huis dus. Dat is niet aan mij besteed.

Maar ik had me voorgenomen dit weekend de confrontatie met mezelf aan te gaan. Hoe zou ik het doen zo'n weekend alleen? Zou ik vrolijk opstaan en gewoon blij met mezelf zijn? Zo simpel werkt het dus niet bij mij.

Eigenlijk moet ik best tevreden over mezelf zijn. Vrijdagavond heb ik lekker tv gekeken waar ik anders nooit naar kijk. En inmiddels zitten haken waardoor mijn lampenkappen af zijn. Over mijn haken kun je lezen op mijn nieuwe blog Francis haakt! Zaterdag op tijd opgestaan en lekker door een lege stad naar Frans bakkertje gewandeld. Verse croissantjes gehaald en lekker terug gewandeld om ervan te smikkelen. Daarna weer gaan haken. Grappig tasje gehaakt.

De kinderen hebben 23 maart goededoelenavond op school en ik ben van plan mijn haakcreaties te doneren en er meer te maken samen met de kinderen. Leuk om te doen en ook goed om te doen vind ik.

Meer Zpagetti in gaan slaan en daar gezellig staan kletsen met de eigenaresse. 's Avonds gaan eten bij zus en zwager wat erg gezellig was. Daarna nog even verder zitten haken. Maar helaas is vandaag mijn goede bui wat minder. Ik mis mijn lief echt heel erg. dat terwijl ik weet dat dat geen zin heeft. Op zich is het natuurlijk een goed teken dat ik hem graag om me heen heb. Maar het is ook wat overdreven om hem zo te missen.

Ergens is het fijn dat ik alleen voor mezelf hoef te zorgen en is even helemaal geen rekening te hoeven houden met iemand anders. Ik kan doen wat ik wil en als ik de hele dag wil haken, kan dat. Er is niemand die er last van heeft. Prima toch?

En toch knaagt er iets aan me. Ik vind het fijn om mijn dierbaren om me heen te hebben. Dan voel ik me compleet. Maar dat wil niet zeggen dat ik alleen niet gelukkig kan zijn. Want inmiddels vind ik het wel heerlijk om me nergens druk over te hoeven maken. Vanavond zijn de kinderen er weer en daar kijk ik nu enorm naar uit. Dan hebben we nog lekker twee dagen met z'n drieën en dat is ook wel eens fijn. Hebben de kinderen mijn onverdeelde aandacht.

Het is zeker goed om een keer zo geconfronteerd te worden met jezelf. En ik ben helemaal niet verkeerd!