Zoeken in deze blog

woensdag 24 november 2010

10days niks, dag 6

Het wordt eigenlijk wel een dubieus project 10days niks. Niks bestaat gewoonweg niet. Omdat we altijd in ons leven dingen tegenkomen die we moeten aanvaarden en afhandelen. Niks bestaat niet. Ik besef ook wel dat het oersaai zou zijn als het leven zou bestaan uit niks. Ik gunde mezelf alleen zo erg even niks.

Ja en dan heb je opeens foute cellen met de naam pap3a in je lijf. Meer is het ook niet, foute cellen. Die foute cellen zitten in je baarmoedermond en er is verder niet veel aan de hand. Die foute cellen kunnen ze vrij gemakkelijk bekijken en weghalen.

Nu weet ik dat het echt zou helpen om positief te denken. Ook zou het helpen om de situatie te accepteren zoals die is. Aanvaarden dat ik er op dit moment foute cellen in mijn lichaam zitten. En op de een of andere manier kan ik dat niet. Ik blijf me ertegen verzetten. Wat is dat toch met mij? Dat ik elke keer de strijd aanga? Dat terwijl ik zo graag die strijd niet meer wil.

En natuurlijk zou ik het liefste in de armen van mijn moeder kruipen. En natuurlijk was mijn vader een goede tweede. En natuurlijk is het met een zus toch anders. En natuurlijk is er niet veel aan de hand. En natuurlijk heb ik lieve mensen om me heen. En natuurlijk word ik morgen alweer verder geholpen. En natuurlijk maakt die ene maand op zwanger worden ook niet meer uit. En natuurlijk komt alles goed.

En toch schreeuwt elke vezel in mijn lijf 'ik wil dit niet'. Voor mij zit de sleutel in aanvaarden. In accepteren wat er nu is. In loslaten. In leven. In de mooie dingen blijven zien.

Waarom kost het me dan zoveel moeite?

dinsdag 23 november 2010

10days niks, dag 5

Als vervolg op mijn laatste blog. Ik prijs me gelukkig dat ik lieve mensen om me heen heb en dat jullie met me meelezen en meeleven. Het geeft mij de kans mezelf een spiegel voor te houden. En na te denken over de zin van heftig reageren. Uiteindelijk heb ik dan ook besloten milder te reageren. Ik wilde het contact principieel verbreken met die vader. Ik zag daar uiteindelijk toch niet zo het nut van in. Ik heb mijn excuses aangeboden voor mijn gedrag (niets zeggen tegen hen) en ze alsnog bedankt voor hun zorg en het feestje. Verder heb ik erop gewezen dat ik het echt te ver vind gaan, zelfs in irritatie, om mij laks en ongeïnteresseerd te noemen en dat ik hoop dat soort oordelen een volgende keer niet in een sms belanden.

Wellicht niet helemaal mild, maar een stuk milder dan ik van plan was. Ook naar mezelf een mooie overwinning.

Vandaag wil ik echter iets anders met jullie delen. Iets dat mij nogal van slag heeft gebracht en waar ik nog niet zo goed weet om te gaan. Ik merk dat ik nu vooral down ben. Gisteren had ik een heerlijk dagje sauna met massage en zonnen van een lieve vriendin gekregen. We waren echt ontstellend aan het genieten en ontspannen toen ik even een telefoontje moest plegen voor de uitslag van mijn tweede uitstrijkje. Aangezien de gynaecoloog tegen me zei dat het er goed uitzag, nam ik helemaal aan dat er niets aan de hand zou zijn. Echter, het ziekenhuis had mij zelf al gebeld en toen dacht ik al 'dat is niet goed'.

Uiteindelijk na lang wachten iemand aan de telefoon en wat bleek, ze hadden foute cellen gevonden in het uitstrijkje. Ja daar zit je dan in een welnesscenter, niet echt de omgeving om uitgebreid te praten. Dus afgesproken dat ik vanochtend terug zou bellen. De klinische gegevens zijn dat ik een halfjaar geleden pap2 had en nu dus bij het controle-uitstrijkje pap 3a. Zeker geen reden voor grote alarmbellen, maar wel reden voor een verder onderzoek met een colposcopie (soort verrekijker waarmee ze baarmoedermond bestuderen) en (misschien) biopsie.

Nu hoor ik jullie denken 'ach dat valt allemaal toch wel mee'. Er is inderdaad (nog) niets ernstigs aan de hand. Rationeel kan ik het helemaal beredeneren en tot een klein iets maken, maar gevoelsmatig werkt het zo niet. Er is iets met me aan de hand, er zitten namelijk foute cellen in mijn lijf en dan nog wel op een plek waar ik heel graag iets wil, namelijk zwanger worden.

Ook speelt er mee dat het gisteren alweer drie jaar geleden was dat ik mijn vader in zijn bed heb gevonden. Hij was in zijn slaap overleden. Drie jaar alweer. En dit soort dingen die te maken hebben met je vrouw-zijn, wil je graag delen met je moeder. Ook al kan ik dat al 20 jaar niet meer, toch zit er diep in me de behoefte aan mijn moeder. Je moeders armen om je heen die je beschermen. Helaas zijn die moeders armen niet meer fysiek aanwezig.

Ouders
die achter je staan
er voor je zijn
in een onvoorwaardelijkheid
die geen enkele andere liefde kent

Zo zijn mijn ouders
helaas te kort op aarde
en helaas nu niet fysiek
maar alleen in de geest

Ze staan achter me
ze steunen me
ze houden van me
maar kunnen me niet meer
vasthouden en omarmen

Ik mis jullie

vrijdag 19 november 2010

10days niks, dag 4

Ik wil een dilemma aan jullie voorleggen. Of een situatie waarvan ik vind dat ik 'm niet helemaal gelukkig heb afgehandeld. En vragen wat jullie zouden doen.

Mijn dochter is negen en is al redelijk zelfstandig. Dit stimuleer ik ook bewust. Zo mag ze van school zelf naar de opvang fietsen, mag ze zelf van de opvang naar hockey gaan en komt ze soms zelf uit school naar huis. Negen klinkt misschien jong hiervoor, maar ik laat haar al veel langer zelf een boodschapje halen of zelf naar iets gaan dat dichtbij is. Dit als achtergrondschets.

Afgelopen woensdag had dochterlief feestje bij vriendinnetje die niet meer op school zit. Ik werk op woensdag en zij gaat normaal naar de BSO op school. Er ging nog een meisje van school naar dat feestje en die moeder heeft mijn dochter meegenomen. Ze zouden met het feestje ergens in de stad iets gaan doen en daarna terug wandelen naar huis van feestvarken. Aangezien die wandeling op vrij korte afstand van school dochter zou leiden, had ik gezegd dat ze dat stukje zelf terug mocht lopen naar de BSO op school. Dit ook laten weten aan moeder feestvarken. BSO laten weten dat dochter rond 16.30 weer aanwezig zou zijn.

Nu was ik toevallig rond die tijd in de buurt en dacht, laat ik even checken of dochterlief goed is aangekomen op BSO. Maar das was ze nog niet. Dus toen ben ik in de buurt rond gaan kijken en geen dochter. Ben die moeder gaan bellen, nam niet op. Ik begon me toch lichtelijk ongerust te maken. Uiteindelijk neemt die moeder wel op en blijken ze met de bus terug te zijn gegaan. En hebben ze dochterlief voor het gemak maar meegenomen naar bushalte bij hun huis, want 'ze konden haar er toch maar niet zomaar uitzetten'. Dit terwijl de bus vrijwel langs school komt.

Ik was boos, ik ben nu bij het opschrijven weer boos. Waarom ik precies boos was en ben, wil ik wel even onderzoeken. Ze hadden mij opeens een probleem gegeven. Namelijk mijn dochter moest van hun huis naar de opvang op school. En het was nooit mijn bedoeling dat ze door een vreemde buurt, een onbekende route moest gaan lopen. Dus ik voelde me gedwongen mijn dochter op te gaan halen en naar de BSO te brengen. Hier had ik niet op gerekend en ik had er ook geen zin in. Ook ben ik boos omdat zij besloten hebben een ander plan te trekken en zij dus besloten hebben dat het geen goed idee was om dochter vanaf de stad te laten lopen en haar dus maar mee te nemen. Ik vind dat die beslissing aan mij was. Ze hebben mij niet gebeld om te zeggen dat ze het anders gingen doen en dus mijn dochter niet alleen wilden laten lopen. En, misschien voor mij nog wel het belangrijkste, ze ondermijnden mijn moederschap. Zij besloten dat zij het niet verantwoord vonden om dochter alleen te laten lopen. Terwijl ik het volledig doordacht had hoe ze moest lopen en ik wist dat dit erg bekend terrein voor haar was. Bovendien was ik een paar minuten ook echt ongerust, ik wist immers niet meer waar mijn dochter was.

Ik ben naar de bushalte bij hun huis gefietst heb dochter achterop gezet en heb tegen haar gezegd even te bedanken voor het feestje. Ik was zelf zo boos dat ik niets tegen de ouders van het feestvarken heb gezegd. Hierop kreeg ik een sms van de vader met onder andere de volgende woorden 'Je moet niet denken dat anderen net zo laks en ongeïnteresseerd met haar (mijn dochter dus) willen omgaan als jijzelf.'

Ik heb nog niet gereageerd op deze sms. Hij wilde aangeven dat hij het opgepast vond dat ik niets tegen hun heb gezegd. Nu ik deze woorden van hem opschrijf, doet het pijn. Pijn in mijn hart, rondom mijn hart. Dochterlief heeft natuurlijk ook een en ander meegekregen. Ik heb haar wel verteld dat ik ongerust was en boos op die ouders en ik daarom ervoor gekozen had niets tegen ze te zeggen. Achteraf gezien heb ik het op dat moment niet erg handig aangepakt, maar dat kan ik niet meer veranderen. Bovendien was ik op dat moment ook echt niet in staat iets normaal tegen hun te zeggen.

Ik wil mijn gedrag niet rechtvaardigen, het was niet netjes. Maar het kwetsende wat ik heb gedaan, is niets zeggen. Dat is niet aardig, maar meer is het ook niet. Echter wat die vader schrijft, is zeer veroordelend en erg kwetsend. Iemand verwijten dat ze laks en ongeïnteresseerd met haar dochter omgaat, is nogal wat. Ik wil het contact met deze man verbreken. Dit is meer een principekwestie dan wat anders, want ik zie die vader bijna nooit. De moeder leeft gescheiden van hem en ik wil het haar verder niet aanrekenen. Maar ik accepteer ook dat als zij mijn reactie niet prettig vindt, dat ik haar ook kwijt kan raken.

Wat vinden jullie? Is het contact verbreken een overreactie?

dinsdag 16 november 2010

10days niks, dag 3



Dit is ook een gevolg van 10 days niks. Ik ga lekker fröbelen. En dan ga ik iets maken. Ik heb totaal geen achtergrond of onderricht in de kunstzinnige hoek. Sterker nog, ik ben afgestudeerd civiel ingenieur aan de TU Delft. Ik denk dan maar dat ik een technische en creatieve geest heb.



Het project dat ik gisteren heb afgerond:



Van één kant voel ik me toch schuldig. Ik ben gisteren namelijk de hele dag bezig geweest de barkrukken te schilderen. En dan heb ik dus geen andere 'nuttige' dingen gedaan. En dit is nu het hele doel van het project niks doen! Ik mag van mezelf doen wat ik op dit moment leuk vind.

En voor wie al langer mijn blog leest, het was een moeilijke dag voor me gister. Mijn volgende cyclus is weer begonnen en dit betekent weer geen zwangerschap. Voor het eerst twijfel ik of ik de handdoek maar in de ring moet gooien. Ik vind de maandelijkse teleurstelling moeilijk. En loslaten gaat me niet erg goed af. Ik ben deze maand bewust met andere dingen aan de slag gegaan. Zoals het sportvasten. Ruimte maken. En ergens diep inside hoop ik elke maand toch weer dat het nu zo mag zijn.

Waarom zou ik me dan schuldig voelen over gisteren een dag creëren? En vandaag fröbelen? Ik leg de lat voor mezelf altijd hoog. Ik moet elke dag iets nuttigs doen. En waarom kan ik het pimpen van barkrukken niet als nuttig zien? Tenslotte hebben we daar vanaf nu elke dag plezier van! En blijkbaar heb ik het nu nodig om met mijn handen bezig te zijn en te creëren. Wat is daar in hemelsnaam mis mee? Ik wil echt echt echt leren meer van mezelf te mogen! Het creëren schept bijvoorbeeld ook ruimte om te schrijven, zoals nu. Ik ben in de creatiemodus, en daar ga ik van genieten en profiteren!

vrijdag 12 november 2010

10days niks, dag 2

Wat een heerlijk project is dit toch! Ik hoef helemaal niks van mezelf. Dit leidt niet tot passief gedrag, wat ik misschien wel had verwacht. Nee het leidt tot een soort bezinning. Bewust me afvragen wat ik vandaag wil gaan doen. En daar dan rustig een planning omheen maken. En als dat plan aangepast moet worden, geen probleem. Heerlijk!

Zo had ik vanochtend het gevoel dat ik het druk had (toch wel). Ik had namelijk om 10.30 een koffieafspraak en ik wilde ervoor nog sporten. Hierdoor werd mijn ochtend toch wel erg krap. Mijn koffiedate belde af en daardoor lag mijn ochtend opeens helemaal open! Eerst een kopje koffie kunnen drinken met mijn lief. Even wat kunnen babbelen, een soort quality time die je niet vaak hebt. Daarna heb ik zitten lezen. Boeddhisme voor moeders met schoolgaande kinderen. Ik moet zeggen dat Boeddhisme me toch wel erg aanspreekt. Vooral het stuk 'accepteren wat er is'. Dus bijvoorbeeld constateren dat je stress hebt (omdat je de kinderen uit school moet halen en nog boodschappen moet doen enzovoort). En die stress er gewoon te laten zijn. Niet proberen weg te drukken en ook niet er in op te gaan. Nee gewoon laten zijn en merken dat de stress dan ook weer wel weggaat.

Ook kun je stress opsplitsen in de delen waar die eigenlijk uit bestaat. Zoals het voorbeeld hierboven 'ik ben een slechte moeder want ik ben te laat', 'ik heb mijn huishouden niet op orde want ik moet nog boodschappen doen', teleurstelling in jezelf, enzovoort. Als je beter begrijpt waar de stress door wordt veroorzaakt, kun je 'm ook makkelijker accepteren. En als je 'm accepteert, verdwijnt hij ook sneller.

Doordat ik dus niet meer hoefde te 'haasten' ben ik iets later op de ochtend gaan hardlopen. En heb ik in de zon gelopen. Vroeg vanochtend was er geen zon, en nu wel! Oké het waaide ook flink, maar dat is ook alleen maar weer lekker. Al met al brengt deze dag niksdoen me heel veel!

De vrijheid
ligt open
mijn eigen vrijheid
geen harnas
geen keurslijf
geen dwangbuis
vrijheid
wapperend gewaad
wind door de haren
de horizon
verdwijnt

woensdag 10 november 2010

10days niks, dag 1

Haha. Welke titel ga je gebruiken als je eens even geen concreet doel voor ogen wilt hebben? Niks. Ik moet zoveel van mezelf, dat ik nu even niks hoef. Ik mag schrijven wat in me opkomt en waar ik op dat moment zin in heb. En ik mag schrijven wanneer ik wil. Als ik morgen geen zin heb, schrijf ik niet. Het moet namelijk wel leuk blijven.

En leuk was het gewoon even niet meer. Dus nu ga ik schrijven omdat ik het leuk vind!

Ik werd vandaag weer eens met mezelf geconfronteerd, op een goede manier. Tijdens mijn lunchcoaching met Ruud van Wingerden van Binnenstebuiten groei en ontwikkeling (kijk eens naar hun week voor jezelf, koken en coachen en vooral ontspannen en lachen). Ik leg de lat voor mezelf enorm hoog. Zoals met dit blog bijvoorbeeld. Ik moet van mezelf elke dag schrijven, anders doe ik het niet goed. Ik ga 10 dagen sportvasten, een uitdaging die bijna niemand volbrengt. Nu wil ik mezelf een gezonder eetpatroon aanleren en heb ik rigoureus alle foute vetten, alle suikers en veel koolhydraten geschrapt. Als het niet op het lijstje van mijn trainer voorkomt, mag ik het niet eten (dus ook geen alcohol). Dit is natuurlijk een regime dat gedoemd is te falen.

Met andere woorden, ik ga een uitdaging aan die zo moeilijk is dat ik het niet kan volbrengen en dan kan ik mezelf weer op mijn kop geven omdat ik zo zwak ben. En dan zoek ik nog eens een trainer erbij die letterlijk gruwelt als ik vertel dat ik een cracker met Nutella op heb. Dus ik zorg ook nog eens dat ik word bevestigd in het gevoel 'zwak' te zijn. Om nu weer niet in mijn valkuil te trappen en mezelf te gaan veroordelen dat ik dit gedrag vertoon, ga ik accepteren van mezelf dat ik zo ben. Ik leg de lat voor mezelf hoog. So be it. Echter nu ik me hiervan bewust aan het worden ben, kan ik de lat wel eens wat lager gaan leggen.

Dus vanmiddag een boterham met Nutella gegeten en ervan genoten! Heerlijk! Het verschil met voorheen? ik geniet ervan en ik heb niet veel Nutella nodig hiervoor. Gewoon even dat zoete chocola-achtige proeven en het is weer goed. Dat mag!

dinsdag 9 november 2010

Leegte creëren: sportvasten en mediteren, dag 10

Het is verschrikkelijk lang geleden dat ik jullie iets heb laten weten. Ik was schrijfmoe. Ik was eigenlijk alles moe. Ik had gewoonweg geen fut, geen zin, geen energie, geen puf om ook maar iets te doen.

Dat het met dit project te maken kan hebben, geloof ik wel. Ik was 5 kg in een dikke week afgevallen en mijn lichaam was dus nogal druk in de weer. Mijn hele lijf is nog steeds moe. Het heeft even wat te verwerken.

Ik merk dat ik nog steeds een beetje schrijfmoe ben. Ik heb gewoonweg geen zin om op te schrijven hoe het met me gaat. Wat ik aan het doen ben. Wat me bezighoudt.

Mag ik het hier voor vandaag bij laten? liefs, Francis